Ο Θάνατος δεν πέρασε απ’ τη νιότη μας
δεν τον φιλέψαμε σταφύλι και νερό
Δεν ήλθε μήτε τώρα που γεράσαμε
θαρρώ μάς ξέχασε, δε θα ‘ρθει για καιρό
Ήταν η μοίρα μας σκληρή και ορισμένη
ζωή γεμάτη από πόνο και καημό
Μα σαν ξημέρωσε μια μέρα ευλογημένη
ήρθε η αγάπη στην καρδιά μας φυλαχτό
Την ευωδιά βασιλικού βουβά απλώνει
και μάς μεθάει σαν παλιό καλό κρασί
Κι ο ουρανός θαρρείς ολόλευκο σεντόνι
τον έρωτά μας να σκεπάζει με στοργή
Κι έρχονται μέρες δύσκολες και μαύρες
με αγριοβόρι, καταχνιά και καταιγίδα
Μα η αγάπη γαληνεύει την ψυχή μας
είναι αγίασμα και βάλσαμο κι ελπίδα
Ο Θάνατος δεν πέρασε απ’ τη νιότη μας
δεν τον φιλέψαμε σταφύλι και νερό
Δεν ήλθε μήτε τώρα που γεράσαμε
θαρρώ μάς ξέχασε, δε θα ‘ρθει για καιρό
Μην είν’ αυτό σημάδι πως λαβώθηκε
ή πως η αγάπη μας ξορκίζει το κακό;
μην πήρε ο Θεός τάχα απόφαση
να μην πεθαίνει όποιος λέει σ’ αγαπώ;
_
