Η ΘΑΛΑΣΣΑ

 Μ’ αξίωσε ο Θεός να ζω
σε τόπο ευλογημένο
με θάλασσα μαγευτική
τοπίο ονειρεμένο

Στα ακρογιάλια σαν παιδί
τις νύχτες ξαγρυπνούσα
θυμάμαι στην αλμύρα της
ένιωθα να μεθούσα

Για χάρη της έχουν γραφτεί
λόγια γλυκά σαν μέλι
τη θάλασσα μάς την υμνούν
και ποιητές κι αγγέλοι

Ανατολές και δειλινά
φεγγάρια ονειρεμένα
αντιφεγγίζουν στα νερά
για μάτια ερωτευμένα

Μάννα, τής μήνυσα νωρίς
πως τη στεριά θ’ αφήσω
για θάλασσες αλαργινές
γοργόνες να γνωρίσω

Μα τώρα που μεγάλωσα
τη θάλασσα ξορκίζω
κι οπού τη βλέπω, τη ματιά
με μιας αλλογυρίζω

Ταξίδια τ' αποφάσισα
με πλοία δε θα πάω
κι ας ήταν όνειρο ζωής
τον κόσμο να γυρνάω

Μόνο θα παίρνω τα βουνά
όσο κι αν την παινεύουν
δε θέλω πέλαγα να δω
δελφίνια να χορεύουν

Μάλλον τρελό με θεωρούν
κι όλοι με κοροϊδεύουν
ν' αρνιέμαι τέτοιο θησαυρό
που άλλοι τονε ζηλεύουν

Δεν είναι κάποιο μυστικό
που έχω κρυφό να μένει
Πώς να μ' αρέσει η θάλασσα
με πτώματα σπαρμένη;

Γ.Σ.
_