ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Η παρακμή του αθλητισμού και του πολιτισμού.

Αυλαία. Επιστροφή από το Μουντιάλ. Νικητές σχεδόν. Ήρωες. Ευχαριστούμε. Γυρίσαμε με το κεφάλι ψηλά. Ο αγώνας δικαιώθηκε. Περισσεύουν οι παραπάνω και άλλες παρόμοιες βλακείες στα κανάλια, τις εφημερίδες, τα blogs, είμαστε νικητές αλλά άτυχοι, χάσαμε μόνο με 2-0 (φανταστείτε πόσα περιμέναμε στα … φιλόξενα δίχτυα μας) κ.λπ. Και θυμηθήκαμε τα μεγάλα(;) βήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένα κύπελλο και μια πρόκριση στα 100+ χρόνια ιστορίας του, εντάξει, δεν είναι και λίγα.

Τώρα λοιπόν που άρχισε να κάθεται ο μπουχός, τώρα που ξεβάφουμε τα πρόσωπα και θάβουμε τα τσεκούρια, θαρρείς πως κάναμε το ιερό μας χρέος και μπορούμε πια να γυρίσουμε στην πραγματικότητα, να θυμηθούμε την κρίση, τα προβλήματα, την οικογένεια, τους φίλους.

Μπορούμε; Δ ε ν ε ί μ α ι σ ί γ ο υ ρ ο ς. Γι αυτό γράφω. Περίμενα να τελειώσει το πανηγύρι (δεν άργησε όπως όλοι ξέραμε), μη με κατηγορήσουνε και για … ανθελληνική συμπεριφορά, ανέσυρα ένα παλιότερο σκαρίφημα από μια γωνιά στο δίσκο και να ’μαστε. Ποδόσφαιρο, τετριμμένο θέμα, πολυσυζητημένο. Τώρα τελευταία καταπιάνομαι με κάτι παλιά ζητήματα και ίσως δημιουργώ στους ευάριθμους αναγνώστες μου μια κάποια πλήξη, αλλά η επικαιρότητα με κεντρίζει και εύκολα υποκύπτω. Εξάλλου η Εκπαίδευση συνδέεται άμεσα με το θέμα, τα παιδιά μας αφορούν όλα αυτά τα θέματα, δεν θα διαφωνήσετε, το ξέρω.

--------- ------- -------- ------- -----
Ο παρακάτω διάλογος έγινε πριν από πολύ καιρό στο τρένο και βέβαια δεν είναι τόσο ακριβής αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
-Γιάννη, τι γίνεται ρε, που ’σαι ρε χαθήκαμε…
- Γεια σου ρε Πέτρο, πόσα χρόνια ρε, τι κάνεις ρε, ακόμα βάζελος να υποθέσω;
- Αντε ρε γαύρε που μιλάτε ρε και και σεις, φτηνά τη γλιτώσατε ρε προχτές.
-Τι λες ρε, καλά που σε είδα, τον #$@%& τον πουλημένο, πέναλτι ήταν αυτό ρε που σφύριξε, καλά που το ’σωσε ο γίγαντας ρε.
-Ναι ρε σιγά, τον σκότωσε ο %$^%$#, $#%^& τη μάνα του ρε του παλιο&#%#$.
Γεμάτο το τρένο σχεδόν, αλλά τα κοσμητικά δυνατά και καθαρά, κανένα πρόβλημα οι μάγκες.
-Τι λες ρε που έκανε τον ψόφιο ο $#@)*$#$$%^
-Θα φάτε τριάρα ρε στο Ναό ρε, θα σας ^$#@%^$ παλιογαύροι
Η …ιχθυολογία και το υβρεολόγιο συνεχίστηκε με κρεσέντο, γρήγορα άναψαν και 2-3 άγνωστοι και βοήθησαν στο γλωσσικό εμπλουτισμό της κουβέντας. Το τρένο έφτασε Ηράκλειο, ο ένας θα κατέβαινε, αναγκαστική διακοπή και αποχαιρετισμοί.
-Άντε ρε βάζελε, τώρα κατεβαίνω, θα τα ξαναπούμε, θα ’μαι μέσα την Κυριακή θα τους %*&^ &%^
-Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, άντε ρε χάρηκα γεια … γαύρεεεε…
--------- ------- -------- ------- -----

