Νέμεση

Σε χορό συγχρονισμένο με τριγμούς και με φοβέρες

θεριά κι ανθρώποι ρίχτηκαν, τα τύμπανα σιγάνε

Αρνιέμαι, ξάφνου νέμεσης κραυγή ως στους αιθέρες

απλώνεται και άρχοντες τρανοί παραπατάνε

Καθάρια και τρανή φωνή, πρώτη φορά γροικούνε

Ποιος μίλησε; Θεού ή ανθρώπου τάχα λόγος

Θαρρώ πως ώρα ήτανε αντίσταση να δούνε

Η θέληση είναι δύναμη, το δίκιο είναι νόμος

Χωρίς αιδώ κομπάζανε, πως οι λαοί χρωστάνε

άδικο φόρο αβάσταχτο κι ατέλειωτο να δίνουν

Αντί να θρέφουνε παιδιά, αντί να τραγουδάνε

τον ήλιο ν’ ακριβοθωρούν, κρασί πικρό να πίνουν

Αιώνες κι αν περάσανε μ’ αντάρες και πολέμους

Γενιές χορτάτες βάσανα, φουρτούνες, καταιγίδες

Δε βλέπουν οι ανιστόρητοι, δε νιώθουν, δε μαθαίνουν

Ακόμα και στις πέτρες πως ανθίζουν οι ελπίδες 

_