Μουντιάλ 2014. Παγκόσμιο παραλήρημα ανοησίας. Γεγονότα, προβλέψεις.
------- ------- ------- -------
Βλέπουμε λοιπόν αυτές τις μέρες το παγκόσμιο παραλήρημα για το Μουντιάλ όπου η τύχη ευνόησε δυστυχώς (μετά λόγου γνώσεως το οξύμωρο) και την Ελλάδα να συμμετάσχει ξανά μετά το φιάσκο του 2010 και βέβαια η διαδρομή είναι προδιαγεγραμμένη. Με την εμπειρία λοιπόν του προηγούμενου Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής είναι σίγουρο πως θα έχουμε και εδώ μια σύντομη «αγωνιστική» πορεία της Εθνικής ομάδας, τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια δεν θα την αφήσουν να προχωρήσει και πολύ. Μέχρι να μας δώσουν το εισιτήριο της επιστροφής βέβαια, θα δούμε στις μεταδόσεις από τους αγωνιστικούς χώρους αφιονισμένους Έλληνες φιλάθλους να μπαίνουν μπροστά στην κάμερα βαμμένοι στο πρόσωπο με τα χρώματα της σημαίας μας να ουρλιάζουν, να χοροπηδάνε, να καλούν τους απανταχού Έλληνες να πάνε επί τόπου για να πολεμήσουν μάλλον και μπορεί να ξανακούσουμε και τις βουβουζέλες, αυτό το ….πολιτιστικό δημιούργημα του προηγούμενου Μουντιάλ.
Θα δούμε τις καφετέριες στην Ελλάδα γεμάτες κόσμο με τις γιγαντοοθόνες να αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα κάθε στεκιού που παλιότερα ήταν χώρος κοινωνικής επαφής και συζήτησης. Όταν (αν) βάζει η Εθνική κάποιο γκολ, όλοι θα πετάγονται σαν ελατήρια, θα ουρλιάζουν, θα βρίζουν («τους $#^&*^*;#αμε», «γκολ ρε π^%^$, γκόοοοολ», θα αναποδογυρίζουν τραπέζια, ο παρουσιαστής στο γυαλί θα ουρλιάζει ή και θα … κλαίει. Γίνανε αυτά το 2010, τα είδαμε όλοι. Στείρος φανατισμός, ανωριμότητα, αμυαλιά. Λες και δεν έμαθαν τόσα χρόνια ποια θα είναι η πορεία τελικά, με τόσες επαναλήψεις.
Και μετά την προδιαγεγραμμένη αποπομπή μας, θα γυρίσουμε «νικητές», «παλληκάρια», «ήρωες» αλλά απλώς … άτυχοι. Θα ξεβάψουμε τα πρόσωπα και θα θάψουμε τα τσεκούρια του πολέμου και αφού θα έχουμε κάνει το «ιερό» μας χρέος θα μπορέσουμε πια
να γυρίσουμε στην πραγματικότητα, να θυμηθούμε την οικονομική κρίση, την ανεργία, τη φτώχεια, τις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις, τα προβλήματα, την οικογένεια, τους φίλους.
Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Χάρη σε μια …κλωτσιά που δίνει κάποιος «χορτασμένος» από λεφτά στην άλλη άκρη του κόσμου, όλοι θαρρείς πως γίνονται σε μια στιγμή από νάνοι, γίγαντες. Και το λυπηρό είναι ότι δεν είναι έφηβοι οι περισσότεροι, που θα ’λεγε κανείς ότι έχουν ανάγκη να ανεβάσουν την αυτοεκτίμησή τους ταυτιζόμενοι με ένα ισχυρό πρότυπο, ένα μεγάλο παίκτη, μια ομάδα· στην εφηβική ηλικία δικαιολογείται –σε ένα βαθμό- η υπερβολή στις εκδηλώσεις, στα συναισθήματα· οι έφηβοι τουλάχιστον συχνά παίζουν και οι ίδιοι ποδόσφαιρο και μερικές φορές ονειρεύονται να παίξουν και οι ίδιοι σε ομάδες, σαν ελπιδοφόρα επαγγελματική προοπτική μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια και την αβέβαιη προοπτική κάθε σχεδόν γνωστού επαγγέλματος.