Βλέπουμε λοιπόν αυτές τις μέρες το παγκόσμιο παραλήρημα για το Μουντιάλ όπου η τύχη ευνόησε δυστυχώς (μετά λόγου γνώσεως το οξύμωρο) και την Ελλάδα να συμμετάσχει και βέβαια η διαδρομή ήταν προδιαγεγραμμένη, τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια την κατασπάραξαν νωρίς.

Ζήσαμε μια νίκη και δυο ήττες, είδαμε αφιονισμένους φιλάθλους να μπαίνουν μπροστά στην κάμερα βαμμένοι στο πρόσωπο με τα χρώματα της σημαίας μας και με αληθινές …περικεφαλαίες να ουρλιάζουν, να χοροπηδάνε, μόνο τόμαχοουκ δεν κράδαιναν, να καλούν τους απανταχού Έλληνες να πάνε επί τόπου για να πολεμήσουν μάλλον. Μάθαμε και τις βουβουζέλες, να μου το θυμηθείτε, του χρόνου και στα ελληνικά γήπεδα αυτό το ….πολιτιστικό δημιούργημα θα θριαμβεύσει, 10000 έλληνες θα φέρουν από μία σίγουρα πίσω στην πατρίδα, το ποδόσφαιρο καλλιεργεί την «αισθητική» μας σε όλα τα επίπεδα βλέπετε. Και όπως βλέπετε δίπλα, πωλούνται ήδη και στη χώρα μας, γερμανικής κατασκευής παρακαλώ, με τα ελληνικά χρώματα. Τρέξτε να προλάβετε, μην τελειώσουν. Vuvuzela - Hellas - version 2!!!

Είδαμε τις καφετέριες στην Ελλάδα γεμάτες κόσμο με τις γιγαντοοθόνες να αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα κάθε στεκιού που παλιότερα ήταν χώρος κοινωνικής επαφής και συζήτησης. Όταν έβαλε η Εθνική κάποιο γκολ, πέρναγα έξω από μια ασφυκτικά γεμάτη καφετέρια, σηκώθηκαν όλοι και φώναζαν, έβριζαν «τους $#^&#αμε», «γκολ ρε π^%^$, γκόοοοολ», ικανοποιήθηκαν, ένα τραπέζι αναποδογύρισε, σπάσανε ποτήρια, μπουκάλια, ούρλιαζε ο παρουσιαστής, φρίκη, στείρος φανατισμός, ανωριμότητα, αμυαλιά. Λες και δεν ήξεραν τι τους περίμενε μια δυο μέρες μετά. Δεν έμαθαν τόσα χρόνια, με τόσες επαναλήψεις.

Χάρη λοιπόν σε μια …κλωτσιά, όλοι έγιναν θαρρείς σε μια στιγμή από νάνοι, γίγαντες. Και δεν ήταν έφηβοι οι περισσότεροι, που θα ’λεγε τότε κανείς ότι έχουν ανάγκη να ανεβάσουν την αυτοεκτίμησή τους ταυτιζόμενοι με ένα ισχυρό πρότυπο, ένα μεγάλο παίκτη, μια ομάδα· που στην εφηβική ηλικία δικαιολογείται η υπερβολή στις εκδηλώσεις, στα συναισθήματα· που τουλάχιστον συχνά παίζουν και οι ίδιοι ποδόσφαιρο και μερικές φορές ονειρεύονται να παίξουν και οι ίδιοι σε ομάδες, σαν ελπιδοφόρα επαγγελματική προοπτική μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια και την αβέβαιη προοπτική κάθε σχεδόν γνωστού επαγγέλματος.

