Όλα καλά κι όλα ωραία;

Όλα καλά, θα 'λεγε κανείς, μετά την νίκη μας κατά της κατάπτυστης διαθεσιμότητας που μάς επιβλήθηκε από άφρονες πολιτικούς, πίσω στη δουλειά μας, πίσω στα σχολειά μας, στους μαθητές μας. Μα το σχολείο, η εκπαίδευση που τόσο με γοήτευαν κάποτε, νιώθω πια κάθε μέρα και περισσότερο να με απογοητεύουν. Θαρρείς πως σ' αυτά τα 15-16 χρονών μαθητούδια, σε μερικά, όχι σε όλα, οι ψυχές τους, έχουν σκληρύνει τόσο πολύ, έχουν γίνει τόσο απρόσιτες λες και είναι ψυχές κακοπαθών ενηλίκων που έχουν πετρώσει και που αμύνονται σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης, λες και οι δάσκαλοι και το σχολείο είναι απειλή, όπως και η κοινωνία ολόκληρη (το τελευταίο δυστυχώς έχει μεγάλη δόση αλήθειας). Και το κτήριο το κάστρο του εχθρού, γι' αυτό και οι τόσες φθορές, καταστροφές. 

Νιώθω συχνά ανίσχυρος και αδύναμος μπροστά στη σκληρή αυτή πραγματικότητα. Σπούδασα την Παιδαγωγική και τη Συμβουλευτική αλλά η θεωρία από την πράξη είναι τόσο μα τόσο μακριά. Ξέρω τι πρέπει να κάνω, το κάνω με πείσμα, επιμονή και ελπίδα μα λες και είμαι μουγγός και αόρατος σ' αυτές τις εφηβικές ψυχές, σε μερικές, όχι σε όλες, αυτό μόνο με κρατάει. Μα δεν αντέχω στην αλήθεια πως κάποιοι μαθητές, έστω λίγοι, δεν ωφελούνται καθόλου από το σχολείο, περνάνε τρέχοντας διψασμένοι δίχως να σταθούν να πιούν λίγο νερό, σα δηλητήριο θαρρείς το νομίζουν το νερό της πηγής της μάθησης. Μα σαν βγουν στην εχθρική κοινωνία απαίδευτοι, ανώριμοι, αδύναμοι, ποιος θα τους βοηθήσει τότε;

Αυτό το σαράκι με τρώει, όπως και τους συναδέλφους μου που το συζητάμε. Να συνεχίσουμε να προσπαθούμε λέει η καρδιά μας, η λογική αντιστέκεται, κράτα δυνάμεις για σένα, φωνάζει, θα πέσεις. Mα πότε σε έναν εκπαιδευτικό η λογική νίκησε το συναίσθημα, το μυαλό την καρδιά, η πραγματικότητα το όνειρο; Ποτέ. Λοιπόν, τη Δευτέρα πάλι, πρωί πρωί στην τάξη, με κέφι, χαμόγελο και αισιοδοξία.

- Καλημέρα παιδιά …
- Καλημέρα κύριε, σήμερα θα κάνουμε τρίωρο; Έχετε καμιά συνέλευση; !!!!!!
_