Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η παρακμή του αθλητισμού και του πολιτισμού.

Αυλαία. Επιστροφή από το Μουντιάλ. Νικητές σχεδόν. Ήρωες. Ευχαριστούμε. Γυρίσαμε με το κεφάλι ψηλά. Ο αγώνας δικαιώθηκε. Περισσεύουν οι παραπάνω και άλλες παρόμοιες βλακείες στα κανάλια, τις εφημερίδες, τα blogs, είμαστε νικητές αλλά άτυχοι, χάσαμε μόνο με 2-0 (φανταστείτε πόσα περιμέναμε στα … φιλόξενα δίχτυα μας) κ.λπ. Και θυμηθήκαμε τα μεγάλα(;) βήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένα κύπελλο και μια πρόκριση στα 100+ χρόνια ιστορίας του, εντάξει, δεν είναι και λίγα.

Τώρα λοιπόν που άρχισε να κάθεται ο μπουχός, τώρα που ξεβάφουμε τα πρόσωπα και θάβουμε τα τσεκούρια, θαρρείς πως κάναμε το ιερό μας χρέος και μπορούμε πια να γυρίσουμε στην πραγματικότητα, να θυμηθούμε την κρίση, τα προβλήματα, την οικογένεια, τους φίλους.

Μπορούμε; Δ ε ν ε ί μ α ι σ ί γ ο υ ρ ο ς. Γι αυτό γράφω. Περίμενα να τελειώσει το πανηγύρι (δεν άργησε όπως όλοι ξέραμε), μη με κατηγορήσουνε και για … ανθελληνική συμπεριφορά, ανέσυρα ένα παλιότερο σκαρίφημα από μια γωνιά στο δίσκο και να ’μαστε. Ποδόσφαιρο, τετριμμένο θέμα, πολυσυζητημένο. Τώρα τελευταία καταπιάνομαι με κάτι παλιά ζητήματα και ίσως δημιουργώ στους ευάριθμους αναγνώστες μου μια κάποια πλήξη, αλλά η επικαιρότητα με κεντρίζει και εύκολα υποκύπτω. Εξάλλου η Εκπαίδευση συνδέεται άμεσα με το θέμα, τα παιδιά μας αφορούν όλα αυτά τα θέματα, δεν θα διαφωνήσετε, το ξέρω.

--------- ------- -------- ------- -----
Ο παρακάτω διάλογος έγινε πριν από πολύ καιρό στο τρένο και βέβαια δεν είναι τόσο ακριβής αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
-Γιάννη, τι γίνεται ρε, που ’σαι ρε χαθήκαμε…
- Γεια σου ρε Πέτρο, πόσα χρόνια ρε, τι κάνεις ρε, ακόμα βάζελος να υποθέσω;
- Αντε ρε γαύρε που μιλάτε ρε και και σεις, φτηνά τη γλιτώσατε ρε προχτές.
-Τι λες ρε, καλά που σε είδα, τον #$@%& τον πουλημένο, πέναλτι ήταν αυτό ρε που σφύριξε, καλά που το ’σωσε ο γίγαντας ρε.
-Ναι ρε σιγά, τον σκότωσε ο %$^%$#, $#%^& τη μάνα του ρε του παλιο&#%#$.
Γεμάτο το τρένο σχεδόν, αλλά τα κοσμητικά δυνατά και καθαρά, κανένα πρόβλημα οι μάγκες.
-Τι λες ρε που έκανε τον ψόφιο ο $#@)*$#$$%^
-Θα φάτε τριάρα ρε στο Ναό ρε, θα σας ^$#@%^$ παλιογαύροι
Η …ιχθυολογία και το υβρεολόγιο συνεχίστηκε με κρεσέντο, γρήγορα άναψαν και 2-3 άγνωστοι και βοήθησαν στο γλωσσικό εμπλουτισμό της κουβέντας. Το τρένο έφτασε Ηράκλειο, ο ένας θα κατέβαινε, αναγκαστική διακοπή και αποχαιρετισμοί.
-Άντε ρε βάζελε, τώρα κατεβαίνω, θα τα ξαναπούμε, θα ’μαι μέσα την Κυριακή θα τους %*&^ &%^
-Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, άντε ρε χάρηκα γεια … γαύρεεεε…
--------- ------- -------- ------- -----

Βλέπουμε λοιπόν αυτές τις μέρες το παγκόσμιο παραλήρημα για το Μουντιάλ όπου η τύχη ευνόησε δυστυχώς (μετά λόγου γνώσεως το οξύμωρο) και την Ελλάδα να συμμετάσχει και βέβαια η διαδρομή ήταν προδιαγεγραμμένη, τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια την κατασπάραξαν νωρίς.

Ζήσαμε μια νίκη και δυο ήττες, είδαμε αφιονισμένους φιλάθλους να μπαίνουν μπροστά στην κάμερα βαμμένοι στο πρόσωπο με τα χρώματα της σημαίας μας και με αληθινές …περικεφαλαίες να ουρλιάζουν, να χοροπηδάνε, μόνο τόμαχοουκ δεν κράδαιναν, να καλούν τους απανταχού Έλληνες να πάνε επί τόπου για να πολεμήσουν μάλλον. Μάθαμε και τις βουβουζέλες, να μου το θυμηθείτε, του χρόνου και στα ελληνικά γήπεδα αυτό το ….πολιτιστικό δημιούργημα θα θριαμβεύσει, 10000 έλληνες θα φέρουν από μία σίγουρα πίσω στην πατρίδα, το ποδόσφαιρο καλλιεργεί την «αισθητική» μας σε όλα τα επίπεδα βλέπετε. Και όπως βλέπετε δίπλα, πωλούνται ήδη και στη χώρα μας, γερμανικής κατασκευής παρακαλώ, με τα ελληνικά χρώματα. Τρέξτε να προλάβετε, μην τελειώσουν. Vuvuzela - Hellas - version 2!!!

Είδαμε τις καφετέριες στην Ελλάδα γεμάτες κόσμο με τις γιγαντοοθόνες να αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα κάθε στεκιού που παλιότερα ήταν χώρος κοινωνικής επαφής και συζήτησης. Όταν έβαλε η Εθνική κάποιο γκολ, πέρναγα έξω από μια ασφυκτικά γεμάτη καφετέρια, σηκώθηκαν όλοι και φώναζαν, έβριζαν «τους $#^&#αμε», «γκολ ρε π^%^$, γκόοοοολ», ικανοποιήθηκαν, ένα τραπέζι αναποδογύρισε, σπάσανε ποτήρια, μπουκάλια, ούρλιαζε ο παρουσιαστής, φρίκη, στείρος φανατισμός, ανωριμότητα, αμυαλιά. Λες και δεν ήξεραν τι τους περίμενε μια δυο μέρες μετά. Δεν έμαθαν τόσα χρόνια, με τόσες επαναλήψεις.

Χάρη λοιπόν σε μια …κλωτσιά, όλοι έγιναν θαρρείς σε μια στιγμή από νάνοι, γίγαντες. Και δεν ήταν έφηβοι οι περισσότεροι, που θα ’λεγε τότε κανείς ότι έχουν ανάγκη να ανεβάσουν την αυτοεκτίμησή τους ταυτιζόμενοι με ένα ισχυρό πρότυπο, ένα μεγάλο παίκτη, μια ομάδα· που στην εφηβική ηλικία δικαιολογείται η υπερβολή στις εκδηλώσεις, στα συναισθήματα· που τουλάχιστον συχνά παίζουν και οι ίδιοι ποδόσφαιρο και μερικές φορές ονειρεύονται να παίξουν και οι ίδιοι σε ομάδες, σαν ελπιδοφόρα επαγγελματική προοπτική μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια και την αβέβαιη προοπτική κάθε σχεδόν γνωστού επαγγέλματος.

Όχι, οι περισσότεροι που εκδηλώνουν την παραπάνω συμπεριφορά, οι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι, οι οπαδοί και όχι φίλαθλοι, οι υπερβολικά εκδηλωτικοί με υβριστική και βίαιη συχνά συμπεριφορά είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνδρες πάντα, που η εμπειρία έχει δείξει ότι συνήθως το κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό τους επίπεδο δεν τους επιτρέπει να έχουν πολλές ευκαιρίες ή δυνατότητες να έχουν μια φυσιολογική κοινωνική ζωή, να διασκεδάζουν με μη σχετιζόμενους με το ποδόσφαιρο τρόπους, να συμμετέχουν σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, να συζητούν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο και να διαβάζουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αθλητικές εφημερίδες.

Και εδώ δεν μιλάω για τους νεαρούς χούλιγκανς των γηπέδων που έχουν συγκεκριμένα κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά και έχουν καλά μελετηθεί ως κοινωνική ομάδα αλλά για ανθρώπους που απλώς εκτονώνονται με επιτυχία από την καθημερινή ρουτίνα με την ενεργή ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο και γεμίζουν κυριολεκτικά τη ζωή τους μόνο μ’ αυτό.

Και βέβαια πάντοτε άντρες. Μπίρες και ποδόσφαιρο, τα σήματα κατατεθέντα των εκπροσώπων του «ισχυρού φύλου» που βάζουν σε δεύτερη μοίρα οικογένεια, φίλους, δουλειά και διοχετεύουν την ενεργητικότητα και τη δυναμικότητά τους στις υπηρεσίες της στρογγυλής «Θεάς» κατά την προσφιλή ορολογία των αθλητικών δημοσιογράφων για τη μπάλα. Έχουν δίκιο. Το ποδόσφαιρο είναι για πολλούς θρησκεία. Πάνω απ’ όλα. Σπανιότερα και ανεξήγητα ίσως θα βρείτε ανάμεσά τους και ανθρώπους μορφωμένους, καλλιεργημένους, καλλιτέχνες, επιστήμονες, πολιτικούς αλλά αν ψάξετε θα δείτε συχνά να κρύβονται ατελώς πίσω από τη συμπεριφορά τους κίνητρα για κοινωνική επαφή, αποδοχή, προσωπική προβολή και βέβαια όχι σπάνια οικονομικά ή πολιτικά οφέλη.