Όχι, οι περισσότεροι που εκδηλώνουν την παραπάνω συμπεριφορά, οι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι, οι οπαδοί και όχι φίλαθλοι, οι υπερβολικά εκδηλωτικοί με υβριστική και βίαιη συχνά συμπεριφορά είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνδρες πάντα, που η εμπειρία έχει δείξει ότι συνήθως το κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό τους επίπεδο δεν τους επιτρέπει να έχουν πολλές ευκαιρίες ή δυνατότητες να έχουν μια φυσιολογική κοινωνική ζωή, να διασκεδάζουν με μη σχετιζόμενους με το ποδόσφαιρο τρόπους, να συμμετέχουν σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, να συζητούν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο και να διαβάζουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αθλητικές εφημερίδες.

Και εδώ δεν μιλάω για τους νεαρούς χούλιγκανς των γηπέδων που έχουν συγκεκριμένα κοινωνικοοικονομικά χαρακτηριστικά και έχουν καλά μελετηθεί ως κοινωνική ομάδα αλλά για ανθρώπους που απλώς εκτονώνονται με επιτυχία από την καθημερινή ρουτίνα με την ενεργή ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο και γεμίζουν κυριολεκτικά τη ζωή τους μόνο μ’ αυτό.

Και βέβαια πάντοτε άντρες. Μπίρες και ποδόσφαιρο, τα σήματα κατατεθέντα των εκπροσώπων του «ισχυρού φύλου» που βάζουν σε δεύτερη μοίρα οικογένεια, φίλους, δουλειά και διοχετεύουν την ενεργητικότητα και τη δυναμικότητά τους στις υπηρεσίες της στρογγυλής «Θεάς» κατά την προσφιλή ορολογία των αθλητικών δημοσιογράφων για τη μπάλα. Έχουν δίκιο. Το ποδόσφαιρο είναι για πολλούς θρησκεία. Πάνω απ’ όλα. Σπανιότερα και ανεξήγητα ίσως θα βρείτε ανάμεσά τους και ανθρώπους μορφωμένους, καλλιεργημένους, καλλιτέχνες, επιστήμονες, πολιτικούς αλλά αν ψάξετε θα δείτε συχνά να κρύβονται ατελώς πίσω από τη συμπεριφορά τους κίνητρα για κοινωνική επαφή, αποδοχή, προσωπική προβολή και βέβαια όχι σπάνια οικονομικά ή πολιτικά οφέλη.

Και βέβαια, είδαμε σ’ αυτό το Mundial, την κραυγαλέα αντίθεση της απερίσκεπτης διάθεσης πακτωλού χρημάτων στα χρυσά πόδια, στα στάδια, τα ξενοδοχεία, στα στοιχήματα και στο τζόγο, με τη φτώχεια, την πείνα, τον αναλφαβητισμό και τη μιζέρια που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας που το φιλοξενεί.
Στη χώρα αυτή, όπου οι φυλετικές διακρίσεις, το δουλεμπόριο, η δουλεία, ο ρατσισμός με την πιο απάνθρωπη μορφή του, ήταν επί τουλάχιστον 3 αιώνες η κυρίαρχη ιδεολογία των κρατούντων με αποκορύφωμα το απαρτχάιντ τον περασμένο αιώνα, εδραιώθηκαν και παγιοποιήθηκαν συμπεριφορές ντροπιαστικές για το ανθρώπινο γένος και έχουν συντελέσει στη σημερινή οικτρή κοινωνική και οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας των κατοίκων, όπου βασιλεύουν ακόμη οι κοινωνικές διακρίσεις, η ανεργία, η φτώχεια, η βία, το έγκλημα, η μάστιγα του AIDS, η αδικία, η έλλειψη ελπίδας.