Όχι, οι περισσότεροι που εκδηλώνουν την παραπάνω συμπεριφορά, οι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι, οι οπαδοί και όχι φίλαθλοι, οι υπερβολικά εκδηλωτικοί με ανόητη, υβριστική και βίαιη συχνά συμπεριφορά είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών, που η εμπειρία έχει δείξει ότι συνήθως το κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό τους επίπεδο δεν τους επιτρέπει να έχουν πολλές ευκαιρίες ή δυνατότητες να έχουν μια φυσιολογική κοινωνική ζωή, να διασκεδάζουν με μη σχετιζόμενους με το ποδόσφαιρο τρόπους, να συμμετέχουν σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, να συζητούν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο και να διαβάζουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αθλητικές εφημερίδες.
Και εδώ δεν μιλάω για τους νεαρούς χούλιγκαν των γηπέδων που έχουν συγκεκριμένα κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά και έχουν καλά μελετηθεί ως κοινωνική ομάδα αλλά για ανθρώπους που απλώς εκτονώνονται με επιτυχία από την καθημερινή ρουτίνα με την ενεργή ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο και γεμίζουν κυριολεκτικά τη ζωή τους μόνο μ’ αυτό.
Και βέβαια πάντοτε άντρες. Μπίρες και ποδόσφαιρο, τα σήματα κατατεθέντα των εκπροσώπων του «ισχυρού φύλου» που βάζουν σε δεύτερη μοίρα οικογένεια, φίλους, δουλειά και διοχετεύουν την ενεργητικότητα και τη δυναμικότητά τους στις υπηρεσίες της στρογγυλής «θεάς» κατά την προσφιλή ορολογία των αθλητικών δημοσιογράφων για τη μπάλα. Έχουν δίκιο. Το ποδόσφαιρο είναι για πολλούς θρησκεία. Πάνω απ’ όλα. Λιγότερο συχνά και ανεξήγητα ίσως θα βρείτε ανάμεσά τους και ανθρώπους μορφωμένους, καλλιεργημένους, καλλιτέχνες, επιστήμονες, πολιτικούς αλλά αν ψάξετε θα δείτε συχνά να κρύβονται ατελώς πίσω από τη συμπεριφορά τους κίνητρα για κοινωνική επαφή, αποδοχή, προσωπική προβολή και βέβαια όχι σπάνια οικονομικά ή πολιτικά οφέλη.
................................................................................
Το Μουντιάλ του ΑΙΣΧΟΥΣ
..............................................................................
Η Βραζιλία είναι η μεγαλύτερη και πιο πολυπληθής χώρα της Λατινικής Αμερικής αλλά και μία από τις χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες και κοινωνικές αντιθέσεις. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι φτωχοί αγρότες, ενώ στις αστικές περιοχές και κυρίως στις φαβέλες, τις παραγκουπόλεις, ζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης και με εξαιρετικά υψηλή εγκληματικότητα. Περισσότεροι από 50 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα. Σχεδόν 18 εκατομμύρια άνθρωποι, είναι αναλφάβητοι. Στις φτωχές και υποβαθμισμένες ανατολικές περιοχές, η βρεφική θνησιμότητα είναι υψηλή και στις φτωχογειτονιές όλης σχεδόν της χώρας, παιδάκια ξυπόλυτα ζητιανεύουν για το καθημερινό τους φαγητό. Η πορνεία ανθεί και τα κυκλώματα του εμπορίου ανθρώπων, ακόμη και παιδιών, βλέπουν στο Μουντιάλ μια ακόμη ευκαιρία παράνομου και ανήθικου πλουτισμού.
