Φώτα, κάμερα …

Στο επόμενο λεπτό

Κι άλλος νεκρός στο Αιγαίο

Ήταν λέει μια κοιλάδα που τη λέγανε Ευρώπη

ζούσαν όλοι ευτυχισμένοι μα δε λέγονταν ανθρώποι

Στείλανε στρατούς και όπλα να κουρσέψουν άλλα μέρη

μα στης προσφυγιάς το κύμα στήσανε δόλιο καρτέρι

Από σύρμα κι από μίσος τείχη χτίσανε και φράχτες

να μποδίσουν τα ποτάμια να μη γίνουν καταρράχτες

Δώσαν πρόσκληση στο Χάρο στο Αιγαίο να  γυρνάει

καπετάνιο τον ορίσαν και θανατικό σκορπάει

Δες τι όμορφα αγγελούδια κι όλο λες πως θα ξυπνήσουν

τη μανούλα ν’ αγκαλιάσουν, να χαρούν, να τραγουδήσουν

Κι η χαροκαμένη μάνα τ’ αγκαλιάζει και θρηνεί

δεν υπάρχουνε πια λόγια, μόνο δάκρυα και οργή

Φράχτες, πάσσαλοι και πέτρες το νερό δε σταματάνε

στο ποτάμι της ανάγκης και βουνά παραμερίζουν

Ξεθωριάζουνε τα όρια των κρατών και των ηπείρων

σβήνουνε από το χάρτη με το αίμα των μαρτύρων

Άφρονες λαών ηγέτες, δολοφόνοι παιδοκτόνοι

για τα εγκλήματά σας θα ‘ρθει ώρα ν’ απολογηθείτε

Δε σας κόστιζε η αγάπη, η ανθρωπιά και η συμπόνοια

σας αρμόζει καταδίκη, κολασμός και καταφρόνια

Χωρίς εκτίμηση

Προς τους αρχιτέκτονες

Των φραχτών