Και βέβαια, είδαμε σ’ αυτό το Mundial, την κραυγαλέα αντίθεση της απερίσκεπτης διάθεσης πακτωλού χρημάτων στα χρυσά πόδια, στα στάδια, τα ξενοδοχεία, στα στοιχήματα και στο τζόγο, με τη φτώχεια, την πείνα, τον αναλφαβητισμό και τη μιζέρια που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας που το φιλοξενεί.
Στη χώρα αυτή, όπου οι φυλετικές διακρίσεις, το δουλεμπόριο, η δουλεία, ο ρατσισμός με την πιο απάνθρωπη μορφή του, ήταν επί τουλάχιστον 3 αιώνες η κυρίαρχη ιδεολογία των κρατούντων με αποκορύφωμα το απαρτχάιντ τον περασμένο αιώνα, εδραιώθηκαν και παγιοποιήθηκαν συμπεριφορές ντροπιαστικές για το ανθρώπινο γένος και έχουν συντελέσει στη σημερινή οικτρή κοινωνική και οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας των κατοίκων, όπου βασιλεύουν ακόμη οι κοινωνικές διακρίσεις, η ανεργία, η φτώχεια, η βία, το έγκλημα, η μάστιγα του AIDS, η αδικία, η έλλειψη ελπίδας.

Παρά τις προσπάθειες του εξωραϊσμού της εικόνας της χώρας με τρόπους απαράδεκτους και παράνομους, με τη βίαιη «απόκρυψη» των φτωχών άστεγων και ζητιάνων σε πρόχειρους καταυλισμούς μακριά από τα γήπεδα, όπως στην άθλια Τενεκεδούπολη (Tin Can Town), που βαφτίζονται «προσωρινά κέντρα διαμονής» αλλά είναι σαν τα χειρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και σε φυλακές ακόμη, η θλιβερή πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί. Επιπλέον το γεγονός ότι ίδιες και χειρότερες συνθήκες επικρατούν σε πολλές χώρες της Αφρικής, Ν. Αμερικής και Ασίας καθιστά τη διενέργεια του Mundial σε μια τέτοια χώρα μια αληθινή παρωδία. Αποκαλύπτεται η προσπάθεια των αναπτυγμένων κρατών να χρησιμοποιήσουν το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου σαν προκάλυμμα για τα βαθιά και άλυτα επί αιώνες προβλήματα σ’ αυτές τις χώρες.
Θαρρείς πως η παρουσία 300000 φανατικών ποδοσφαιρόφιλων επισκεπτών που αδιαφορούν για τα παραπάνω, που σκέφτονται μόνο τη μπάλα, το θέαμα, το ποδόσφαιρο, που μοιάζουν με τους φίλους μας που είδαμε παραπάνω να παραληρούν στην καφετέρια, είναι ένα οργανωμένο σχέδιο νομιμοποίησης ενός διαχρονικού παγκόσμιου εγκλήματος κατά των πιο αδύναμων και αδικημένων κοινωνικών ομάδων, συνεχιζόμενου μέχρι και σήμερα, τον 21ο αιώνα, το 2010.

Και όταν το Mundial θα τελειώσει (**βλ. το σχόλιό μου στις 13-7-2010) θ’ αφήσει πίσω του την ίδια μιζέρια, φτώχεια, εξαθλίωση όπως πριν στους κατοίκους της Νότιας Αφρικής και θα έχει γεμίσει με δισεκατομμύρια τις τσέπες των διοργανωτών, των οικονομικά ισχυρών, των ποδοσφαιριστών, των παραγόντων, των ταμείων των κρατικών οργανισμών προγνωστικών ποδοσφαίρου (του νόμιμου τζόγου) και ακόμη περισσότερων παραγόντων παράνομου τζόγου παγκοσμίως.
Θα έχουμε και μια χώρα «νικητή», μια χώρα που η ομάδα της θα έχει κερδίσει το κύπελλο αλλά που οι περισσότεροι κάτοικοί της μόλις θα επιβιώνουν ζώντας κάτω από το κατώτερο όριο της φτώχειας, μια χώρα που θα πανηγυρίζει χ ω ρ ί ς λ ό γ ο. Γιατί εκεί στη Λατινική Αμερική και σε άλλες φτωχές χώρες, απ’ όπου συνήθως προέρχονται οι «μεγάλες» ομάδες και οι «νικητές», οι φτωχοί αγράμματοι άνθρωποι, οι σύγχρονοι σκλάβοι, οι κυριολεκτικώς άμοιροι με τη μπάλα ξεχνιούνται, χαίρονται, αναπνέουν, επιβιώνουν. Αλλά δυστυχώς το ποδόσφαιρο πάει πακέτο με τα ναρκωτικά, την πορνεία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον αναλφαβητισμό για να διευκολύνει το έργο των ντόπιων και διεθνών ηγετών και κερδοσκόπων και βέβαια το εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο.

Για πόσο λοιπόν ακόμη οι παγκόσμιοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες θα χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για να κοιμίζουν συνειδήσεις, να κρύβουν τα προβλήματα και να επιβάλλουν την κυριαρχία τους;

Αυτό είναι ίσως το κυριότερο ερώτημα. Χωρίς εύκολη απάντηση. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω για να απαντήσει. Αλλά ήλθε η ώρα να θέσουμε και πολλά ακόμη ερωτήματα. Ρητορικά είναι κι αυτά, δεν περιμένουν απάντηση. Αποσκοπούν στον προβληματισμό, στην αλλαγή στάσης των νέων κυρίως ανθρώπων απέναντι σ’ αυτό το αντιάθλημα, το ποδόσφαιρο με τη μορφή που έχει σήμερα με τις επαγγελματικές ομάδες, τους παράγοντες, το τζόγο, το φανατισμό, τη βία, τη χειραγώγηση και στρέβλωση της σκέψης και των συναισθημάτων.

Για πόσο ακόμη;

Θυμηθείτε το διάλογο που παρέθεσα στην αρχή. Πόσες ακόμη φορές θ’ ακούσουμε από γνωστούς ή αγνώστους, συγγενείς και φίλους, πολύ συχνά και από μαθητές μας διαλόγους σαν τον παραπάνω; Όπου εκτός από το ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν άλλα θέματα συζήτησης, δεν υπάρχουν κοινωνικά ζητήματα, προβλήματα, δεν υπάρχει η ανάγκη για επικοινωνία, κοινωνική επαφή, δεν απασχολούν τα νέα για την οικογένεια, τους φίλους, την υγεία, τη δουλειά. Προέχει όλων η «συζήτηση» για τη μπάλα. Τίποτε άλλο.

Για πόσο λοιπόν ακόμη θα συνεχίζεται παγκοσμίως αυτή η κυριαρχία του αντιαθλήματος ποδοσφαίρου σε ψυχές, συνειδήσεις, ζωές; Για πόσο ακόμη θα διαλύει οικογένειες και θα υποτιμάει κοινωνικές σχέσεις;

Για πόσο ακόμη το ποδόσφαιρο θα κυριεύει το μυαλό των ανθρώπων και θα τους διαστρέφει από την υγιή, φυσιολογική διαδικασία σκέψης; Για πόσο ακόμη ο απόλυτος παραλογισμός θα οδηγεί στη θεοποίηση της μπάλας και των ομάδων και μέχρι και …«ύμνοι» θα τους αφιερώνονται;

Και ακόμη χειρότερα, για πόσο ακόμη θα βλέπουμε να ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ δεκάδες άνθρωποι στα γήπεδα, να βρίσκουν φρικτό θάνατο ποδοπατημένοι από ορδές αγρίων που επελαύνουν σα να πηγαίνουν σε αληθινό πόλεμο;

Για πόσο ακόμη θα αντικρίζουμε τα πρωτοσέλιδα των ποδοσφαιρικών (δήθεν αθλητικών) εφημερίδων με τους γελοίους πηχυαίους τίτλους «Ήρωες, Κάφροι, Θρύλος …» και άλλες ανοησίες; Για πόσο ακόμη θα κακοποιείται η γλώσσα μας με «ποδοσφαιρικούς διαλόγους»; 30-40 λέξεις, οι μισές βρισιές είναι όλο κι όλο το λεξιλόγιο ενός φανατικού ποδοσφαιρόφιλου.

Για πόσο ακόμη θα συντηρούνται τα φυλετικά στερεότυπα του άντρα να βλέπει μπάλα και της γυναίκας να σερβίρει μπίρες και καφέδες ενώ οι συζητήσεις στις παρέες γρήγορα διαχωρίζονται σε «αντρικές» για τη μπάλα και «γυναικείες» για ρούχα και παπούτσια; Για πόσο οι «αντρικές» συζητήσεις θα μονοπωλούνται από το ποδόσφαιρο και δεν θα έχουν καμιά ποικιλία, ευγένεια, αισθητική, νόημα;

Για πόσο ακόμη μέσα από ένα παγκόσμιο κύκλωμα τζόγου παράνομου και νόμιμου κρατικού με τα «προπό» και «πάμε στοίχημα» θα συνεχίζεται η κερδοσκοπία σε βάρος φτωχών ανθρώπων που επιβαρύνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό ευελπιστώντας να ξεφύγουν από τη δίνη της οικονομικής κρίσης;
Για πόσο ακόμη θα υπηρετεί το ποδόσφαιρο το φαύλο καταναλωτισμό με τα συνδρομητικά κανάλια και με τα πανάκριβα δάνεια για τηλεοράσεις plasma 50’’ για να φέρουμε τα γήπεδα μέσα στα σπίτια μας; Και για πόσο ακόμη θα μας υποτιμούν ως τηλεθεατές με τις γελοίες διαφημίσεις τους με ανθρώπους να χοροπηδάνε και να φωνάζουν για το ποδόσφαιρο, για να μας πουλήσουν κινητά, αυτοκίνητα, μπίρες και βέβαια να μας εθίσουν στα διάφορα παιχνίδια κρατικού τζόγου;

Για πόσο ακόμη θα καλλιεργούνται όνειρα και φρούδες ελπίδες σε νέα παιδιά που θα θυσιάζουν τη μόρφωσή τους στο βωμό του ποδοσφαίρου; Μαθητές μου παίζουν σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους και αδιαφορούν παντελώς για τα μαθήματά τους και κάποιοι εγκαταλείπουν το σχολείο για να παίξουν επαγγελματικά. Θυμάμαι ένα μαθητή μου πριν λίγα χρόνια που εγκατέλειψε στη Β’ Λυκείου για να πάει να παίξει στην Ξάνθη με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του.

Για πόσο ακόμη οι μαθητές μας θα αποστηθίζουν πλήρεις συνθέσεις ομάδων και εκατοντάδες ονόματα ποδοσφαιριστών με τα πλήρη …βιογραφικά τους ενώ θα αγνοούν το Σοφοκλή, το Μυριβήλη, τον Ελύτη και οι εκθέσεις τους θα θυμίζουν τα γραφτά των παιδιών του Δημοτικού;

Για πόσο ακόμη θα γινόμαστε αντί για φίλαθλοι οπαδοί ισχυρών οικονομικών τραστ που φτιάχνουν πλούσιες και «μεγάλες» ομάδες σχεδόν αμιγώς με ξένους παίκτες που παίζουν για τα λεφτά, χωρίς τα αγνά κίνητρα των παλαιών ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών που αγαπούσαν την ομάδα τους και έμεναν όλη τους τη ζωή στην ίδια ως παίχτες και αργότερα ως προπονητές, παράγοντες και απλοί φίλαθλοι; Όταν υπηρετούσα στην Καρδίτσα, όλοι οι μαθητές μου υποστήριζαν τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ αντί να καρδιοχτυπούν για τη δική τους ομάδα, τον Α.Ο. Καρδίτσας, που θα έπρεπε να είναι το σύμβολο της τοπικής ανάπτυξης του αθλητισμού με την κατεξοχήν υποστήριξή τους.

Για πόσο ακόμη οι παίκτες θα κοροϊδεύουν τον κόσμο στις συνεντεύξεις τους ότι δήθεν παίζουν για την ομάδα και για τους φιλάθλους ενώ τρέχουν λεφτά από τα μπατζάκια τους με τα δώρα και τα … πριμ παραγωγικότητας; Βέβαια μετά την πρώτη ακριβή μεταγραφή θα αλλάξουν και ξανά θα κοροϊδεύουν ότι παίζουν τότε για την άλλη ομάδα, τους άλλους φιλάθλους….

Μεταγραφές ποδοσφαιριστών. Πωλείται. Ενοικιάζεται για διετία ή τριετία. Πόσο ακόμη θα ξευτελίζεται η ανθρώπινη υπόσταση όταν γίνονται αγοραπωλησίες ανθρώπων μεταξύ ομάδων σαν να ήταν αντικείμενα με λίγα χρήματα (όσα και να ’ναι, θα ’ναι πάντα λίγα για το τίμημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας). Γιατί δεν συμβαίνει αυτό και δεν επιτρέπεται σε άλλα αθλήματα; Να αγοράσουμε και αθλητές στίβου γίνεται; Όχι βέβαια. Βέβαια έχουμε άλλα προβλήματα εκεί, τον φαύλο πρωταθλητισμό, το έχω αναλύσει αυτό το φαινόμενο, ας μην επανέλθω. Δείτε το σχετικό άρθρο «Κότινος ή χρυσάφι» αν θέλετε. Στο ποδόσφαιρο όμως έχουμε στρεβλή επίδραση στην ανθρώπινη συμπεριφορά σε εκατομμύρια ανθρώπους και αυτό ξεπερνάει κάθε όριο.

Για πόσο επίσης ακόμη στο βωμό της στρογγυλής Θεάς θα εξαργυρώνονται φτηνά οι συνειδήσεις, παικτών, ομάδων και διαιτητών, για να προσφέρουν το αποτέλεσμα που χρειάζεται για να αυξηθούν τα κέρδη των εκμεταλλευτών κερδοσκόπων σε βάρος των φιλάθλων που αγωνιούν για τη νίκη της ομάδας τους;

Για πόσο ακόμα θα έρχονται στην επιφάνεια άγρια ένστικτα, που με κόπο σε χιλιετίες ο πολιτισμός απώθησε στο πιο βαθύ ασυνείδητο, και θα αλλοιώνουν την προσωπικότητα και το χαρακτήρα των οπαδών της μπάλας;

Για πόσο θα αλωνίζουν ανενόχλητοι οι χούλιγκανς των γηπέδων, θα εμποδίζουν τους αληθινούς φιλάθλους να δουν τα παιχνίδια και συχνά θα εμποδίζουν ακόμη και τους αγώνες να γίνονται και θα επιβάλλουν τη βία στα γήπεδα και έξω απ’ αυτά σαν απαραίτητο συμπλήρωμα του «θεάματος» και θα φτιάχνουν συμμορίες ανηλίκων όπου η βία θα αποτελεί ιδεολογία και τρόπο ζωής. Τα πούλμαν των οπαδών που ακολουθούν τις ομάδες είναι γεμάτα από οπαδούς που δεν κυνηγάνε το θέαμα αλλά τη βαρβαρότητα, τη «δράση», τη βία, την «εκτόνωση».

Για πόσο ακόμη συμπεριφορές οπαδών και παικτών θα προκαλούν την αισθητική, την ευγένεια, τον πολιτισμό (είδαμε προχτές ένα παίχτη να φτύνει ένα αντίπαλό του, οι ιαχές, βρισιές και βλασφημίες είναι ο κανόνας, άλλοτε κάποιοι χτυπιούνται σαν να είναι σε ρινγκ για ένα φάουλ). Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου δεν ήταν φίλαθλος, δεν αγαπούσε ευτυχώς το ποδόσφαιρο γιατί υπέφερε ως εισπράκτορας λεωφορείου όταν είχε αγώνα στο Καραϊσκάκη και έμπαιναν οι βάνδαλοι σε ορδές και διέλυαν τα λεωφορεία, έσπαγαν τα καθίσματα, έγραφαν συνθήματα, έβριζαν, πρόσβαλαν …

Για πόσο ακόμη;
Ό σ ο ε μ ε ί ς θ α τ ο ε π ι τ ρ έ ψ ο υ μ ε.

Ειδικά εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να παίξουμε ένα σημαντικό ρόλο. Ας προκαλέσουμε στις τάξεις συζητήσεις, από το Δημοτικό ακόμη. Ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να καταλάβουν ότι προέχει η μόρφωσή τους, η ζωή τους, ο υγιής αθλητισμός, ο πολιτισμός. Να καταφέρουν οι μαθητές μας να βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν ένα μέσο ευχαρίστησης και άθλησης όταν οι ίδιοι παίζουν και μόνο τότε. Όπως δηλαδή πρέπει να βλέπουν και κάθε άθλημα.

Ας τους το δείξουμε όμως και εμείς, με τη στάση μας. Ας πάψουμε να είμαστε οπαδοί και ας παραμείνουμε φίλαθλοι.

Ας γυρίσουμε την πλάτη μας στο σάπιο παγκόσμιο οικοδόμημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Δεν το χρειαζόμαστε.

Μας υποτιμά βαθιά ως ανθρώπους και βλάπτει σοβαρό τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.
_

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Η ντροπή της σύγχρονης κοινωνίας. Έκθεση ανήλικων μαθητριών σε κίνδυνο και προσβολή της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειάς τους.

ΕΠΕΙΓΟΝ. Να αποσυρθεί ΑΜΕΣΑ η συμμετοχή από τα «καλλιστεία» όλων των ανήλικων μαθητριών πριν από τις 16 Ιουνίου 2010.

Έτυχε να ακούσω στο λεωφορείο σήμερα το πρωί από μια παρέα για το «γεγονός της χρονιάς». Τα «καλλιστεία». Ένας πολύ παλιός «θεσμός» που έχει αναλυθεί και κατακριθεί αρκετά στο παρελθόν αλλά τελικά επιβίωσε και διεξάγεται κανονικά κάθε χρόνο στις περισσότερες χώρες του κόσμου χωρίς πια να δέχεται κριτικές και πυρά, χωρίς να προβληματίζει και να εγείρει αντιδράσεις. Έχει δηλαδή γίνει πλήρως αποδεκτός από τη σύγχρονη κοινωνία σαν ένα κοσμικό γεγονός με τεράστια προβολή από τα Μ.Μ.Ε. που εξυπηρετεί τους σκοπούς της βιομηχανίας της διαφήμισης και του θεάματος (show business).

Προσοχή όμως. Όπως άκουσα στη συζήτηση και επιβεβαίωσα αργότερα στο διαδίκτυο, στα φετινά «καλλιστεία» στις 16 Ιουνίου για μις Ελλάς συμμετέχουν 24 διαγωνιζόμενες από τις οποίες ένα μεγάλο ποσοστό, οι έξι, το 25% είναι ανήλικες μαθήτριες Λυκείου !!. Που αυτές τις μέρες συμμετέχουν (ελπίζω) στις προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις στο σχολείο τους. Ίσως έδωσαν κάποιες και πανελλαδικές. Θα κατάφεραν να διαβάσουν, να προετοιμασθούν; Θα το επεδίωξαν τουλάχιστον; Αμφιβάλλω.

Ένας φίλος που το συζήτησα μου είπε ότι αυτό γίνεται επί χρόνια στα «καλλιστεία», αλλά εγώ που δεν τα είχα ποτέ παρακολουθήσει, νόμιζα ότι αφορούσαν ενήλικες γυναίκες που είχαν τουλάχιστον ολοκληρώσει το σχολείο και που είχαν επίγνωση της διαδικασίας και των κινδύνων που αυτή συνεπάγεται και εθελοντικά και συνειδητά συμμετείχαν.
Τώρα λοιπόν που το έμαθα, έστω και με τόση καθυστέρηση και επειδή τα «καλλιστεία» γίνονται στις 16 Ιουνίου, μεθαύριο, γράφω κατεπειγόντως αυτή την επιστολή.

Υπάρχει χρόνος, σχεδόν δυο ολόκληρες μέρες. ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 16 ΙΟΥΝΙΟΥ και να φροντίσει να αποσυρθεί η συμμετοχή από τα «καλλιστεία» όλων των ανήλικων μαθητριών άμεσα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ασχέτως αν υπάρχει η συγκατάθεση των γονέων τους, ασχέτως αν οι ίδιες το επιθυμούν και ασχέτως αν διαβεβαιώνουν οι εταιρείες που διοργανώνουν τα «καλλιστεία» ότι δεν εμποδίζουν τις μαθήτριες από τη φοίτηση στο σχολείο τους.

Αναφέρω τα θέματα που κατά τη γνώμη μου συνιστούν σοβαρά αδικήματα και θα τα τεκμηριώσω παρακάτω: Έκθεση ανηλίκων μαθητριών σε κίνδυνο, προσβολή της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητάς τους και εκμετάλλευσή τους με δημόσια έκθεσή τους με στόχο τον πλουτισμό από Μ.Μ.Ε., εταιρείες διαφημίσεων και μόδας, managers, κ.λπ. προς τους οποίους πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες.

Είναι προφανής η αντίθεσή μου περί δημιουργίας shows όπως τα «καλλιστεία», τα Next Top Model”, τα κάθε είδους reality shows κ.α. που έχουν κατακλύσει τα Μ.Μ.Ε., την τηλεόραση, τα περιοδικά κ.λπ. προβάλλοντας έμμεσα και άμεσα μερικές φορές στα νέα παιδιά πρότυπα που σε μια υγιή κοινωνία θα έπρεπε να είναι παραδείγματα προς αποφυγήν, πρότυπα που έμμεσα προάγουν αντικοινωνικές και βλαπτικές για την υγεία συμπεριφορές (χρήση ουσιών, κάπνισμα, έκλυτη ζωή, κατάχρηση αλκοολούχων ποτών, κακή διατροφή και εξαντλητικές δίαιτες κ.ά.). Τα shows αυτά προάγουν και εθίζουν σε συμπεριφορές επιδίωξης εύκολου και ύποπτου πλουτισμού, εκμετάλλευσης των νέων γυναικών και χρησιμοποίησής τους σαν εμπόρευμα στο βωμό του θεάματος και της βιομηχανίας της μόδας και εξυπηρετούν απόλυτα τους νόμους της κοινωνίας της αγοράς.

Όμως εδώ πρόκειται, όχι απλώς περί μιας συμμετοχής σε ένα show, αλλά περί ενός καταφανούς και μη ομολογουμένου ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ κατά της ψυχής των μικρών αυτών παιδιών, των ανήλικων μαθητριών που βρίσκονται στην εφηβεία, στη δυσκολότερη φάση της ζωής τους, στην περίοδο που πλάθεται ακόμη η προσωπικότητά τους και διαμορφώνεται η πνευματική και ηθική τους υπόσταση, που το σώμα και το πνεύμα τους ακόμη αναπτύσσονται, που αγωνίζονται για να κατακτήσουν στέρεα εφόδια για τη ζωή τους, να αποκτήσουν αρχές και ιδανικά, να δομήσουν τον ιδανικό εαυτό τους. Στην περίοδο αυτή της ζωής τους, το σχολείο με την παρεχόμενη Παιδεία προσπαθεί να τα βοηθήσει να αποκτήσουν δεξιότητες λόγου, επικοινωνίας, να αποκτήσουν κοινωνικές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους, να ολοκληρωθούν σαν προσωπικότητες για να μπορούν να σταθούν αργότερα στην κοινωνία και να γίνουν επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι.

Στα παιδιά αυτά παρεμβαίνουν βιαίως εξ απαλών ονύχων τα Μ.Μ.Ε. με την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και επίπλαστων ιδεών που επικρατούν μεταξύ των «επιτυχημένων» super models, των κυνηγών «ταλέντων» και άλλων παραγόντων της βιομηχανίας του θεάματος. Και δεν είναι παράξενο που μέσα στη διαχρονική οικονομική κρίση και εργασιακή ανασφάλεια των νέων ανθρώπων πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς των παιδιών αυτών γίνονται οι “managers” των παιδιών τους που τα προωθούν στη show biz και από μικρά τα βάζουν να παίζουν σε διαφημίσεις και κενές περιεχομένου τηλεοπτικές σειρές (αλήθεια, ελέγχει κανείς τα κείμενα που εκφωνούν τα μικρά παιδάκια με συχνά ερωτικά υπονοούμενα απαράδεκτα για την ηλικία τους και που δεν καταλαβαίνουν ίσως ακόμη; δε νομίζω) και αργότερα συνηγορούν να συμμετέχουν σε απαράδεκτους θεσμούς όπως τα «καλλιστεία».
Τα παιδιά μας λοιπόν αυτά εξαπατούνται ποικιλοτρόπως και πρόωρα εγκαταλείπουν την προσπάθεια για την πνευματική τους ανάπτυξη για να κυνηγήσουν το «όνειρό τους» και ασχολούνται μόνο με την εμφάνισή τους. Η φυσιολογική και υγιής ονειροπόληση των εφήβων μεταλλάσσεται σε παραλήρημα μεγαλείου για την ανάδειξή τους σε νικήτριες διαγωνισμών ομορφιάς και talent shows, τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα που γίνονται με την ανοχή της κοινωνίας μας και που τους επιτρέπει μέσω του ισχυρότερου μέσου, της τηλεόρασης, να μπαίνουν σε κάθε σπίτι σε ώρες υψηλής παιδικής και εφηβικής τηλεθέασης.

Και η ντροπιαστική παρέλαση των ανήλικων κοριτσιών στις οθόνες της τηλεόρασης προφανώς θα περιλαμβάνει ημίγυμνες εμφανίσεις τους και θα προϊδεάζει για τη συνέχεια. Οι διοργανωτές, οι χορηγοί και οι κριτές θα κοιτάνε, θα μετράνε με μεζούρες και θα ζυγίζουν το …εμπόρευμα, θα φωτογραφίζουν, θα δημοσιεύουν στο διαδίκτυο σε χιλιάδες sites φωτογραφίες και video των μικρών ανήλικων μαθητριών με τους κινδύνους που αυτή η υπερέκθεση συνεπάγεται και οι εταιρείες θα τάζουν αυτοκίνητα, κοσμήματα και συμβόλαια που ακόμη παραπέρα και με σιγουριά θα προωθήσουν τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα παιδιά αυτά προορίζονται στην καλύτερη περίπτωση να χρησιμεύσουν στη διαφήμιση των ρούχων, των αρωμάτων και αυτοκινήτων υπηρετώντας τον άκρατο καταναλωτισμό της σύγχρονης κοινωνίας των οικονομικών αξιών.

Πίσω βέβαια από την καλλιέργεια της φαύλης αναζήτησης του τέλειου σώματος και προσώπου, έστω και σοβατισμένων και κατεστραμμένων από τις χημικές ουσίες και τεχνηέντως προβεβλημένων από τις γωνίες λήψης που κρύβουν τις ατέλειες, βρίσκεται πρόδηλος ο ρατσισμός της κοινωνίας που προωθεί για τη γυναίκα – υποτιμώντας την βαθιά - το στερεότυπο της στείρας προβεβλημένης ψεύτικης και εφήμερης ομορφιάς που δεν εξασφαλίζει φυσικά την προσωπική ευτυχία. Οι γυναίκες - μοντέλα, και στο άμεσο μέλλον τα ανήλικα θύματα που θαμπώνονται από τα φώτα της δημοσιότητας από τα μαθητικά τους χρόνια, αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα για πώληση και αγορά στη χρυσή βιομηχανία του πλούτου και του θεάματος. Δυστυχώς έχουν χαμηλή ζήτηση και φθηνή τιμή στην κοινωνία της πραγματικής ευημερίας, του πολιτισμού και του πνεύματος και με οδυνηρό τρόπο οι περισσότερες το ανακαλύπτουν όταν τις απορρίπτουν προς αντικατάσταση λίγα μόλις χρόνια αργότερα, όταν είναι πια αργά.

Συμπερασματικά οι ανήλικες μαθήτριες υφίστανται δυσμενείς επιπτώσεις στη μόρφωσή τους και στην πνευματική και ψυχική ανάπτυξη και προσωπική ολοκλήρωσή τους και στροβιλίζονται εξαπατημένες στη δίνη του ψέματος και της απάτης, εκτίθενται σε σοβαρούς κινδύνους και προσβάλλεται βάναυσα η προσωπικότητα και η αξιοπρέπειά τους δημόσια και σε παγκόσμια εμβέλεια στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο.

Πρέπει λοιπόν όπως ανέφερα στην εισαγωγή ΑΜΕΣΑ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 16 ΙΟΥΝΙΟΥ (μεθαύριο) να αποσυρθεί με ενέργειες της Πολιτείας η συμμετοχή από τα «καλλιστεία» όλων των ανήλικων μαθητριών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ασχέτως αν υπάρχει η συγκατάθεση των γονέων τους, ασχέτως αν οι ίδιες το επιθυμούν και ασχέτως αν διαβεβαιώνουν οι εταιρείες που διοργανώνουν τα «καλλιστεία» ότι δεν εμποδίζουν τις μαθήτριες από τη φοίτηση στο σχολείο τους.

