Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Τα πράγματα είναι απλά.



Πανελλαδικώς γίνονται όλη τη χρονιά και τις επόμενες μέρες εντείνονται κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών Α/θμιας και Β/θμιας για να ακυρώσουν τα σεμινάρια της αξιολόγησης και την εφαρμογή της στα σχολεία. 

Φυσικά, η λέξη "αξιολόγηση" μόνο θετική έννοια έχει και ήταν λάθος που δεν διαχωρίστηκε επαρκώς εδώ και χρόνια από τον "επιθεωρητισμό" και τη "χειραγώγηση" με πρωτοβουλίες αυτοαξιολόγησης στα σχολεία από τους συλλόγους καθηγητών που θα αναδείκνυαν τα προβλήματα των σχολείων με τις ελλείψεις καθηγητών, τις ακατάλληλες υποδομές και εξοπλισμούς, τα αναχρονιστικά βιβλία, τα μονολιθικά προγράμματα σπουδών κ.λπ. και θα προωθούσαν τη βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με ενδοσχολικές εκδηλώσεις, μαθήματα, σεμινάρια, ερευνητικές μελέτες, προγράμματα μαθητικών δραστηριοτήτων, αξιοποίηση βιβλιοθηκών και εργαστηρίων, συνδιδασκαλίες κ.λπ. διαδικασίες που νομίζω όλοι οι σύγχρονοι εκπαιδευτικοί επικροτούν και πολλοί ήδη τις εφαρμόζουν με ατομικές πρωτοβουλίες για όφελος δικό τους και των μαθητών τους.
Τώρα βρεθήκαμε να εφαρμόζει η κυβέρνηση με πρόσχημα την αξιολόγηση διαδικασίες που φοβούνται οι συνάδελφοι ότι θα οδηγήσουν τελικά σε διαθεσιμότητες και απολύσεις. 

Αυτό λοιπόν φοβούνται οι συνάδελφοι. Τις απολύσεις. Μα δεν βλέπουν ότι αυτές ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΗΔΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ; Άρα δεν είναι ΟΞΥΜΩΡΟ οι συνάδελφοι να παλεύουν εναντίον της αξιολόγησης, εισπράττοντας τη θυμηδία της κοινωνίας που θεωρεί την αξιολόγηση ως απαραίτητη για τη βελτίωση της εκπαίδευσης των παιδιών της (έγραψα παραπάνω πώς πρέπει να γίνει με εκπαιδευτική πρωτοβουλία) και ταυτόχρονα να ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ; 

Δεν θα ήταν πιο λογικό και αποδοτικό αν 150000+ συνάδελφοι

Ένας ποιητής. Επτά λέξεις. Σαράντα διηγήματα.

Ένα ταξίδι ακόμη ...

Η συλλογή με τις ιστορίες που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό «ΛόγωΤέχνης» (Διαγωνισμός διηγήματος "ΛόγωΤέχνης") μόλις κυκλοφόρησε! http://www.metaixmio.gr/products/2604--.aspx

Δείτε τη λίστα των διηγημάτων και των δημιουργών: http://logotexnis.artspot.gr/contest-2013/4-win-list


Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΜΕΡΟΣ 4ο



Για πόσο ακόμη; Απάντηση στα ερωτήματα που θέσαμε στο 3ο μέρος του αφιερώματος στο ΑΝΤΙΑΘΛΗΜΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και στο ΜΟΥΝΤΙΑΛ του ΑΙΣΧΟΥΣ.

                                                      ΑΠΑΝΤΗΣΗ :

Γ Ι Α    Ο Σ Ο    Ε Μ Ε Ι Σ    Θ Α    Τ Ο     Ε Π Ι Τ Ρ Ε Ψ Ο Υ Μ Ε.