Παρ’ όλα αυτά, το Μουντιάλ 2014 ήδη έχει στοιχίσει δισεκατομμύρια για κατασκευή γηπέδων αντί να δίνονται χρήματα για σχολεία, νοσοκομεία και για την καταπολέμηση της φτώχειας. Σύμφωνα με μετριοπαθείς εκτιμήσεις, το φετινό Μουντιάλ θα είναι το πιο δαπανηρό στην ιστορία, αφού το κόστος του θα ξεπεράσει τα 15 δισ. δολάρια. Και σ’ αυτό το Μουντιάλ λοιπόν θα δούμε την κραυγαλέα αντίθεση της απερίσκεπτης διάθεσης πακτωλού χρημάτων στα χρυσά πόδια, στα στάδια, τα ξενοδοχεία, στα στοιχήματα και στο τζόγο, με τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία, τον αναλφαβητισμό και τη μιζέρια που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας που το φιλοξενεί. Τα προβλήματα δεν κρύβονται, παρά τις προσπάθειες του εξωραϊσμού της εικόνας της χώρας με τρόπους απαράδεκτους και παράνομους όπως τον εκτοπισμό χιλιάδων ανθρώπων από τις φαβέλες και τις φτωχογειτονιές κατά τα αίσχιστα πρότυπα του προηγούμενου Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής για το οποίο είχα γράψει επίσης αντίστοιχο άρθρο στο ιστολόγιό μου το 2010. Με το πρόσχημα της δημιουργίας αθλητικών εγκαταστάσεων σε μεγαλουπόλεις όπως το Ρίο ντε Τζανέιρο, το Σάο Πάολο κ.ά. με ισχνά κίνητρα ή και με τη βία γίνεται μια «κοινωνική εκκαθάριση» καταγγέλλουν κάτοικοι και μη κυβερνητικές οργανώσεις της Βραζιλίας.
Φυσικά στα δελτία ειδήσεων των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών και στις μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες που θα αντλήσουν τεράστια κέρδη από το Μουντιάλ δεν θα ακούσετε τίποτε από τα παραπάνω, ούτε για το τεράστιο κίνημα «Το Μουντιάλ δεν θα γίνει» που φουντώνει ολοένα και περισσότερο στη Βραζιλία αλλά και σε όλο τον κόσμο. Δεν θα μάθετε ότι γίνονται συνεχώς διαμαρτυρίες στη Βραζιλία εργατών, καθηγητών, δημοσίων υπαλλήλων, ανέργων και αστέγων με διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις και κάθε είδους δράσεις ενάντια στο Μουντιάλ του αίσχους. Ούτε θα δείτε ότι οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας καταστέλλονται με άγρια μέτρα αστυνομικής βίας με ρίψεις νερού, δακρυγόνα και σφαίρες από καουτσούκ στις μεγάλες πόλεις. Ευτυχώς το διαδίκτυο σ’ αυτή την περίπτωση αποκαλύπτει όσα κρύβουν τα μεγάλα συμφέροντα των συμβατικών ΜΜΕ.
Και όταν το Μουντιάλ θα τελειώσει θ’ αφήσει πίσω του την ίδια μιζέρια, φτώχεια, εξαθλίωση όπως πριν σε εκατομμύρια κατοίκους της Βραζιλίας ενώ θα έχει γεμίσει με δισεκατομμύρια τις τσέπες των διοργανωτών, των οικονομικά ισχυρών, των ποδοσφαιριστών, των παραγόντων, των ταμείων των κρατικών οργανισμών προγνωστικών ποδοσφαίρου (του νόμιμου τζόγου) και ακόμη περισσότερων παραγόντων παράνομου τζόγου παγκοσμίως.
Αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Το ΑΝΤΙΑΘΛΗΜΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ πάει πακέτο με τα ναρκωτικά, την πορνεία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον αναλφαβητισμό για να διευκολύνει το έργο των ντόπιων και διεθνών ηγετών και κερδοσκόπων που βέβαια το προωθούν και το εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο.
Για πόσο λοιπόν ακόμη οι παγκόσμιοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες θα χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για να κοιμίζουν συνειδήσεις, να κρύβουν τα προβλήματα και να επιβάλλουν την κυριαρχία τους;
Αυτό είναι ίσως το κυριότερο ερώτημα. Χωρίς εύκολη απάντηση. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω για να απαντήσει. Αλλά ήλθε η ώρα να θέσουμε και πολλά ακόμη ερωτήματα. Ρητορικά είναι κι αυτά, δεν περιμένουν απάντηση. Αποσκοπούν στον προβληματισμό, στην αλλαγή στάσης των νέων κυρίως ανθρώπων απέναντι σ’ αυτό το αντιάθλημα, το ποδόσφαιρο με τη μορφή που έχει σήμερα με τις επαγγελματικές ομάδες, τους παράγοντες, το τζόγο, το φανατισμό, τη βία, τη χειραγώγηση και στρέβλωση της σκέψης και των συναισθημάτων.
Συνεχίζεται …
_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου