Του θανάτου

Γύρω μας θάνατος πολύς
και πόση στεναχώρια
πόσες μανάδες που θρηνούν
πόσα παιδιά που κλαίνε

Σε θάλασσες και σε στεριές
καλύβες και παλάτια
δεν έχει τόπο να κρυφτείς
και δρόμο να ξεφύγεις

Αναμετριέται ο Χάροντας
και κονταροχτυπιέται
με του αγρού τα δειλινά
με της ζωής τα στάχυα

Και βγαίνει πάντα νικητής
άσπλαχνος μαύρος δήμιος
δίχως καρδιά πώς να νοιαστεί
τη νιότη που πεθαίνει

Μην ήταν κάποτε θνητός
που έρωτα ποθούσε
μα κλέψαν την αγάπη του
μαυρίσαν την ψυχή του;

Μην οργισμένος και τρελός
όλους τους εκδικιέται
γέρους και νιους, κι αναζητά
μάταια τους ενόχους;

Πόσες ζωές θα χρειαστεί
πόσες χιλιάδες χρόνια
να βγει ο ήλιος μια φορά
αλλά να φέγγει αιώνια
_