Ειδικά εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να παίξουμε ένα σημαντικό ρόλο. Ας προκαλέσουμε στις τάξεις συζητήσεις, από το Δημοτικό ακόμη. Ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να καταλάβουν ότι προέχει η μόρφωσή τους, η ζωή τους, ο υγιής αθλητισμός, ο πολιτισμός. Να καταφέρουν οι μαθητές μας να βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν ένα μέσο ευχαρίστησης και άθλησης όταν οι ίδιοι παίζουν και μόνο τότε. Όπως δηλαδή πρέπει να βλέπουν και κάθε άθλημα.

Ας τους το δείξουμε όμως και εμείς, με τη στάση μας. Ας πάψουμε να είμαστε οπαδοί και ας παραμείνουμε φίλαθλοι.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ να μην αφιερώσουμε στο Μουντιάλ του αίσχους, είτε ως θεατές είτε ως αναγνώστες εντύπων και διαδικτύου.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ να μην πάει σε προϊόντα που σχετίζονται με το Μουντιάλ με στόχο τα υπερκέρδη της FIFA και των παγκόσμιων κυκλωμάτων που λυμαίνονται και εκμαυλίζουν κάθε αθλητικό γεγονός.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ να μην πάει σε στοιχήματα και κάθε μορφής νόμιμο ή παράνομο τζόγο με αφορμή το ποδόσφαιρο.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ να μην θυσιάσουν τα παιδιά μας από τον πολύτιμο χρόνο τους για να εθιστούν στον παράλογο ποδοσφαιρικό φανατισμό και να χάσουν από την ομορφιά της παιδικής και εφηβικής ζωής τους ως θυσία στη βία, στην αγριότητα, στην ανοησία, στην απολίτιστη συμπεριφορά, στην κακοποίηση και φτώχεια της γλώσσας και της αισθητικής.

Με δυο λόγια, εμείς και τα παιδιά μας,

Ας γυρίσουμε την πλάτη μας στο σάπιο παγκόσμιο οικοδόμημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Δεν το χρειαζόμαστε.

Μας υποτιμά βαθιά ως ανθρώπους και βλάπτει σοβαρό τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.
_

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΜΕΡΟΣ 3ο



Για πόσο ακόμη;
------- ------- ------- -------
Θυμηθείτε το διάλογο που παρέθεσα στο 1ο μέρος του αφιερώματος στο ΑΝΤΙΑΘΛΗΜΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και στο ΜΟΥΝΤΙΑΛ του ΑΙΣΧΟΥΣ. Πόσες ακόμη φορές θ’ ακούσουμε από γνωστούς ή αγνώστους, συγγενείς και φίλους, πολύ συχνά και από μαθητές μας διαλόγους σαν τον παραπάνω; Όπου εκτός από το ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν άλλα θέματα συζήτησης, δεν υπάρχουν κοινωνικά ζητήματα, προβλήματα, δεν υπάρχει η ανάγκη για επικοινωνία, κοινωνική επαφή, δεν απασχολούν τα νέα για την οικογένεια, τους φίλους, την υγεία, τη δουλειά. Προέχει όλων η «συζήτηση» για τη μπάλα. Τίποτε άλλο.

Για πόσο λοιπόν ακόμη θα συνεχίζεται παγκοσμίως αυτή η κυριαρχία του αντιαθλήματος ποδοσφαίρου σε ψυχές, συνειδήσεις, ζωές; Για πόσο ακόμη θα διαλύει οικογένειες και θα υποτιμάει κοινωνικές σχέσεις;

Για πόσο ακόμη το ποδόσφαιρο θα κυριεύει το μυαλό των ανθρώπων και θα τους διαστρέφει από την υγιή, φυσιολογική διαδικασία σκέψης; Για πόσο ακόμη ο απόλυτος παραλογισμός θα οδηγεί στη θεοποίηση της μπάλας και των ομάδων και μέχρι και …«ύμνοι» θα τους αφιερώνονται;

Και ακόμη χειρότερα, για πόσο ακόμη θα βλέπουμε να ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ δεκάδες άνθρωποι στα γήπεδα, να βρίσκουν φρικτό θάνατο ποδοπατημένοι από ορδές αγρίων που επελαύνουν σα να πηγαίνουν σε αληθινό πόλεμο;