Ίσως κάποιοι να αντιτάξουν επιχειρήματα όπως: Αφού το φαινόμενο συμμετοχής ανήλικων κοριτσιών στα «καλλιστεία» και άλλα shows αναζήτησης «ταλέντων» υπάρχει σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, ποιοι είμαστε εμείς λοιπόν στη μικρή Ελλάδα που θα ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΟΥΜΕ στα ανήλικα παιδιά μας να παίρνουν μέρος;

Θα σας πω. Εδώ στην Ελλάδα είμαστε αυτοί:

- που σεβόμαστε το δικαίωμα των παιδιών και εφήβων μας να πετυχαίνουν την πλήρη απρόσκοπτη πνευματική, ψυχική και σωματική τους ολοκλήρωση
- που σεβόμαστε τη γυναίκα ως ισότιμο με τον άνδρα σεβαστό μέλος της κοινωνίας μας
- που δεν ανεχόμαστε την εμπορευματοποίηση της γυναίκας μέσα από οργανωμένα σχέδια κυκλωμάτων όπως η βιομηχανία της διαφήμισης και του θεάματος
- που δεν επιτρέπουμε την εκδήλωση φαινομένων κοινωνικού ρατσισμού σε καμία έκφανσή του
- που έχουμε οδηγό μας τον πολιτισμό χιλιετιών

Η επιστολή αυτή δημοσιεύεται στο ιστολόγιό μου και εστάλη ταυτόχρονα στους κ.κ. Υπουργό και Υφυπουργούς Παιδείας με e-mail και στο Βήμα του Πολίτη (http://ypepth.opengov.gr/panaretos/?cat=27 ) με την ένδειξη ΕΠΕΙΓΟΝ. Δευτέρα, 14 Ιουνίου 2010, 11:00 μ.μ.

Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας.
_

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

OI ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΣΤΟ 1ο ΕΠΑ.Λ. ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ - Μονόπρακτο 3
Είναι κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και πράγματα …τυχαία; Δε νομίζω!!

Οι εγγραφές στα σχολεία άρχισαν !!!
Μετά την απρόσμενη «επιτυχία» του Κολλητηριού στο … Πανεπιστήμιο, ο Καραγκιόζης κορδωμένος και χαρούμενος, κινάει μαζί με την Αγλαΐα, τον Κοπρίτη και τον Μιρικόκο για να τους γράψει στο Λύκειο. Ποιο Λύκειο νομίζετε; Μα φυσικά, στο 1ο ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων !!!

