ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΜΕΡΟΣ 3ο

Για πόσο ακόμη;
------- ------- ------- -------
Θυμηθείτε το διάλογο που παρέθεσα στο 1^ο μέρος του αφιερώματος στο ΑΝΤΙΑΘΛΗΜΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και στο ΜΟΥΝΤΙΑΛ του ΑΙΣΧΟΥΣ. Πόσες ακόμη φορές θ’ ακούσουμε από γνωστούς ή αγνώστους, συγγενείς και φίλους, πολύ συχνά και από μαθητές μας διαλόγους σαν τον παραπάνω; Όπου εκτός από το ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν άλλα θέματα συζήτησης, δεν υπάρχουν κοινωνικά ζητήματα, προβλήματα, δεν υπάρχει η ανάγκη για επικοινωνία, κοινωνική επαφή, δεν απασχολούν τα νέα για την οικογένεια, τους φίλους, την υγεία, τη δουλειά. Προέχει όλων η «συζήτηση» για τη μπάλα. Τίποτε άλλο.

Για πόσο λοιπόν ακόμη θα συνεχίζεται παγκοσμίως αυτή η κυριαρχία του αντιαθλήματος ποδοσφαίρου σε ψυχές, συνειδήσεις, ζωές; Για πόσο ακόμη θα διαλύει οικογένειες και θα υποτιμάει κοινωνικές σχέσεις;

Για πόσο ακόμη το ποδόσφαιρο θα κυριεύει το μυαλό των ανθρώπων και θα τους διαστρέφει από την υγιή, φυσιολογική διαδικασία σκέψης; Για πόσο ακόμη ο απόλυτος παραλογισμός θα οδηγεί στη θεοποίηση της μπάλας και των ομάδων και μέχρι και …«ύμνοι» θα τους αφιερώνονται;

Και ακόμη χειρότερα, για πόσο ακόμη θα βλέπουμε να ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ δεκάδες άνθρωποι στα γήπεδα, να βρίσκουν φρικτό θάνατο ποδοπατημένοι από ορδές αγρίων που επελαύνουν σα να πηγαίνουν σε αληθινό πόλεμο;

Για πόσο ακόμη θα αντικρίζουμε τα πρωτοσέλιδα των ποδοσφαιρικών (δήθεν αθλητικών) εφημερίδων με τους γελοίους πηχυαίους τίτλους «Ήρωες, Κάφροι, Θρύλος …» και άλλες ανοησίες; Για πόσο ακόμη θα κακοποιείται η γλώσσα μας με «ποδοσφαιρικούς διαλόγους»; 30-40 λέξεις, οι μισές βρισιές είναι όλο κι όλο το λεξιλόγιο ενός φανατικού ποδοσφαιρόφιλου.

Για πόσο ακόμη θα συντηρούνται τα φυλετικά στερεότυπα του άντρα να βλέπει μπάλα και της γυναίκας να σερβίρει μπίρες και καφέδες ενώ οι συζητήσεις στις παρέες γρήγορα διαχωρίζονται σε «αντρικές» για τη μπάλα και «γυναικείες» για ρούχα και παπούτσια;
Για πόσο οι «αντρικές» συζητήσεις θα μονοπωλούνται από το ποδόσφαιρο και δεν θα έχουν καμιά ποικιλία, ευγένεια, αισθητική, νόημα;

Για πόσο ακόμη μέσα από ένα παγκόσμιο κύκλωμα τζόγου παράνομου και νόμιμου κρατικού με τα «προπό» και «πάμε στοίχημα» θα συνεχίζεται η κερδοσκοπία σε βάρος φτωχών ανθρώπων που επιβαρύνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό ευελπιστώντας να ξεφύγουν από τη δίνη της οικονομικής κρίσης;
Για πόσο ακόμη θα υπηρετεί το ποδόσφαιρο το φαύλο καταναλωτισμό με τα συνδρομητικά κανάλια και με τα πανάκριβα δάνεια για τηλεοράσεις plasma 50’’ για να φέρουμε τα γήπεδα μέσα στα σπίτια μας; Και για πόσο ακόμη θα μας υποτιμούν ως τηλεθεατές με τις γελοίες διαφημίσεις τους με ανθρώπους να χοροπηδάνε και να φωνάζουν για το ποδόσφαιρο, για να μας πουλήσουν κινητά, αυτοκίνητα, μπίρες και βέβαια να μας εθίσουν στα διάφορα παιχνίδια κρατικού τζόγου;

Για πόσο ακόμη θα καλλιεργούνται όνειρα και φρούδες ελπίδες σε νέα παιδιά που θα θυσιάζουν τη μόρφωσή τους στο βωμό του ποδοσφαίρου; Μαθητές μου παίζουν σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους και αδιαφορούν παντελώς για τα μαθήματά τους και κάποιοι εγκαταλείπουν το σχολείο για να παίξουν επαγγελματικά. Θυμάμαι ένα μαθητή μου πριν λίγα χρόνια που εγκατέλειψε στη Β’ Λυκείου για να πάει να παίξει στην Ξάνθη με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του.

