Το δάκρυ και το χαμόγελο

Τελευταία μέρα του σχολείου πια, βγήκαν τα αποτελέσματα. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια και καλά αποτελέσματα σε όλους τους περυσινούς και φετινούς μαθητές μου και καλή σταδιοδρομία (που δεν συσχετίζεται απαραίτητα με τις πανελλαδικές). Αγαπητοί μου μαθητές θέλω να είστε αισιόδοξοι και να έχετε οδηγούς στη ζωή σας την αγάπη και την ελπίδα. Να και μια μικρή ιστορία που ελπίζω να σας πείσει, την έγραψα για σας, αλλά την έχω ζήσει κι εγώ, σας διαβεβαιώνω, είναι πέρα για πέρα αληθινή. 

Το δάκρυ και το χαμόγελο 

Ήταν λοιπόν κάποτε δυο φίλοι, ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο που έψαχναν ένα καταφύγιο, ένα πρόσωπο να περάσουν το βράδυ. Το δάκρυ είπε - δακρυσμένο φυσικά - στο χαμόγελο. 

-Πήγαινε εσύ μπροστά, εσένα όλοι σε θέλουν, εύκολα θα βρεις ένα πρόσωπο να στολίσεις, άσε με εμένα, δεν με θέλει κανείς. 

Το χαμόγελο ... χαμογέλασε και είπε. 

-Εσύ θα είσαι μπροστά φίλε μου, όποιος θέλει εμένα, θα πρέπει να μας θελήσει και τους δυο μας. Αλλιώς τι φίλοι είμαστε;

Και έτσι έκαναν. Στάθηκαν σ' ένα πολυσύχναστο πέρασμα και περίμεναν. Πράγματι, χιλιάδες πρόσωπα ανέκφραστα πέρναγαν από μπροστά τους και όλα ήθελαν να αποφύγουν το δάκρυ, να το παρακάμψουν, να το αγνοήσουν και να
πάρουν το χαμόγελο. Έλα όμως που το δάκρυ ήταν πρώτο στη σειρά και το χαμόγελο ακολουθούσε λίγο πιο πίσω και ήταν και λίγο κρυμμένο πίσω από το δάκρυ. Έτσι τα πρόσωπα, αποφεύγοντας το δάκρυ, είχαν κιόλας απομακρυνθεί και έχαναν και το χαμόγελο, έμεναν ανέκφραστα, αγέλαστα και δυστυχισμένα και έμπαιναν πάλι πίσω στη μεγάλη ουρά που είχε δημιουργηθεί να ξαναπροσπαθήσουν, να κερδίσουν το χαμόγελο. 

Ξάφνου ένα πρόσωπο πέρασε και στάθηκε μπροστά από το δάκρυ και το κοίταζε επίμονα. 

-Να κι ένα ακόμη πρόσωπο που μάλλον θέλει να με διώξει με θράσος για να πάρει το χαμόγελο, μονολόγησε το δάκρυ. Μα τι να κάνω, είναι παιδί σχεδόν, θα 'ναι δε θα 'ναι 18 χρονώ, πόσο λυπάμαι που δε θα χαμογελάσει, σκέφτηκε και … δάκρυσε. 

-Έλα παιδί μου, έλα, θα παραμερίσω να περάσεις, πήγαινε στο χαμόγελο να φωτιστεί το προσωπάκι σου. 

-Όχι, απάντησε το παιδί, εσένα ζητούσα, δεν έγραψα καλά στις εξετάσεις και θέλω να κλαίω συνεχώς, γι' αυτό έλα, έλα στο πρόσωπό μου και μη φύγεις ποτέ. 

Το χαμόγελο άκουγε και για πρώτη φορά ίσως δεν χαμογελούσε τόσο. Πρώτη φορά του τύχαινε που κάποιος δεν το ήθελε πιο πολύ και στενοχωρήθηκε λίγο, αλλά πιο πολύ στενοχωρήθηκε που θα έμενε μόνο του και στη σκέψη αυτή του ήλθε να … κλάψει, αλλά δεν μπορούσε, αφού ήταν χαμόγελο. 

-Έλα φίλε μου, λέει στο δάκρυ, θέλω λίγο να κλάψω. 

-Δεν μπορείς βρε χαζό, αφού είσαι χαμόγελο, απάντησε το δάκρυ. Χαίρομαι που κάποιος με διάλεξε επιτέλους πρώτο και μου 'ρχεται να … χαμογελάσω, αλλά δεν μπορώ, αφού είμαι δάκρυ, τι να κάνω; Και αν πάλι φύγω, θα νιώθω μοναξιά και θα κλαίω συνέχεια, θα εξαντληθώ και τότε μπορεί να χαθώ για πάντα. Αν είμαστε μαζί, θα με ξεκουράζεις πότε πότε, το ίδιο θα κάνω και εγώ για σένα και το παιδί αυτό αν μας έχει και τους δυο θα μπορέσει να γίνει και ευτυχισμένο στη ζωή του και να χαμογελάει πιο συχνά. Κάπου κάπου όμως θα κλαίει για να ξεκουράζεσαι και συ ώστε να μπορέσει να σε ξαναβρεί, αλλιώς αν κουραστείς πάρα πολύ θα σε χάσει και σένα. 

-Και τι θα γίνει τότε; ρώτησε το παιδί που άκουγε απορημένο τέτοια παράξενη συζήτηση.

-Θα ξαναγίνεις ανέκφραστο, απάντησαν μαζί οι δυο φίλοι, και θα στηθείς πάλι στην ουρά για να περιμένεις να κερδίσεις έναν απ’ τους δυο μας. 

-Θέλω και τους δυο σας, είπε τότε το παιδί, θέλω να είστε πάντα μαζί μου, να είστε καλοί μου φίλοι σε όλη μου τη ζωή. 

Οι δυο φίλοι χαρούμενοι αγκαλιάστηκαν, χαμογέλασε το δάκρυ και δάκρυσε το χαμόγελο για πρώτη φορά στη ζωή τους και το πρόσωπο του παιδιού επιτέλους έπαψε να είναι ανέκφραστο, έγινε ανθρώπινο. Χαμογέλασε, με ... δάκρυα στα μάτια και ξεκίνησαν και οι τρεις μαζί, το παιδί, το δάκρυ και το χαμόγελο για το μακρύ και δύσκολο ταξίδι της ζωής τους αλλά αγαπημένοι και γεμάτοι αισιοδοξία και ελπίδα.

Καλό Καλοκαίρι σε όλους !!!