Παρά τις προσπάθειες του εξωραϊσμού της εικόνας της χώρας με τρόπους απαράδεκτους και παράνομους, με τη βίαιη «απόκρυψη» των φτωχών άστεγων και ζητιάνων σε πρόχειρους καταυλισμούς μακριά από τα γήπεδα, όπως στην άθλια Τενεκεδούπολη (Tin Can Town), που βαφτίζονται «προσωρινά κέντρα διαμονής» αλλά είναι σαν τα χειρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και σε φυλακές ακόμη, η θλιβερή πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί. Επιπλέον το γεγονός ότι ίδιες και χειρότερες συνθήκες επικρατούν σε πολλές χώρες της Αφρικής, Ν. Αμερικής και Ασίας καθιστά τη διενέργεια του Mundial σε μια τέτοια χώρα μια αληθινή παρωδία. Αποκαλύπτεται η προσπάθεια των αναπτυγμένων κρατών να χρησιμοποιήσουν το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου σαν προκάλυμμα για τα βαθιά και άλυτα επί αιώνες προβλήματα σ’ αυτές τις χώρες.
Θαρρείς πως η παρουσία 300000 φανατικών ποδοσφαιρόφιλων επισκεπτών που αδιαφορούν για τα παραπάνω, που σκέφτονται μόνο τη μπάλα, το θέαμα, το ποδόσφαιρο, που μοιάζουν με τους φίλους μας που είδαμε παραπάνω να παραληρούν στην καφετέρια, είναι ένα οργανωμένο σχέδιο νομιμοποίησης ενός διαχρονικού παγκόσμιου εγκλήματος κατά των πιο αδύναμων και αδικημένων κοινωνικών ομάδων, συνεχιζόμενου μέχρι και σήμερα, τον 21ο αιώνα, το 2010.

Και όταν το Mundial θα τελειώσει (**βλ. το σχόλιό μου στις 13-7-2010) θ’ αφήσει πίσω του την ίδια μιζέρια, φτώχεια, εξαθλίωση όπως πριν στους κατοίκους της Νότιας Αφρικής και θα έχει γεμίσει με δισεκατομμύρια τις τσέπες των διοργανωτών, των οικονομικά ισχυρών, των ποδοσφαιριστών, των παραγόντων, των ταμείων των κρατικών οργανισμών προγνωστικών ποδοσφαίρου (του νόμιμου τζόγου) και ακόμη περισσότερων παραγόντων παράνομου τζόγου παγκοσμίως.
Θα έχουμε και μια χώρα «νικητή», μια χώρα που η ομάδα της θα έχει κερδίσει το κύπελλο αλλά που οι περισσότεροι κάτοικοί της μόλις θα επιβιώνουν ζώντας κάτω από το κατώτερο όριο της φτώχειας, μια χώρα που θα πανηγυρίζει χ ω ρ ί ς λ ό γ ο. Γιατί εκεί στη Λατινική Αμερική και σε άλλες φτωχές χώρες, απ’ όπου συνήθως προέρχονται οι «μεγάλες» ομάδες και οι «νικητές», οι φτωχοί αγράμματοι άνθρωποι, οι σύγχρονοι σκλάβοι, οι κυριολεκτικώς άμοιροι με τη μπάλα ξεχνιούνται, χαίρονται, αναπνέουν, επιβιώνουν. Αλλά δυστυχώς το ποδόσφαιρο πάει πακέτο με τα ναρκωτικά, την πορνεία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον αναλφαβητισμό για να διευκολύνει το έργο των ντόπιων και διεθνών ηγετών και κερδοσκόπων και βέβαια το εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο.

Για πόσο λοιπόν ακόμη οι παγκόσμιοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες θα χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για να κοιμίζουν συνειδήσεις, να κρύβουν τα προβλήματα και να επιβάλλουν την κυριαρχία τους;

Αυτό είναι ίσως το κυριότερο ερώτημα. Χωρίς εύκολη απάντηση. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω για να απαντήσει. Αλλά ήλθε η ώρα να θέσουμε και πολλά ακόμη ερωτήματα. Ρητορικά είναι κι αυτά, δεν περιμένουν απάντηση. Αποσκοπούν στον προβληματισμό, στην αλλαγή στάσης των νέων κυρίως ανθρώπων απέναντι σ’ αυτό το αντιάθλημα, το ποδόσφαιρο με τη μορφή που έχει σήμερα με τις επαγγελματικές ομάδες, τους παράγοντες, το τζόγο, το φανατισμό, τη βία, τη χειραγώγηση και στρέβλωση της σκέψης και των συναισθημάτων.

