Ματάκια πανίερα παιδικά

Ματάκια πανίερα παιδικά

ουράνιο φως στην καταχνιά
βουρκώνουνε, δεν ξέρουν να μισούν
οργή δεν ξέρουνε ακόμη, μόνο φόβο
μήτε ν' αγαπούν ποτέ θα μάθουν
- ποιον ν' αγαπήσουν; -
της πρώτης ανάσας τους δε σταμάτησε ακόμα
το κλάμα - άκουσέ το -
με αίμα πλύθηκε
και ξέφτισε το αστέρινο σεντόνι
γυμνή ψυχούλα παραδόθηκε στα όρνια
ακάνθινο φοράει -άγγιξέ το- στεφάνι
με πιτσιλιές από χώμα και από μίσος
κατ' ευθείαν από τη γέννα στο Σταυρό
πιο άδικη κι από τη δική Του τη θυσία

το χρυσάφι βασιλεύει με τον τρόμο
κι ας ραγίζει μάταια η καρδιά 
οι μυλόπετρες τσακίζουνε το στάρι
μα το ψωμί από θάνατο γεννιέται
το κλείθρο της ζωής είναι από αγάπη
πώς ν' ανοίξει αφού δε βρέθηκε κλειδί
θα το φτιάξουνε από πόνο κι από δάκρυ
αυτά μόνο μπορούν, αυτά
Ματάκια πανίερα παιδικά

(Συγγνώμη,
τη φωτό δεν θα τη βάλω
ας σβηστεί καλύτερα από παντού
μην τη δουν κάποτε τα Ματάκια
και τον τρόμο ξαναζήσουν
Γ.Σ.)