Για πόσο ακόμη θα αντικρίζουμε τα πρωτοσέλιδα των ποδοσφαιρικών (δήθεν αθλητικών) εφημερίδων με τους γελοίους πηχυαίους τίτλους «Ήρωες, Κάφροι, Θρύλος …» και άλλες ανοησίες; Για πόσο ακόμη θα κακοποιείται η γλώσσα μας με «ποδοσφαιρικούς διαλόγους»; 30-40 λέξεις, οι μισές βρισιές είναι όλο κι όλο το λεξιλόγιο ενός φανατικού ποδοσφαιρόφιλου.

Για πόσο ακόμη θα συντηρούνται τα φυλετικά στερεότυπα του άντρα να βλέπει μπάλα και της γυναίκας να σερβίρει μπίρες και καφέδες ενώ οι συζητήσεις στις παρέες γρήγορα διαχωρίζονται σε «αντρικές» για τη μπάλα και «γυναικείες» για ρούχα και παπούτσια;

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΜΕΡΟΣ 2ο



Μουντιάλ 2014. Παγκόσμιο παραλήρημα ανοησίας. Γεγονότα, προβλέψεις.
------- ------- ------- -------
Βλέπουμε λοιπόν αυτές τις μέρες το παγκόσμιο παραλήρημα για το Μουντιάλ όπου η τύχη ευνόησε δυστυχώς (μετά λόγου γνώσεως το οξύμωρο) και την Ελλάδα να συμμετάσχει ξανά μετά το φιάσκο του 2010 και βέβαια η διαδρομή είναι προδιαγεγραμμένη. Με την εμπειρία λοιπόν του προηγούμενου Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής είναι σίγουρο πως θα έχουμε και εδώ μια σύντομη «αγωνιστική» πορεία της Εθνικής ομάδας, τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια δεν θα την αφήσουν να προχωρήσει και πολύ. Μέχρι να μας δώσουν το εισιτήριο της επιστροφής βέβαια, θα δούμε στις μεταδόσεις από τους αγωνιστικούς χώρους αφιονισμένους Έλληνες φιλάθλους να μπαίνουν μπροστά στην κάμερα βαμμένοι στο πρόσωπο με τα χρώματα της σημαίας μας να ουρλιάζουν, να χοροπηδάνε, να καλούν τους απανταχού Έλληνες να πάνε επί τόπου για να πολεμήσουν μάλλον και μπορεί να ξανακούσουμε και τις βουβουζέλες, αυτό το ….πολιτιστικό δημιούργημα του προηγούμενου Μουντιάλ.

Θα δούμε τις καφετέριες στην Ελλάδα γεμάτες κόσμο με τις γιγαντοοθόνες να αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα κάθε στεκιού που παλιότερα ήταν χώρος κοινωνικής επαφής και συζήτησης. Όταν (αν) βάζει η Εθνική κάποιο γκολ, όλοι θα πετάγονται σαν ελατήρια, θα ουρλιάζουν, θα βρίζουν («τους $#^&*^*;#αμε», «γκολ ρε π^%^$, γκόοοοολ», θα αναποδογυρίζουν τραπέζια, ο παρουσιαστής στο γυαλί θα ουρλιάζει ή και θα … κλαίει. Γίνανε αυτά το 2010, τα είδαμε όλοι. Στείρος φανατισμός, ανωριμότητα, αμυαλιά. Λες και δεν έμαθαν τόσα χρόνια ποια θα είναι η πορεία τελικά, με τόσες επαναλήψεις.

