Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Κότινος ή χρυσάφι;



Πρωταθλητισμός, Αθλητισμός και Εισαγωγή Αθλητών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Ομολογώ ότι απορώ μερικές φορές με τον εαυτό μου. Ίσως να είμαι τελικά λίγο παράλογος ή περίεργος. Κάτι με σπρώχνει όμως (ακόμη και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς) και γράφω χωρίς προσδοκία αποτελεσμάτων, χωρίς πιθανότητα να ληφθούν υπόψη οι απόψεις μου αλλά και χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες, δηλαδή πώς θα με χαρακτηρίσουν ορισμένοι με βάση αυτά που γράφω. Έτσι κι αλλιώς το αναγνωστικό κοινό του ιστολόγιού μου είναι εξαιρετικά περιορισμένο, ίσως είμαι από τους λίγους που ξέρω προσωπικά (!) σχεδόν όλους τους αναγνώστες μου και αυτό με ευχαριστεί.
Φτάνει η φλυαρία (πρέπει να το λέω συχνότερα). Ας βιαστώ να γράψω τώρα που τελειώνει ο χρόνος, να μην ξεκινήσω το 2010 με …«γκρίνια».

Διάβασα σήμερα την πρόσφατη εγκύκλιο του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ για την εισαγωγή αθλητών αποφοίτων Γενικού ή Ενιαίου Λυκείου ή ΕΠΑ.Λ. ή Τ.Ε.Ε. στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (Φ.125/159688/Β6, 23-12-2009). Προβλέπεται λοιπόν (και οι διατάξεις αυτές ισχύουν επί δεκαετίες περίπου ίδιες) για τους αθλητές που έχουν πετύχει σημαντική διάκριση ή νίκη σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμιους, Πανευρωπαϊκούς, Μεσογειακούς και Βαλκανικούς αγώνες να παρέχεται το δικαίωμα να εισάγονται καθ’ υπέρβαση του αριθμού εισακτέων στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ειδικότερα ανάλογα με τις αθλητικές επιδόσεις και πότε αυτές επετεύχθησαν εισάγονται:
α) Είτε σε οποιοδήποτε Παν/μιο ή Τ.Ε.Ι, στην Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. και στις Ανώτερες Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης εκτός των Στρατιωτικών, Αστυνομικών σχολών, Ακαδημιών Πυροσβεστικής και Εμπορικού Ναυτικού, χωρίς ποσοτικό περιορισμό και χωρίς να απαιτείται να έχουν υποβάλει μηχανογραφικό δελτίο.
β) Είτε σε οποιοδήποτε Παν/μιο ή Τ.Ε.Ι, στην Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. και στις Ανώτερες Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης σε ποσοστό θέσεων σύμφωνα με τη σειρά προτίμησης στο μηχανογραφικό δελτίο εκτός των Στρατιωτικών, Αστυνομικών σχολών, Ακαδημιών Πυροσβεστικής και Εμπορικού Ναυτικού. Τα ποσοστά διαφέρουν και είναι στα Τμήματα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού μέχρι ποσοστό θέσεων 30% επιπλέον του αριθμού εισακτέων (10% για τα δύο τελευταία χρόνια) και στα λοιπά Τμήματα των Παν/μίων και Τ.Ε.Ι. σε ποσοστό θέσεων 1% επιπλέον του αριθμού εισακτέων.
Επίσης οι κάτοχοι απολυτηρίου Λυκείου ή ισότιμου σχολείου που ως αθλητές του ΣΚΑΚΙ έχουν πετύχει κάποιες διακρίσεις (που αναφέρονται στην εγκύκλιο) εισάγονται σε οποιοδήποτε Τμήμα ή Σχολή Πανεπιστημίου, Τ.Ε.Ι., Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε., και Α.Σ.Τ.Ε. που θα ζητήσουν στην αίτησή τους, χωρίς ποσοτικό περιορισμό είτε σύμφωνα με τη σειρά προτίμησης στο μηχ/κό δελτίο κατά φθίνουσα σειρά βαθμολογίας.

Οι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ μας λοιπόν επιβραβεύονται πέραν από τα μετάλλια, τη δόξα και τα ΧΡΗΜΑΤΑ με εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση!!. Μην ξεχνάμε βέβαια και τη μέχρι τώρα δυνατότητα πρόσληψης στο Στρατό των Ολυμπιονικών και βέβαια άλλες διευκολύνσεις που παρέχονται από την Πολιτεία σε άλλους τομείς, αλλά και τα τεράστια έσοδα των πρωταθλητών από διαφημιστικές εταιρείες, αθλητικούς παράγοντες κ.ά. πηγές.

