Η Παράσταση

Τρεις μπάλες πάντα στον αέρα

κίτρινη κόκκινη και άσπρη

πάει καιρός που δεν ξανάδα

τόση σβελτάδα τόση τέχνη

Τρεις μπάλες πάντα στον αέρα

πόση αγωνία πόσος κόπος

χέρια θαρρείς σα μαγεμένα

πως ορίζουν την τροχιά τους

Τρεις μπάλες πάντα στον αέρα

να τριγυρίζουν την ψυχή σου

χρόνια μετρούν θαρρείς και πόνο

οι χαρακιές στο πρόσωπό σου

Τρεις μπάλες πάντα στον αέρα

οι μηχανές γύρω μουγκρίζουν

οι θεατές πατάνε γκάζι

τέλος  στην παράστασή σου

Τρεις μπάλες τώρα γκρεμιστήκαν

ένα δυο κέρματα στο δρόμο

κι ένα παιδί πίσω απ' το τζάμι

να κοροϊδεύει τον παλιάτσο

Όχι δεν χάνεις την ελπίδα

στης ζωής σου τα φανάρια

Κόκκινο! - θα ξαναρχίσεις

Τρεις μπάλες πάντα στον αέρα…

(Γ. Στάμος, θεατής, Ιούλιος 2017

Διασταύρωση Ιεράς Οδού και Κωνσταντινουπόλεως)

_

Το δάκρυ και το χαμόγελο

Τελευταία μέρα του σχολείου πια, βγήκαν τα αποτελέσματα. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια και καλά αποτελέσματα σε όλους τους περυσινούς και φετινούς μαθητές μου και καλή σταδιοδρομία (που δεν συσχετίζεται απαραίτητα με τις πανελλαδικές). Αγαπητοί μου μαθητές θέλω να είστε αισιόδοξοι και να έχετε οδηγούς στη ζωή σας την αγάπη και την ελπίδα. Να και μια μικρή ιστορία που ελπίζω να σας πείσει, την έγραψα για σας, αλλά την έχω ζήσει κι εγώ, σας διαβεβαιώνω, είναι πέρα για πέρα αληθινή. 

Το δάκρυ και το χαμόγελο 

Ήταν λοιπόν κάποτε δυο φίλοι, ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο που έψαχναν ένα καταφύγιο, ένα πρόσωπο να περάσουν το βράδυ. Το δάκρυ είπε - δακρυσμένο φυσικά - στο χαμόγελο. 

-Πήγαινε εσύ μπροστά, εσένα όλοι σε θέλουν, εύκολα θα βρεις ένα πρόσωπο να στολίσεις, άσε με εμένα, δεν με θέλει κανείς. 

Το χαμόγελο ... χαμογέλασε και είπε. 

-Εσύ θα είσαι μπροστά φίλε μου, όποιος θέλει εμένα, θα πρέπει να μας θελήσει και τους δυο μας. Αλλιώς τι φίλοι είμαστε;

Και έτσι έκαναν. Στάθηκαν σ' ένα πολυσύχναστο πέρασμα και περίμεναν. Πράγματι, χιλιάδες πρόσωπα ανέκφραστα πέρναγαν από μπροστά τους και όλα ήθελαν να αποφύγουν το δάκρυ, να το παρακάμψουν, να το αγνοήσουν και να