Για πόσο ακόμη;

Θυμηθείτε το διάλογο που παρέθεσα στην αρχή. Πόσες ακόμη φορές θ’ ακούσουμε από γνωστούς ή αγνώστους, συγγενείς και φίλους, πολύ συχνά και από μαθητές μας διαλόγους σαν τον παραπάνω; Όπου εκτός από το ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν άλλα θέματα συζήτησης, δεν υπάρχουν κοινωνικά ζητήματα, προβλήματα, δεν υπάρχει η ανάγκη για επικοινωνία, κοινωνική επαφή, δεν απασχολούν τα νέα για την οικογένεια, τους φίλους, την υγεία, τη δουλειά. Προέχει όλων η «συζήτηση» για τη μπάλα. Τίποτε άλλο.

Για πόσο λοιπόν ακόμη θα συνεχίζεται παγκοσμίως αυτή η κυριαρχία του αντιαθλήματος ποδοσφαίρου σε ψυχές, συνειδήσεις, ζωές; Για πόσο ακόμη θα διαλύει οικογένειες και θα υποτιμάει κοινωνικές σχέσεις;

Για πόσο ακόμη το ποδόσφαιρο θα κυριεύει το μυαλό των ανθρώπων και θα τους διαστρέφει από την υγιή, φυσιολογική διαδικασία σκέψης; Για πόσο ακόμη ο απόλυτος παραλογισμός θα οδηγεί στη θεοποίηση της μπάλας και των ομάδων και μέχρι και …«ύμνοι» θα τους αφιερώνονται;

Και ακόμη χειρότερα, για πόσο ακόμη θα βλέπουμε να ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ δεκάδες άνθρωποι στα γήπεδα, να βρίσκουν φρικτό θάνατο ποδοπατημένοι από ορδές αγρίων που επελαύνουν σα να πηγαίνουν σε αληθινό πόλεμο;

Για πόσο ακόμη θα αντικρίζουμε τα πρωτοσέλιδα των ποδοσφαιρικών (δήθεν αθλητικών) εφημερίδων με τους γελοίους πηχυαίους τίτλους «Ήρωες, Κάφροι, Θρύλος …» και άλλες ανοησίες; Για πόσο ακόμη θα κακοποιείται η γλώσσα μας με «ποδοσφαιρικούς διαλόγους»; 30-40 λέξεις, οι μισές βρισιές είναι όλο κι όλο το λεξιλόγιο ενός φανατικού ποδοσφαιρόφιλου.

Για πόσο ακόμη θα συντηρούνται τα φυλετικά στερεότυπα του άντρα να βλέπει μπάλα και της γυναίκας να σερβίρει μπίρες και καφέδες ενώ οι συζητήσεις στις παρέες γρήγορα διαχωρίζονται σε «αντρικές» για τη μπάλα και «γυναικείες» για ρούχα και παπούτσια; Για πόσο οι «αντρικές» συζητήσεις θα μονοπωλούνται από το ποδόσφαιρο και δεν θα έχουν καμιά ποικιλία, ευγένεια, αισθητική, νόημα;

Για πόσο ακόμη μέσα από ένα παγκόσμιο κύκλωμα τζόγου παράνομου και νόμιμου κρατικού με τα «προπό» και «πάμε στοίχημα» θα συνεχίζεται η κερδοσκοπία σε βάρος φτωχών ανθρώπων που επιβαρύνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό ευελπιστώντας να ξεφύγουν από τη δίνη της οικονομικής κρίσης;
Για πόσο ακόμη θα υπηρετεί το ποδόσφαιρο το φαύλο καταναλωτισμό με τα συνδρομητικά κανάλια και με τα πανάκριβα δάνεια για τηλεοράσεις plasma 50’’ για να φέρουμε τα γήπεδα μέσα στα σπίτια μας; Και για πόσο ακόμη θα μας υποτιμούν ως τηλεθεατές με τις γελοίες διαφημίσεις τους με ανθρώπους να χοροπηδάνε και να φωνάζουν για το ποδόσφαιρο, για να μας πουλήσουν κινητά, αυτοκίνητα, μπίρες και βέβαια να μας εθίσουν στα διάφορα παιχνίδια κρατικού τζόγου;