Ναι, καλά το σκεφτήκατε. Η μεγάλη μου απορία είναι πώς είναι δυνατόν οι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ να απολαμβάνουν τόσα εξωαθλητικά προνόμια και κυρίως την άκοπη και άνετη εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, όταν δεκάδες χιλιάδες άλλοι μαθητές, ίσως κι αυτοί αθλητές ή απλώς αθλούμενοι ή μη αθλούμενοι λόγω έλλειψης χρόνου, θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή επί 2 και 3 χρόνια και κοπιάζουν μελετώντας με υπομονή, συνέπεια και επιμονή για να εισαχθούν, και που μάλιστα ακόμη και έτσι δεν διασφαλίζουν την εισαγωγή στη σχολή που επιθυμούν. Η απορία μου είναι πώς είναι επιτρεπτό οι αθλητικές επιδόσεις να υποκαθιστούν τις πνευματικές επιδόσεις και μάλιστα να τις υπερσκελίζουν;

Μη βιαστείτε να απαντήσετε.
ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ. Είμαι υπέρ της άσκησης. Ως γιατρός και ως εκπαιδευτικός ξέρω ότι είναι από εκ των ων ουκ άνευ για τη διατήρηση της σωματικής, πνευματικής και ψυχικής υγείας και ευρωστίας. ΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ, ΤΟ ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ «ΝΟΥΣ ΥΓΙΗΣ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΕΙ» ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΡΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΓΕΝΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Είναι και στόχος κάθε εκπαιδευτικού (ανεξαρτήτως ειδικότητας) να διδάσκει τους μαθητές του να αθλούνται γιατί η συστηματική ενασχόληση με τον αθλητισμό αλλά και η απλή άσκηση βοηθάει τον άνθρωπο όχι μόνο στη διατήρηση της υγείας του αλλά και στη διαμόρφωση προσωπικότητας που θα αποφεύγει βλαπτικές για τον σώμα, το πνεύμα και την ψυχή συμπεριφορές και θα χαρακτηρίζεται από ευγενή άμιλλα, συνεργασία, φιλία, αυτοπεποίθηση και ενεργητικότητα.

Και το ΣΚΑΚΙ - που αγαπώ ιδιαίτερα - είναι φυσικά πνευματικό άθλημα που αξίζει ιδιαίτερης μεταχείρισης και πρέπει μάλιστα να περιληφθεί στα ολυμπιακά αθλήματα. Το σκάκι ασκεί το πνεύμα αλλά και χαρακτηριστικά προσωπικότητας όπως επιμονή, υπομονή, συνέπεια, αφοσίωση, άμιλλα, κριτική σκέψη και ικανότητα επίλυσης προβλημάτων.

Εν κατακλείδι: Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΧΤΙΖΕΙ ΥΓΙΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ. Είναι η άποψή μου και την ανέφερα για να μην παρεξηγηθούν οι παρακάτω απόψεις μου για τον ΠΡΩΤαθλητισμό. Γιατί, στις μέρες μας (όχι στην Αρχαία Ελλάδα που δημιούργησε το αθλητικό ιδεώδες), ΑΛΛΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ. Και δυστυχώς, αυτό που επιβραβεύεται στις σύγχρονες κοινωνίες – και στην ελληνική - δεν είναι ο αθλητισμός, αλλά ο ΠΡΩΤαθλητισμός. Και αυτό είναι μεγάλο ΛΑΘΟΣ.

Εξαρχής αναφέρω ότι πέρα από την αγάπη μου στον αθλητισμό θαυμάζω και πολλούς πρωταθλητές, ως άξιους ανθρώπους, ως αθλητές και ως πρότυπα ήθους και συμπεριφοράς.

Δεν αγαπώ όμως τον πρωταθλητισμό. Δυστυχώς είναι άφθονα τα παραδείγματα παγκόσμιων πρωταθλητών και ολυμπιονικών, ξένων αλλά δυστυχώς και Ελλήνων που δεν τίμησαν το αθλητικό ιδεώδες και γκρέμισαν σαν χάρτινους πύργους την τιμή και την υπόληψη του αθλητισμού στη χώρα τους αδικώντας τον κόπο και τον αγώνα χιλιάδων έντιμων αθλητών.
Τι φταίει άραγε; Δυστυχώς στην εποχή μας, ο πρωταθλητισμός, προκαλεί την σωματική και πνευματική εξόντωση νέων ανθρώπων, την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και επίπλαστων ιδεών περί ανωτερότητας και την κατάργηση κάθε έννοιας ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας (μόνο αντίπαλοι υπάρχουν και όχι συναγωνιστές). Το κυνήγι του χρήματος έχει εισβάλλει στη σκέψη των αθλητών που κάνουν πρωταθλητισμό με αποτέλεσμα το doping και ο πρωταθλητισμός να είναι έννοιες σχεδόν πάντα συνώνυμες, η χρήση επικίνδυνων ουσιών που καταστρέφουν αργά ή γρήγορα την υγεία είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, η αποδοχή και εφαρμογή μεθόδων δολιότητας και εξαπάτησης είναι σχεδόν υποχρεωτικές για τους αθλητές και προωθούνται από τους προπονητές τους. Έντεκα μέλη της Εθνικής μας Ομάδας Άρσης Βαρών αποκλείστηκαν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Χρειάζονται κι άλλες αποδείξεις;