Για πόσο ακόμη οι μαθητές μας θα αποστηθίζουν πλήρεις συνθέσεις ομάδων και εκατοντάδες ονόματα ποδοσφαιριστών με τα πλήρη …βιογραφικά τους ενώ θα αγνοούν το Σοφοκλή, το Μυριβήλη, τον Ελύτη και οι εκθέσεις τους θα θυμίζουν τα γραφτά των παιδιών του Δημοτικού;

Για πόσο ακόμη θα γινόμαστε αντί για φίλαθλοι οπαδοί ισχυρών οικονομικών τραστ που φτιάχνουν πλούσιες και «μεγάλες» ομάδες σχεδόν αμιγώς με ξένους παίκτες που παίζουν για τα λεφτά, χωρίς τα αγνά κίνητρα των παλαιών ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών που αγαπούσαν την ομάδα τους και έμεναν όλη τους τη ζωή στην ίδια ως παίχτες και αργότερα ως προπονητές, παράγοντες και απλοί φίλαθλοι; Όταν υπηρετούσα στην Καρδίτσα, όλοι οι μαθητές μου υποστήριζαν τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ αντί να καρδιοχτυπούν για τη δική τους ομάδα, τον Α.Ο. Καρδίτσας, που θα έπρεπε να είναι το σύμβολο της τοπικής ανάπτυξης του αθλητισμού με την κατεξοχήν υποστήριξή τους.

Για πόσο ακόμη οι παίκτες θα κοροϊδεύουν τον κόσμο στις συνεντεύξεις τους ότι δήθεν παίζουν για την ομάδα και για τους φιλάθλους ενώ τρέχουν λεφτά από τα μπατζάκια τους με τα δώρα και τα … πριμ παραγωγικότητας; Βέβαια μετά την πρώτη ακριβή μεταγραφή θα αλλάξουν και ξανά θα κοροϊδεύουν ότι παίζουν τότε για την άλλη ομάδα, τους άλλους φιλάθλους….

Μεταγραφές ποδοσφαιριστών. Πωλείται. Ενοικιάζεται για διετία ή τριετία. Πόσο ακόμη θα ξευτελίζεται η ανθρώπινη υπόσταση όταν γίνονται αγοραπωλησίες ανθρώπων μεταξύ ομάδων σαν να ήταν αντικείμενα με λίγα χρήματα (όσα και να ’ναι, θα ’ναι πάντα λίγα για το τίμημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας). Γιατί δεν συμβαίνει αυτό και δεν επιτρέπεται σε άλλα αθλήματα; Να αγοράσουμε και αθλητές στίβου γίνεται; Όχι βέβαια. Βέβαια έχουμε άλλα προβλήματα εκεί, τον φαύλο πρωταθλητισμό, το έχω αναλύσει αυτό το φαινόμενο, ας μην επανέλθω. Δείτε το σχετικό άρθρο «Κότινος ή χρυσάφι» αν θέλετε. Στο ποδόσφαιρο όμως έχουμε στρεβλή επίδραση στην ανθρώπινη συμπεριφορά σε εκατομμύρια ανθρώπους και αυτό ξεπερνάει κάθε όριο.

Για πόσο επίσης ακόμη στο βωμό της στρογγυλής Θεάς θα εξαργυρώνονται φτηνά οι συνειδήσεις, παικτών, ομάδων και διαιτητών, για να προσφέρουν το αποτέλεσμα που χρειάζεται για να αυξηθούν τα κέρδη των εκμεταλλευτών κερδοσκόπων σε βάρος των φιλάθλων που αγωνιούν για τη νίκη της ομάδας τους;

Για πόσο ακόμα θα έρχονται στην επιφάνεια άγρια ένστικτα, που με κόπο σε χιλιετίες ο πολιτισμός απώθησε στο πιο βαθύ ασυνείδητο, και θα αλλοιώνουν την προσωπικότητα και το χαρακτήρα των οπαδών της μπάλας;

Για πόσο θα αλωνίζουν ανενόχλητοι οι χούλιγκανς των γηπέδων, θα εμποδίζουν τους αληθινούς φιλάθλους να δουν τα παιχνίδια και συχνά θα εμποδίζουν ακόμη και τους αγώνες να γίνονται και θα επιβάλλουν τη βία στα γήπεδα και έξω απ’ αυτά σαν απαραίτητο συμπλήρωμα του «θεάματος» και θα φτιάχνουν συμμορίες ανηλίκων όπου η βία θα αποτελεί ιδεολογία και τρόπο ζωής. Τα πούλμαν των οπαδών που ακολουθούν τις ομάδες είναι γεμάτα από οπαδούς που δεν κυνηγάνε το θέαμα αλλά τη βαρβαρότητα, τη «δράση», τη βία, την «εκτόνωση».

Για πόσο ακόμη συμπεριφορές οπαδών και παικτών θα προκαλούν την αισθητική, την ευγένεια, τον πολιτισμό (είδαμε προχτές ένα παίχτη να φτύνει ένα αντίπαλό του, οι ιαχές, βρισιές και βλασφημίες είναι ο κανόνας, άλλοτε κάποιοι χτυπιούνται σαν να είναι σε ρινγκ για ένα φάουλ). Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου δεν ήταν φίλαθλος, δεν αγαπούσε ευτυχώς το ποδόσφαιρο γιατί υπέφερε ως εισπράκτορας λεωφορείου όταν είχε αγώνα στο Καραϊσκάκη και έμπαιναν οι βάνδαλοι σε ορδές και διέλυαν τα λεωφορεία, έσπαγαν τα καθίσματα, έγραφαν συνθήματα, έβριζαν, πρόσβαλαν …

Συνεχίζεται …
_