Για πόσο ακόμη θα καλλιεργούνται όνειρα και φρούδες ελπίδες σε νέα παιδιά που θα θυσιάζουν τη μόρφωσή τους στο βωμό του ποδοσφαίρου; Μαθητές μου παίζουν σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους και αδιαφορούν παντελώς για τα μαθήματά τους και κάποιοι εγκαταλείπουν το σχολείο για να παίξουν επαγγελματικά. Θυμάμαι ένα μαθητή μου πριν λίγα χρόνια που εγκατέλειψε στη Β’ Λυκείου για να πάει να παίξει στην Ξάνθη με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του.

Για πόσο ακόμη οι μαθητές μας θα αποστηθίζουν πλήρεις συνθέσεις ομάδων και εκατοντάδες ονόματα ποδοσφαιριστών με τα πλήρη …βιογραφικά τους ενώ θα αγνοούν το Σοφοκλή, το Μυριβήλη, τον Ελύτη και οι εκθέσεις τους θα θυμίζουν τα γραφτά των παιδιών του Δημοτικού;

Για πόσο ακόμη θα γινόμαστε αντί για φίλαθλοι οπαδοί ισχυρών οικονομικών τραστ που φτιάχνουν πλούσιες και «μεγάλες» ομάδες σχεδόν αμιγώς με ξένους παίκτες που παίζουν για τα λεφτά, χωρίς τα αγνά κίνητρα των παλαιών ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών που αγαπούσαν την ομάδα τους και έμεναν όλη τους τη ζωή στην ίδια ως παίχτες και αργότερα ως προπονητές, παράγοντες και απλοί φίλαθλοι; Όταν υπηρετούσα στην Καρδίτσα, όλοι οι μαθητές μου υποστήριζαν τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ αντί να καρδιοχτυπούν για τη δική τους ομάδα, τον Α.Ο. Καρδίτσας, που θα έπρεπε να είναι το σύμβολο της τοπικής ανάπτυξης του αθλητισμού με την κατεξοχήν υποστήριξή τους.

Για πόσο ακόμη οι παίκτες θα κοροϊδεύουν τον κόσμο στις συνεντεύξεις τους ότι δήθεν παίζουν για την ομάδα και για τους φιλάθλους ενώ τρέχουν λεφτά από τα μπατζάκια τους με τα δώρα και τα … πριμ παραγωγικότητας; Βέβαια μετά την πρώτη ακριβή μεταγραφή θα αλλάξουν και ξανά θα κοροϊδεύουν ότι παίζουν τότε για την άλλη ομάδα, τους άλλους φιλάθλους….

Μεταγραφές ποδοσφαιριστών. Πωλείται. Ενοικιάζεται για διετία ή τριετία. Πόσο ακόμη θα ξευτελίζεται η ανθρώπινη υπόσταση όταν γίνονται αγοραπωλησίες ανθρώπων μεταξύ ομάδων σαν να ήταν αντικείμενα με λίγα χρήματα (όσα και να ’ναι, θα ’ναι πάντα λίγα για το τίμημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας). Γιατί δεν συμβαίνει αυτό και δεν επιτρέπεται σε άλλα αθλήματα; Να αγοράσουμε και αθλητές στίβου γίνεται; Όχι βέβαια. Βέβαια έχουμε άλλα προβλήματα εκεί, τον φαύλο πρωταθλητισμό, το έχω αναλύσει αυτό το φαινόμενο, ας μην επανέλθω. Δείτε το σχετικό άρθρο «Κότινος ή χρυσάφι» αν θέλετε. Στο ποδόσφαιρο όμως έχουμε στρεβλή επίδραση στην ανθρώπινη συμπεριφορά σε εκατομμύρια ανθρώπους και αυτό ξεπερνάει κάθε όριο.