Καραγκιόζης: Ακούστε ρε χαμένα, εκεί που θα πάμε να είστε σοβαροί και μετρημένοι. Να μιλάτε μόνο αν σας ρωτάνε και με το σεις και με το σας, θα γνωρίσετε τους καινούργιους δασκάλους σας, μη γίνουμε ρεζίλι ακόμη δε γραφτήκαμε…
Κοπρίτης: Τι λες πατέρα, γιατί να γίνουμε ρεζίλι;
Καραγκιόζης: Σκάσε ρε που κάνεις και ερωτήσεις, δυο χρόνια στην Α’ Λυκείου τεμπελχανά και πάλι έμεινες. Σ’ έφτασε ρε ο Μιρικόκος, δε ντρέπεσαι ρε, σου ’βαλε τα γυαλιά ο μικρός.
Μιρικόκος: Πες του τα πατέρα, πες του τα που όλο με βαράει επειδή δεν έχει τι να κάνει ο μαντράχαλος.
Κοπρίτης: Δεν έμενα πατέρα, μ’ αφήνανε οι δασκάλοι.
Καραγκιόζης: Γιατί ρε σ’ αφήνανε εσένα και τους περνάγανε όλους τους άλλους; Μπας και σ’ είχανε όρεξη να βλέπουν τη φάτσα σου που είναι και κακομούτσουνη (.. δακρύζει) αχ, μου ’μοιασες γιε μου, μου ’μοιασες.
Κοπρίτης: Πατέρα να τους το κρύψεις, μην τους πεις ότι έμεινα, θα με κοροϊδεύουνε και θα με ξαναφήσουνε.
Αγλαΐα: Δε γίνεται, το λένε τα χαρτιά και φαίνεσαι και μεγαλύτερος.
Καραγκιόζης: Πάμε τώρα, μη χασομεράμε, ισιώστε ρε, και να μιλάτε ωραία.
Μπαίνουν στην αυλόπορτα του ΕΠΑ.Λ., λίγα παιδιά με τους γονείς τους περιμένουν να γραφτούν, μια παρέα καθηγητών παραπέρα μιλάνε, δυο τρία παιδιά κάθονται σ’ ένα παγκάκι, μερικές πόρτες είναι ανοιχτές….
Ο Μιρικόκος κοιτάει γύρω του.
Μιρικόκος: Ρε πατέρα …
Καραγκιόζης: Τι θες ρε;
Μιρικόκος: Ρε πατέρα, τι ’ν’ αυτό ρε πατέρα; Π α λ ά τ ι !!!
Καραγκιόζης:
Ποιο είναι το παλάτι, ρε δε σου ’πα να μη μιλάς ρε, όλο βλακείες λες
Μιρικόκος: Το σχολείο ρε πατέρα.
Αγλαΐα: Σκάσε Μιρικόκο, ρε δε σου ’πα να μη συγκρίνεις τα πάντα με την καλύβα μας ρε;
Μιρικόκος: Εμένα μ’ αρέσει.
Κοπρίτης: Κι εμένα. Πατέρα κοίτα, όλες οι τάξεις έχουνε ταβάνι και κεραμίδια
Καραγκιόζης: Ρε μην κοροϊδεύεις, ξέχασες ρε το άλλο Λύκειο που ήτανε κανονικό χτίριο ρε, αυτό δε σ’ άρεσε γι’ αυτό έμεινες δυο χρόνια στην ίδια τάξη; Ντρέπομαι ρε να περάσω κι απ’ έξω…
Κοπρίτης: Χάλια ήτανε, όλο σκάλες και κουτρουβαλιαζόμουνα συνέχεια.
Καραγκιόζης: Εδώ δεν έχει σκάλες, σκάστε τώρα, μην πείτε άλλες βλακείες.
Αγλαΐα (στους καθηγητές): Καλημέρα σας.
Καθηγήτρια κα Κ.: Καλημέρα.
Αγλαΐα: Από δω ο άντρας μου ο Καραγκιόζης.Εγώ είμαι η Αγλαΐα. Ήρθαμε να γράψουμε τα παιδιά στο σχολείο.
Καθηγητής κ. Σ.: Ναι, καλημέρα, καλώς ήλθατε, καλή χρονιά. Από δω η κα Κ., Φιλόλογος και ο κ. Ι., Φυσικός Ηλεκτρονικός.
Καθηγητής κ. Ι.: Και ο κ. Σ., γιατρός…
Κοπρίτης: Ωχ, τι γιατρός πατέρα, σε νοσοκομείο ήλθαμε; Ρε θα μας κάνουν ενέσεις, πάμε να φύγουμε.
Καθηγήτρια κα Κ.: Ελάτε, ελάτε, μη φοβάστε, μάθημα κάνει στα παιδιά που πάνε για Νοσηλευτές και Βοηθοί Μικροβιολόγου.
Μιρικόκος, Κοπρίτης (μαζί): Σίγουρα;
Καθηγητής κ. Ι.: Σίγουρα.
Καθηγητής κ. Σ.: Σε ποια τάξη θα πάνε τα παιδιά;
Καραγκιόζης: Στην πρώτη…
Καθηγητής κ. Ι.: Και οι δύο;
Καραγκιόζης: Εεεε, ναι, ο Μιρικόκος κανονικά, ο Κοπρίτης έμει…
Καθηγήτρια κα Κ.: Μην το λέτε έτσι το παιδί, ντροπή.
Κοπρίτης: Κοπρίτη με λένε, τ’ όνομά μου, δε σας αρέσει;
Καθηγήτρια κα Κ.: Εεεε, πολύ ωραίο, δε δεν το ‘χα ξανακούσει, συγγνώμη
Αγλαΐα: Ο Κοπρίτης έμεινε δυο φορές στην Α’ Λυκείου, δεν του άρεσε, εδώ θα μάθει μια τέχνη, θα τα καταφέρει, θα δείτε.
Καθηγητές (όλοι): Βεβαίως, βεβαίως…
Καθηγητής κ. Σ. (στον Κοπρίτη): Εσύ παιδί μου, τι λες, είσαι αποφασισμένος εφέτος να συνεχίσεις σοβαρά το σχολείο; Θα σε βοηθήσουμε όλοι οι καθηγητές σου.
Κοπρίτης: Ναι, ναι κύριε. Δεν έφταιγα που έμεινα … Διάβαζα … Να την πρώτη χρονιά έκανα κάτι απουσίες και μ’ αφήσανε οι δασκάλοι.
Καθηγήτρια κα Κ.: Είχες υπερβεί το επιτρεπόμενο όριο…
Κοπρίτης: Όχι, όχι κυρία, είχα λίγες απουσίες, άδικα μ’ αφήσανε.
Καραγκιόζης: Ρε πες τα σωστά στην κυρία, δασκάλα σου θα είναι. Μην τον ακούτε, είχε μείνει από τον Οχτώβρη.
Κοπρίτης: Μα πήγαινα και..
Καραγκιόζης: Ναι σε γιορτές κι εκδρομές.
Κοπρίτης: Είναι εκπαιδευτικές εκδρομές πατέρα.
Όλοι γελάνε…
Ο Κοπρίτης τρώει την καρπαζιά του και βαράει το μικρό.
Μιρικόκος: Τι βαράς ρε;
Κοπρίτης: Εμένα γιατί με βαράνε;
Μιρικόκος: Είσαι τεμπέλης γι’ αυτό, εγώ πέρασα.
Αγλαΐα: Πέρσι έμεινε στα μαθήματα ...
Μιρικόκος: Σε πόσα μαθήματα έμεινες, για πες τους αν τολμάς (σιγά) … να μάθεις να βαράς.
Κοπρίτης: Δε θυμάμαι.
Καραγκιόζης: Πόσα μαθήματα κάνατε ρε;
Κοπρίτης: 16.
Καραγκιόζης: Σε 16 έμεινε.
Κοπρίτης: Όχι πατέρα, στη Γυμναστική πέρασα.
Καραγκιόζης: … Σε όλα μηδενικά έπαιρνε.
Μιρικόκος: Ναι πιο πολλά κουλούρια έτρωγε στο σχολείο κι από το φούρνο.
Τον βαράει ο Κοπρίτης.
Καθηγήτρια κα Κ.: Εντάξει, εντάξει, δεν πειράζει, τώρα θα διαβάζει, θα τον βοηθήσουμε, θα μορφωθεί.
Καραγκιόζης: Όχι να μορφωθεί, να μάθει γράμματα θέλουμε.
Κοπρίτης: Γι’ αυτό έμεινα, να τα μάθω καλύτερα!!! Θα βοηθάω και το μικρό…
Μιρικόκος: Ναι θα τρώμε μαζί τα κουλούρια. Θα χορτάσουμε καλά. Τον βαράει.
Μιρικόκος: Τι βαράς ρε;
Καθηγήτρια κα Κ.: Α όχι βία παρακαλώ, εδώ δεν επιτρέπονται αυτά, να σέβεστε ο ένας τον άλλον.
Καραγκιόζης: Δεν πειράζει, να τους βαράτε ελεύθερα μπας και γίνουν άνθρωποι
Καθηγητής κ. Ι.: Μα τι λέτε, η βία απαγορεύεται στο σχολείο.
Αγλαΐα: Είδατε ρε τι τυχεροί είσαστε; Τι καλοί άνθρωποι !!
Καραγκιόζης: Καλά θα τον βαράω στο σπίτι άμα κάνει απουσίες, να μου το λέτε.
Μιρικόκος: Και άμα παίρνει κουλούρια , χα χα.
Καθηγητής κ. Ι.: Δε βάζουμε κουλούρια εδώ, από το ΕΝΑ ξεκινάνε οι βαθμοί.
Κοπρίτης: Ααα, ησύχασα τώρα, και θα με περάσετε εε;
Καθηγητής κ. Σ.: Παιδί μου ακόμη δε γράφτηκες, να διαβάζεις και θα περάσεις είμαι σίγουρος, και ο αδελφός σου επίσης.
Κοπρίτης: Τώωρα προκόψαμε.
Μιρικόκος: Τι λες ρε παλιοτεμπελχανά;
Κοπρίτης: Εσύ είσαι χειρότερος ρε, δεν ξέρεις που σου παν’ τα τέσσερα.
Μιρικόκος: (κορδωμένος) Εγώ έβγαλα 9,5 !!! Ολόκληρο !!! Έριξα διάβασμαααα…
Τρώει καρπαζιά.
Κοπρίτης: Χαμένε με το 20 μετράνε, παραλίγο να μείνεις παλιοψεύτη.
Μιρικόκος: Ααα, δεν το ’χα καταλάβει, νόμιζα ότι το 10 είναι το άριστα.
Καραγκιόζης: Δάσκαλε, να τους βάλεις σε διαφορετικές τάξεις, να μη μαλώνουνε στο μάθημα και σε ζαλίζουνε.
Καθηγητής κ. Σ.: Μην ανησυχείτε, θα δούμε, ανάλογα τι θέλουν να σπουδάσουν, θα συζητήσουμε με τα παιδιά και θα δούμε.
Αγλαΐα: Ναι, ναι, ελπίζω να περάσουνε κι αυτοί στο Πανεπιστήμιο …
Καθηγητής κ. Ι.: Γιατί, ποιος άλλος πέρασε;
Κορδώνονται ο Καραγκιόζης και η Αγλαΐα: Το Κολλητήρι, το καμάρι μας, πέρασε φέτος στο … Πανεπιστήμιο
Καθηγητής κ. Σ.: Μπράβο!! Που πέρασε;
Καραγκιόζης: Λέγε ρε χαμένε, που πέρασε ο αδελφός σου.
Μιρικόκος: Χα χα χα…
Καραγκιόζης: Τι γελάς ρε, πέρασε Ανθρακο… που το ’χω το χαρτί, να το.
«Α Ν Θ Ο Κ Ρ Α Μ Β Ο Κ Α Λ Λ Ι Ε Ρ Γ Η Τ Η Σ»
Κάγκελο οι καθηγητές…
Καθηγήτρια κα Κ.: Α, υπάρχει και τέτοια σχολή, δεν το ‘ξερα.
Του Καραγκιόζη του μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά.
Καραγκιόζης (σιγά στον εαυτό του): Ρε μπας και με κορόιδεψε ο χαμένος;
Καραγκιόζης: Ναι στην Κεφαλλονιά, στο ΤΕΙ. Του ’δωσε συγχαρητήρια και ο Δήμαρχος, μας έστειλε και ΕΠΑΙΝΟ στο σπίτι, είναι λέει ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ φοιτητής στη Σχολή. Με πήρε ο ΙΔΙΟΣ ο Δήμαρχος αυτοπροσώπως και μου είπε ΝΑ ΠΑΕΙ να γραφτεί και θα γίνει μεγάλος και τρανός!!! Μεγάλη τιμή.
Κοπρίτης: Ναι γιατί οι άλλοι που μπήκανε δεν πήγανε. Μου το ’πε ο αδελφός μου.
Καραγκιόζης: Τι να κάνουμε, πήγαμε και του νοικιάσαμε και πήραμε και ψυγείο, χρεωθήκαμε πάλι, αλλά πρέπει να βγει επιστήμονας, να του κόψω το μέλλον του;
Αγλαΐα: Σαν γεωπόνος είναι, γιατρός των φυτών …
Κοπρίτης: Γιατρός των μπιρών θα γίνει.
Καραγκιόζης: Ρε να παίρνετε παράδειγμα από τον αδελφό σας τον επιστήμονα.
Κοπρίτης: Αυτό κάνουμε πατέρα.
Μιρικόκος: Δηλαδή κοπροσκυλιάζουμε όλη μέρα, σαν κι αυτόν, χα χα.
Καραγκιόζης: Τι λέτε ρε, το παιδί διάβασε και πέρασε.
Κοπρίτης: Ναι πέρασε με 1,6. Έτσι περνάω κι εγώ από φέτος.
Καθηγητής κ. Σ. (σιγά) στους καθηγητές: Ορίστε τα χάλια μας και φωνάζανε όλοι να καταργήσουνε τη βάση του 10. Τρώνε τώρα τα λεφτά του φουκαρά που νομίζει πως έχει γιο επιστήμονα …
Καθηγήτρια κα Κ.: Το παρακάνανε, και θα φτιάξουν κι άλλες σχολές τώρα …
Καθηγητής κ. Ι.: Εγώ πιστεύω ότι θα το καταλάβει ο Καραγκιόζης και η Αγλαΐα σε κάνα χρόνο και θα τον φέρουνε πίσω να πάει να μάθει καμιά τέχνη ή στο στρατό, να μην τους κοροϊδεύουνε και χρεωθούνε κι άλλο.
Καθηγητής κ. Σ.: Δεν τους αλλάζεις μυαλό, εδώ τον καμαρώνουνε, μετά 6-7 χρόνια αν τελειώσει να δεις πως θα τους έλθει η κεραμίδα που θα ψάχνει για δουλειά και θα τον διώχνουν όλοι με τις κλωτσιές. Εκτός αν καλλιεργεί … κουνουπίδια στην ταράτσα τους να πουλάει στη Λαϊκή.
Καθηγήτρια κα Κ.: Πω πω! θα πεθάνουνε οι γονείς του από τη στεναχώρια.
Καθηγητής κ. Ι.: Ελπίζω να κάτσει κανένα χρόνο και να το καταλάβει τουλάχιστον μόνος του και να γυρίσει.
Καθηγητής κ. Σ.: Μακάρι, αλλά μάλλον θα μείνει να μάθει καλό τάβλι. Θα παίζει και με τα παιδιά του Δήμαρχου φαντάζομαι. Στο ίδιο ΤΕΙ δεν θα πηγαίνουνε;
Γελάνε διακριτικά.
Καραγκιόζης: Είπατε τίποτε;
Καθηγήτρια κα Κ.: Όχι, όχι. Να σας πούμε και τα ευχάριστα. Περιμένουμε να πάμε και στο καινούργιο σχολείο!!!
Μιρικόκος: Τι, θα φύγουμε από δω, εδώ μ’ αρέσει.
Καθηγητής κ. Ι.: Εεμ, παιδί μου, κοίτα εκεί απέναντι ένα ωραίο κτίριο, δε σ’ αρέσει;
Μιρικόκος: Όχι, έχει όλο σκάλες, θα κουράζομαι.
Καθηγητής κ. Σ.: Παιδί μου, εδώ τα containers όλο τα επισκευάζουμε αλλά και πάλι όταν βρέχει στάζουν νερά και στην τάξη. Στο καινούργιο θα ’ναι καλύτερα.
Κοπρίτης: Α, δεν πειράζει κύριε, στο σπίτι στάζει κι όταν …δεν βρέχει.
Καραγκιόζης: Ρε Κοπρίτη, αφού το ταβάνι μας είναι τρύπιο στην καλύβα, σκάσε ρε μη μιλάς δε σου 'πα να μην το ανοίγεις το ρημάδι.
Καθηγήτρια κα Κ.: Αφήστε το παιδί να μιλήσει, μην το καταπιέζετε.
Μιρικόκος: Ευχαριστώ κυρία. Εμάς μας αρέσει εδώ, σαν στο … σπίτι μας.
Καραγκιόζης (σιγά): … την καλύβα μας, πανάθεμά τον, καλά τα λέει, και μένα μ’ αρέσει.
Καθηγήτρια κα Κ.: Μα αυτά παιδί μου είναι containers για τους σεισμούς.
Κοπρίτης: Σιδερένια, καλό πράμα, γερό, εμάς στο σπίτι τα ξύλα έχουνε σαπίσει.
Καθηγητής κ. Ι.: Μα εδώ είμαστε δώδεκα χρόνια και τα παράθυρα και οι πόρτες χαλάνε συχνά κι όλο τα φτιάχνουμε και ξαναχαλάνε …
Κοπρίτης: Α, κύριε, τι λέτε, θα σας πω εγώ τι να κάνετε.
Καθηγητής κ. Σ.: Τι να κάνουμε.
Κοπρίτης: Να τα βγάλετε.
Όλοι μένουν άναυδοι ...
Κοπρίτης: Έτσι δε θα χαλάνε και θα μπαινοβγαίνετε ελεύθερα. Εμείς στο σπίτι δεν έχουμε ούτε πόρτες ούτε παράθυρα.
Καθηγήτρια κα Κ.: Ναι, αυτό δεν το σκεφτήκαμε. Αλλά παιδί μου, στο άλλο σχολείο θα έχει μεγάλες τάξεις, εδώ δε χωράνε σε μια τάξη 20 μαθητές.
Μιρικόκος: Τ ι λ έ τ ε κυρία, εμείς στο σπίτι έχουμε μόνο κουζίνα και χωράμε όλοι. Τώρα που λείπει και το Κολλητήρι ούουου, και μπάλα παίζουμε.
Καθηγητής κ. Ι.: Τελικά μάλλον θα έχουμε και ευχαριστημένους μαθητές. Μήπως να το ξανασκεφτούμε να μείνουμε;
Καθηγήτρια κα Κ.: Έτσι κι αλλιώς θα μείνουμε και φέτος, δε χρειάζεται να το ξανασκεφτούμε. Και ο μικρός μας έδειξε ότι πρέπει να μας αρέσει.
Καθηγητής κ. Σ.: Ναι, να κάνουμε αίτηση να μείνουμε άλλα δέκα χρόνια.
Κοπρίτης και Μιρικόκος (μαζί): Ναι ναι, να μείνουμε, να μείνουμε.
Καθηγητής κ. Σ.: Καλά παιδιά μου, καλά. Κύριε Καραγκιόζη, τώρα θα τους ρωτήσουμε μερικά πράγματα να δούμε ποιες ειδικότητες τους αρέσουνε για να τους γράψουμε στα αντίστοιχα τμήματα.
Καραγκιόζης: Μη τους ρωτάτε τίποτε, γράφτε τους όπου να ’ναι να ησυχάσουμε.
Καθηγητής κ. Σ.: Όχι, δεν είναι σωστό, πρέπει να τους αρέσει η ειδικότητα που θ’ ακολουθήσουν. Για να δούμε λοιπόν. Θα σας ρωτήσουμε μερικά πράγματα και θα σας πούμε και ποιες ειδικότητες έχει το σχολείο μας για να αποφασίσετε.
Καραγκιόζης: Επιστήμονες να γίνουνε και ότι να ’ναι. Εγώ θα τους σπουδάξω, θα σκάβω, θα κουβαλάω, θα τρέχω, θα πεινάω…
Καθηγήτρια κα Κ.: Δε χρειάζεται, όλα είναι δωρεάν.
Καραγκιόζης (μουρμουρίζει): Ναι, είδα και το νοίκι του Κολλητηριού και το ψυγείο και τη ΔΕΗ, όλα δωρεάν, απ’ την ανάποδη. Ναι κυρα-δασκάλα, να γίνουνε άνθρωποι, να μη γίνουν χαμάληδες σαν και μένα.
Καθηγήτρια κα Κ.: Μην ανησυχείτε, είστε αξιέπαινος, μπράβο σας. Ακούστε λοιπόν παιδιά μου, υπάρχει ο Τεχνολογικός Κύκλος και ο Κύκλος Υπηρεσιών.
Μιρικόκος (στον Κοπρίτη): Αρχίσαμε με τη Γιωμετρία τώρα, ώχουου από σήμερα μάθημα;
Κοπρίτης: Σκάσε ρε, οι τάξεις του σχολείου είναι οι Κύκλοι.
Μιρικόκος: Τι λε ρε, τετράγωνες είναι …
Κοπρίτης: Σκάσε χαμένε
Καθηγητής κ. Σ.: Όπου και να πάνε, θα πάρουν ένα Πτυχίο και θα δώσουν και στο Πανεπιστήμιο.
Κοπρίτης: Δεν μας το δίνετε από τώρα, να γλιτώσουμε και τη φασαρία;
Καθηγήτρια κα Κ.: Όχι παιδί μου, έχεις να μάθεις πολλά πράγματα, να γίνεις επαγγελματίας σωστός και θα δώσεις και στο Πανεπιστήμιο.
Κοπρίτης: Το λέω γιατί το Κολλητήρι και τίποτε δεν έμαθε και πέρασε και κοπροσκυλιάζει όλη μέρα ο τυχεράκιας και …
Καθηγητής κ. Σ.: Ακούστε, θα γίνετε μορφωμένοι άνθρωποι και πρέπει να διαβάζετε.
Κοπρίτης και Μιρικόκος (μαζί): Αυτό φοβόμαστε κι εμείς.
Καθηγητής κ. Ι.: Λοιπόν. Για να σας βάλουμε σε τάξη, για πείτε μας περίπου τι σας αρέσει; Του χρόνου μπορείτε να αλλάξετε και γνώμη μην ανησυχείτε.
Κοπρίτης: Εσείς τι δουλειές μας μαθαίνετε να κάνουμε εδωπέρα;
Καθηγητής κ. Σ.: Έχουμε Τομέα Ηλεκτρολογίας, Ηλεκτρονικής, Δομικών Έργων, Υγείας και Πρόνοιας, Οικονομικών και Διοικητικών Υπηρεσιών και Πληροφορικής. Τι σας αρέσει;
Μιρικόκος και Κοπρίτης (ψιθυρίζουν μεταξύ τους): Τι’ ν’ αυτά δεν καταλαβαίνω γρι, τον ηλεκτρολόγο κατάλαβα μόνο…
Μιρικόκος: Ακούστε, να σας ρωτήσουμε κάτι.
Καθηγήτρια κα Κ.: Βεβαίως παιδί μου.
Μιρικόκος: Που να πάμεεε ….
Καθηγήτρια κα Κ.: Ναι, …
Κοπρίτης: Να μην έχει διάβασμα και μετά να βγάζεις πολλά λεφτά.
Καραγκιόζης: Ρε τεμπέληδες, τι ερωτήσεις είναι αυτές, ντροπή σας.
Καθηγήτρια κα Κ.: Αφήστε τα παιδιά, μην τα αποπαίρνετε. Αυτό ρωτάνε όλα στην ηλικία τους.
Καθηγητής κ. Σ.: Ακούστε παιδιά μου, θέλουμε να δούμε τι σας αρέσει, γιατί αν σας αρέσει κάτι πολύ, θα το μαθαίνετε ευκολότερα και μετά θα γίνετε καλοί στη δουλειά σας.
Κοπρίτης: Ναι, τι μας αρέσει;
Καθηγητής κ. Σ.: Εσείς θα μας πείτε. Δεν είναι ανάγκη να ακολουθήσετε κι οι δυο το ίδιο.
Μιρικόκος: Δε τον θέλω το μαντράχαλο. Να πάει αλλού.
Τον βαράει ο Κοπρίτης.
Μιρικόκος: Να γι’ αυτό, σε άλλη τάξη θέλω να είμαι.
Καθηγητής κ. Σ.: Ηρεμείστε λοιπόν και ακούστε με. Θα σας πούμε ποιες ειδικότητες έχει το σχολείο μας για να διαλέξετε τι σας αρέσει. Μετά θα σας γράψουμε στον αντίστοιχο Κύκλο της Πρώτης, Τεχνολογικό ή Υπηρεσιών. Και όπως σας είπα, του χρόνου μπορείτε να αλλάξετε γνώμη ελεύθερα.
Κοπρίτης: Α, ωραία.
Καθηγητής κ. Σ.: Ο κ. Ι. διδάσκει στους Ηλεκτρονικούς, σας αρέσει να γίνετε Ηλεκτρονικοί;
Κοπρίτης: Εγώ, εγώ θέλω.
Μιρικόκος: Κι εγώ.
Κοπρίτης: Τι λες ρε χαμένε, τι ξέρεις εσύ από ηλεκτρόνια;
Μιρικόκος: Σκάσε ρε. Κύριε, κύριε ξέρω πολλά ηλεκτρονικά. Πάκμαν και Need for Speed και …
Καθηγητής κ. Ι.: Εεε, παιδί μου, αυτά είναι ηλεκτρονικά παιχνίδια, για το επάγγελμα του Ηλεκτρονικού γνωρίζετε τίποτε; Μπορώ να σας ενημερώσω …
Κοπρίτης: Εγώ κύριε, να με γράψετε, μ’ αρέσει
Καθηγητής κ. Ι.: Ωραία, γιατί σ’ αρέσει; Έχεις κάνει καμιά κατασκευή;
Κοπρίτης: Θα σας πω….
Καθηγητής κ. Ι.: Ναι…
Κοπρίτης: Θα σας πω μετά…
Καθηγητής κ. Ι.: Πότε μετά;
Καραγκιόζης: Λέγε ρε τώρα, γιατί μετά;
Κοπρίτης: Να, ξέρω αυτό το…
Καραγκιόζης: Ποιο;
Κοπρίτης: Το … «ΠΑΙΞΕ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ» …
Καραγκιόζης: Τι ’ν’ αυτό πάλι;
Καθηγητής κ. Ι.: Ωχ, παιδί μου αυτό είναι Ηλεκτρονικό καζίνο, δεν πιστεύω να ’παιξες στ’ αλήθεια.
Κοπρίτης: Όχι, όχι με λεφτά…
Καθηγητής κ. Ι.: Α ωραία.
Κοπρίτης: Εεεε, μια κάρτα βρήκα στην κουζίνα και μόνο τον αριθμό της έδω…
Καραγκιόζης (τον βαράει): Τι λες ρε βλαμμένο; Ρε με την πιστωτική, μας κλέψανε ωιμέ, θα σε σκοτώσω ρε που θες και ηλεκτρονικός να γίνεις…
Καθηγητής κ. Ι.: Ακούστε, το επάγγελμα του ηλεκτρονικού δεν έχει σχέση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, έχει σχέση με υπολογιστές και δίκτυα, με τηλεπικοινωνίες, κινητή τηλεφωνία, επισκευές ηλεκτρονικών συσκευών, θα τα μάθουνε και στο Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό, δεν πειράζει τώρα, δεν ξέρουνε.
Καθηγητής κ. Σ.: Μπορούν να γίνουν και ηλεκτρολόγοι …
Καραγκιόζης: Ναι να μας αλλάξουν τα φώτα.
Μιρικόκος: Εγώ, εγώ, έχω αλλάξει και λάμπα στο σαλόνι.
Καραγκιόζης (του ρίχνει καρπαζιά): Ποιο σαλόνι ρε, έχουμε σαλόνι και δεν το ’ξερα;
Μιρικόκος: Στου Μπαρμπαγιώργου ρε πατέρα που με φώναξε.
Καραγκιόζης: Α τότε που σε κυνήγαγε να σε δείρει, που ανέβηκες στη σερβάντα και την έσπασες.
Μιρικόκος: Ε αφού δεν έφτανα, τι να έκανα;
Καραγκιόζης: Καλά θα δούμε, τι άλλη δουλειά μπορούν να μάθουνε;
Καθηγητής κ. Σ.: Σχεδιαστής Δομικών Έργων, να σχεδιάζουν σπίτια, γέφυρες…
Κοπρίτης: Ναι ρε πατέρα, αυτό μ’ αρέσει, να φτιάξω και την καλύβα καλύτερα.
Καραγκιόζης: Ναι, θα σε βάλουμε για τούβλο Κοπρίτη, να γίνει και στέρεα.
Καθηγήτρια κα Κ.: Μην το αποπαίρνετε, το καημένο, δεν είναι σωστό…
Μιρικόκος: Κι εγώ, αυτό μ’ αρέσει. Πω πω, θα χτίζω, θα βάφω, τα ξέρω αυτά, εύκολα είναι.
Καθηγήτρια κα Κ.: Είσαι καλός στο σχέδιο παιδί μου;
Μιρικόκος: Ούουου, όλη μέρα ζωγραφίζω από μικρός.
Καθηγήτρια κα Κ.: Τι ζωγραφίζεις;
Μιρικόκος: Να τον Κοπρίτη έχω φτιάξει από χτες (βγάζει και δείχνει μια μουτζούρα).
Κοπρίτης: Τι είν ’αυτό, ρε που είμ’ εγώ;
Μιρικόκος: Να ’σαι, αυτός εδώ!!
Κοπρίτης: Ρε αυτό μοιάζει με κουνέλι, τέτοια αυτιά έχω εγώ;
Μιρικόκος: Εεεε, να σ’ έκανα πιο όμορφο, εσύ έχεις μεγαλύτερα, χα χα …
Ο Κοπρίτης τον βαράει.
Καθηγητής κ. Σ.: Λοιπόν θα κάνετε και μαθήματα σχεδίου φέτος και Τεχνολογία, θα καταλάβουμε αν έχετε ταλέντο στα Τεχνολογικά. Τα κομπιούτερ σας αρέσουν; Μπορείτε να γίνετε και Πληροφορικοί…
Μιρικόκος: Ναι, ναι αυτό, ξέρω όλες τις πασιέντζες και …
Κοπρίτης: Εγώ είμαι στο Facebook, έβαλα και τη φάτσα μου αλλά όλοι μου γράφουνε βρισιές.
Καθηγητής κ. Ι.: Θετικό είναι αυτό, όλα τα παιδιά έτσι αρχίζουν. Ξέρετε και το Word;
Μιρικόκος: Τι ’ν’ αυτό, τρώγεται; Και πεινάω λίγο…
Καθηγητής κ. Ι.: Καλά, θα τα μάθετε κι αυτά. Οι υπολογιστές δεν είναι μόνο παιχνίδια. Είναι σοβαρή δουλειά και με μέλλον. Θα κάνετε τρεις ώρες τη βδομάδα.
Μιρικόκος: Ωραία (τρίβει τα χέρια του) Θα ρίξουμε πολλές πασιέντζες.
Καθηγήτρια κα Κ.: Έχουμε και ειδικότητες Υπαλλήλων Διοίκησης και Οικονομικών Υπηρεσιών.
Καραγκιόζης: Δηλαδή;
Καθηγήτρια κα Κ.: Να μπορούν να γίνουνε βοηθοί λογιστών, να δουλεύουνε σε εταιρείες…
Αγλαΐα: Λογιστές δεν είναι αυτοί που κάνουνε υπολογισμούς με λεφτά;
Καθηγήτρια κα Κ.: Ναι, και αυτό κάνουνε.
Αγλαΐα: Ξέρετε …
Καθηγήτρια κα Κ.: Ορίστε.
Αγλαΐα: Να όταν βοηθούσανε και οι δυο τον Καραγκιόζη πέρυσι που δούλευε σε περίπτερο….
Μιρικόκος: Ναι, κάναμε όλο πράξεις με λεφτά. Εύκολο ήτανε.
Αγλαΐα: … Πιο πολλά ρέστα δίνανε από όσα λεφτά παίρνανε.
Καραγκιόζης: Και εξαιτίας τους μ’ έδιωξε το αφεντικό και του χρωστάω ακόμη από τη χασούρα. Φυλακή κόντεψαν να με βάλουνε …
Καθηγητής κ. Σ.: Έχουμε και Τομέα Υγείας Πρόνοιας. Μπορούν να γίνουν νοσηλευτές …
Μιρικόκος: Ναι, αυτό θέλω να ρίχνω ενέσεις στον Κοπρίτη να μάθει να με βαράει.
Καθηγητής κ. Σ.: Θα μάθετε να παίρνετε πίεση.
Καραγκιόζης: Ξέρουν καλά να μου ανεβάζουν την πίεση.
Καθηγητής κ. Σ.: Και βοηθοί Μικροβιολόγου, να κάνουν εξετάσεις, να παίρνουν αίμα και …
Καραγκιόζης: Ξέρουν να μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι.
Καθηγητής κ. Σ.: Αν δουλεύουν σε Νοσοκομείο όμως θα κάνουνε και βάρδιες, θα δουλεύουνε και Σαββατοκύριακα και βράδια.
Μιρικόκος: Α δε θέλω.
Καθηγήτρια κα Κ.: Θέλεις να δουλεύεις παιδί μου σε πρωινό ωράριο;
Καραγκιόζης: Θέλει να δουλεύει τους άλλους χωρίς ωράριο ο παλιοτεμπέλης. Γι’ αυτό σας λέω θέλουνε πολύ ξύλο να στρώσουνε.
Καθηγητής κ. Σ.: Μην ανησυχείτε, θα είναι καλά παιδιά. Μπορούν επίσης του χρόνου να πάνε και για βοηθοί Οδοντοτεχνιτών. Εκεί μαθαίνουν να φτιάχνουνε τεχνητά δόντια και άλλα.
Καραγκιόζης: Άντε ρε να μου φτιάξετε καμιά μασέλα να μπορώ να τρώω στα γεράματα.
Κοπρίτης: Τι τη θες ρε πατέρα, αφού εσύ ποτέ δεν τρως, όλο νηστικός είσαι.
Καθηγητής κ. Ι.: Και βοηθοί Φαρμακείου…
Καραγκιόζης: Ναι, σ’ αυτό είναι καλοί κι οι δυο τους, όλο μας φαρμακώνουνε, μόνο ο γιος μου ο Επιστήμονας μου ’δωσε λίγη χαρά (δακρύζει).
Καθηγητής κ. Σ.: Να ξέρετε ότι τα παιδιά θα τα βοηθήσουμε να γίνουν καλοί μαθητές. Θέλω να πάτε σπίτι, να σκεφτείτε αυτά που είπαμε, πάρτε και αυτά τα φυλλάδια για να αποφασίσετε. Έτσι κι αλλιώς του χρόνου θα διαλέξουν οριστικά και θα τα μάθουνε καλά φέτος στο Σ.Ε.Π.
Καθηγήτρια κα Κ.: Λοιπόν σας περιμένουμε αύριο στις 8.30 να γραφτείτε.
Μιρικόκος: Τόσο νωρίς; Να προλάβω να φάω τίποτε.
Καραγκιόζης: Σκάσε ρε χαμένο, θα έλθουμε, θα είμαστε εδώ απ’ τις 6, ευχαριστούμε.
Καθηγητής κ. Σ.: Στις 8.30, καλά είναι. Γεια σας.
Κοπρίτης και Μιρικόκος (μαζί): Γεια χαραντάνννν.
Καραγκιόζης και Αγλαΐα (μαζί): Φχαριστούμε, φχαριστούμε, θα τους φέρουμε πρωί πρωί να γραφτούμε.
Καθηγητές: Καλή πρόοδο, γεια σας, γεια σας….
Οι καθηγητές κουνάνε το κεφάλι τους, μπαίνουν στο .... "Γραφείο" Καθηγητών …

Συνεχίζεται ….