Αγκάθια

Κάποτε Ακάνθινο Στεφάνι

στόλισε του Ανθρώπου την ψυχή

Ο πόνος ήταν σπόρος της Αγάπης

το αίμα ποταμός της Ανθρωπιάς

Χιλιάδες χρόνια φώτισε τους δρόμους

και έδωσε ελπίδες και χαρές

Στης γης τους αλυσοδεμένους

στους άπορους, τρελούς ή και ληστές

Μα τώρα κάτι ακάνθινα στεφάνια

στα σύνορα φυτρώνουν των κρατών

Συρματοπλέγματα και φράχτες από μίσος

ξεδιάντροπα ορθώνονται φριχτά

Τα αγκάθια που Σε πλήγωσαν τιμούμε

μα τώρα πάλι αγκάθια μας κυκλώνουν

Τελευταίους κληρονόμους της οργής

τους φίλους και τ’ αδέλφια μας πληγώνουν

Μα όσοι σύρματα και θάνατο φυτεύουν

αντί γαρουφαλλιές και γιασεμί

Δε βλέπουν πόσο ανόητοι φαντάζουν

να φτιάχνουν τη δική τους φυλακή

Αγκάθια που ξεσκίζουνε τη σάρκα

μ’ αίμα παιδιών ποτίζεται η γη

Αγκάθια που θα γίνουνε κοντάρια

να πέφτουν στων αφρόνων την αυλή

_