Για πόσο επίσης ακόμη στο βωμό της στρογγυλής Θεάς θα εξαργυρώνονται φτηνά οι συνειδήσεις, παικτών, ομάδων και διαιτητών, για να προσφέρουν το αποτέλεσμα που χρειάζεται για να αυξηθούν τα κέρδη των εκμεταλλευτών κερδοσκόπων σε βάρος των φιλάθλων που αγωνιούν για τη νίκη της ομάδας τους;

Για πόσο ακόμα θα έρχονται στην επιφάνεια άγρια ένστικτα, που με κόπο σε χιλιετίες ο πολιτισμός απώθησε στο πιο βαθύ ασυνείδητο, και θα αλλοιώνουν την προσωπικότητα και το χαρακτήρα των οπαδών της μπάλας;

Για πόσο θα αλωνίζουν ανενόχλητοι οι χούλιγκανς των γηπέδων, θα εμποδίζουν τους αληθινούς φιλάθλους να δουν τα παιχνίδια και συχνά θα εμποδίζουν ακόμη και τους αγώνες να γίνονται και θα επιβάλλουν τη βία στα γήπεδα και έξω απ’ αυτά σαν απαραίτητο συμπλήρωμα του «θεάματος» και θα φτιάχνουν συμμορίες ανηλίκων όπου η βία θα αποτελεί ιδεολογία και τρόπο ζωής. Τα πούλμαν των οπαδών που ακολουθούν τις ομάδες είναι γεμάτα από οπαδούς που δεν κυνηγάνε το θέαμα αλλά τη βαρβαρότητα, τη «δράση», τη βία, την «εκτόνωση».

Για πόσο ακόμη συμπεριφορές οπαδών και παικτών θα προκαλούν την αισθητική, την ευγένεια, τον πολιτισμό (είδαμε προχτές ένα παίχτη να φτύνει ένα αντίπαλό του, οι ιαχές, βρισιές και βλασφημίες είναι ο κανόνας, άλλοτε κάποιοι χτυπιούνται σαν να είναι σε ρινγκ για ένα φάουλ). Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου δεν ήταν φίλαθλος, δεν αγαπούσε ευτυχώς το ποδόσφαιρο γιατί υπέφερε ως εισπράκτορας λεωφορείου όταν είχε αγώνα στο Καραϊσκάκη και έμπαιναν οι βάνδαλοι σε ορδές και διέλυαν τα λεωφορεία, έσπαγαν τα καθίσματα, έγραφαν συνθήματα, έβριζαν, πρόσβαλαν …

Για πόσο ακόμη;
Ό σ ο ε μ ε ί ς θ α τ ο ε π ι τ ρ έ ψ ο υ μ ε.

Ειδικά εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να παίξουμε ένα σημαντικό ρόλο. Ας προκαλέσουμε στις τάξεις συζητήσεις, από το Δημοτικό ακόμη. Ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να καταλάβουν ότι προέχει η μόρφωσή τους, η ζωή τους, ο υγιής αθλητισμός, ο πολιτισμός. Να καταφέρουν οι μαθητές μας να βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν ένα μέσο ευχαρίστησης και άθλησης όταν οι ίδιοι παίζουν και μόνο τότε. Όπως δηλαδή πρέπει να βλέπουν και κάθε άθλημα.

Ας τους το δείξουμε όμως και εμείς, με τη στάση μας. Ας πάψουμε να είμαστε οπαδοί και ας παραμείνουμε φίλαθλοι.

Ας γυρίσουμε την πλάτη μας στο σάπιο παγκόσμιο οικοδόμημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Δεν το χρειαζόμαστε.

Μας υποτιμά βαθιά ως ανθρώπους και βλάπτει σοβαρό τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.
_