Και μετά την προδιαγεγραμμένη αποπομπή μας, θα γυρίσουμε «νικητές», «παλληκάρια», «ήρωες» αλλά απλώς … άτυχοι. Θα ξεβάψουμε τα πρόσωπα και θα θάψουμε τα τσεκούρια του πολέμου και αφού θα έχουμε κάνει το «ιερό» μας χρέος θα μπορέσουμε πια

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΜΕΡΟΣ 1ο



Ποδόσφαιρο, παλιό, τετριμμένο θέμα, πολυσυζητημένο. Τώρα τελευταία καταπιάνομαι με κάτι παλιά ζητήματα και ίσως δημιουργώ στους ευάριθμους αναγνώστες μου μια κάποια πλήξη, αλλά η επικαιρότητα, δηλαδή το παγκόσμιο ΑΝΤΙΑΘΛΗΤΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ (Παγκόσμιο Κύπελλο) που θα διεξαχθεί σε λίγες μέρες με κεντρίζει και εύκολα υποκύπτω να δώσω λίγη τροφή στη σκέψη για το θέμα. Εξάλλου η Εκπαίδευση συνδέεται άμεσα με το θέμα, δεν θα διαφωνήσετε, το ξέρω. Όλοι έχουμε βιώσει μέσα στα σχολεία το φανατισμό με το ΑΝΤΙΑΘΛΗΜΑ ποδόσφαιρο, τη βία μεταξύ αμούστακων και ανώριμων οπαδών και ΚΑΘΟΛΟΥ φιλάθλων μαθητών, την αγενή και προσβλητική συμπεριφορά τους και φυσικά την αδιαφορία για τη μάθηση τη σχετιζόμενη με τον οπαδισμό και την απαξίωση του σχολείου, της κοινωνίας, της ζωής χωρίς υπερβολή.

Η θεοποίηση της μπάλας, της ομάδας, των (χρυσοπληρωμένων) ποδοσφαιριστών μόνο με θρησκευτική αίρεση παγκόσμιας εμβέλειας μπορεί να παρομοιωθεί. «Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου» και άλλες παρόμοιες ανοησίες αποτελούν τα ιδανικά χιλιάδων παιδιών που βέβαια η πολιτεία μας ευνοεί και επικροτεί στέλνοντας τους απόμαχους «θεούς της μπάλας» στη Βουλή, στο Ευρωκοινοβούλιο και σε δημόσιες σημαντικές θέσεις ευθύνης να ορίζουν τις τύχες μας με μόνο εφόδιο ότι ξέρουν να κλωτσάνε ένα φουσκωμένο τόπι και να ουρλιάζουν πανηγυρίζοντας όταν το τόπι μπαίνει σε δίχτυ πανηγυρίζοντας για το … κατόρθωμα. Βέβαια αυτοί πανηγυρίζουν γιατί θα γεμίσουν τις τσέπες τους με τα λεφτά των κορόιδων οπαδών και από τις διαφημίσεις σαμπουάν, οι ανόητοι οπαδοί και πιστοί προσκυνητές πανηγυρίζουν γιατί … γιατί … εδώ βοηθείστε με, δε μπορώ να βρω το λόγο (πέρα από τη φροϋδική ταύτιση). Να μην ξεχάσω ότι στους πανηγυρισμούς ΟΛΑ επιτρέπονται, βρισιές, χτυπήματα, μάχες αληθινές, εκρηκτικά, καταστροφές, τραυματισμοί, ΘΑΝΑΤΟΙ, όλα είναι στο «παιχνίδι».

Θα έχει τέσσερα μέρη η γραφτή αυτή κατάθεση απόψεων. Εν συντομία, επικοινωνία «φιλάθλων» (η αφορμή), προβλέψεις – γεγονότα, ερωτήματα και βέβαια απαντήσεις - προτάσεις. Ευπρόσδεκτα σχόλια, σχολιανά, διαφωνίες, αντιρρήσεις. Ας ξεκινήσουμε.

------- ------- ------- ------- 
ΜΕΡΟΣ 1ο: ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΛΑΣΙΚΩΝ «ΦΙΛΑΘΛΩΝ» ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
------- ------- ------- -------
Ο παρακάτω διάλογος έγινε πριν από καιρό στο τρένο και βέβαια δεν είναι τόσο ακριβής αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
-Γιάννη, τι γίνεται ρε, που ’σαι ρε χαθήκαμε…
- Γεια σου ρε Πέτρο, πόσα χρόνια ρε,