Καλύτερα να μην πάρουμε ΚΑΝΕΝΑ ΧΡΥΣΟ στους Ολυμπιακούς Aγώνες παρά να πάρουμε δεκαπέντε χρυσά και να μας αφαιρέσουν έστω και ένα σε λίγες μέρες, λόγω αποκάλυψης του doping των πρωταθλητών.

Ο πρωταθλητισμός λοιπόν έχει γίνει μια βρόμικη βιομηχανία που διαφθείρει ανθρώπους και συνειδήσεις και καλλιεργεί σκόπιμα την υποταγή του ανθρώπου στους νόμους της αγοράς. Επεκτείνεται φυσικά σε όλα τα αθλήματα, ομαδικά και ατομικά. Ειδικά στα ομαδικά χρησιμοποιείται και για ακόμη πιο δόλιους σκοπούς. Μέσω αυτών καλλιεργείται ο φανατισμός και ο χουλιγκανισμός (η ομάδα γίνονται «θρησκεία»), η παροχή σαθρών προτύπων στους νέους μας, ο τυχοδιωκτισμός και το κυνήγι «κενών» στόχων που δεν βελτιώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Σε όλο τον κόσμο ο πρωταθλητισμός σε ομαδικά αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο, χρησιμοποιείται από αντιδημοκρατικά και δικτατορικά καθεστώτα σαν μέσο υποδούλωσης του πνεύματος και στροφής της κοινής γνώμης μακριά από τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων. Είχαμε δυστυχώς και στη χώρα μας την εμπειρία αυτή πριν λίγες δεκαετίες.

Ο πρωταθλητισμός μαζί με τις διαπλοκές, το χορό εκατομμυρίων στα οικονομικά σκάνδαλα και οι κοινωνικές προεκτάσεις του παραγκωνίζουν την υγιή κριτική σκέψη, την κοινωνική επαφή και τον σεβασμό στην προσωπικότητα του ανθρώπου που ως οπαδός είναι πάντα εχθρός. Η έκφραση μέσω της γλώσσας γίνεται ατελής και απλοϊκή, η βροντόφωνη βρισιά και η προσβολή αντικαθιστούν τη φυσιολογική ομιλία (δείτε τη γλώσσα που μιλούν οι «φίλαθλοι» και οι αθλητικές εφημερίδες), τα ενδιαφέροντα περιορίζονται, η έννοια για προβλήματα του σύγχρονου κόσμου και του περιβάλλοντος υποβαθμίζεται, ακόμη και η οικογένεια και οι ανθρώπινες σχέσεις έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Ο πρωταθλητής είναι, όχι ο προπομπός του πολιτισμού, αλλά ο υπηρέτης της διαφήμισης των παπουτσιών, των αρωμάτων και αυτοκινήτων, ο συντηρητής και ο πρόμαχος του φαύλου καταναλωτισμού της κοινωνίας των οικονομικών αξιών. Ο πρωταθλητής είναι αντικείμενο, είναι μια μετοχή στο χρηματιστήριο των διαπλοκών, είναι πράγμα που πουλιέται και αγοράζεται, είναι το χρυσό επάγγελμα της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτός όμως ο πρωταθλητής έχει χαμηλή ζήτηση και φθηνή τιμή στην κοινωνία της πραγματικής ευημερίας, του πολιτισμού και του πνεύματος.

Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΧΤΙΖΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ. Ίσως να μην πρέπει να απορεί κανείς που αθλητές που παίρνουν πολλά χρυσά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους να κατέχουν και να χρησιμοποιούν ναρκωτικά (πρόσφατα παραδείγματα όλοι γνωρίζουμε). Ο πρωταθλητισμός φτιάχνει ανθρώπους ρομπότ, χωρίς φυσιολογική ζωή, ανθρώπους προορισμένους για υπερήρωες που όμως δεν προσφέρουν τελικά στην ανθρωπότητα αλλά αντίθετα διασύρουν τον αθλητισμό και αγωνίζονται όχι για ένα στεφάνι αγριελιάς (φτωχά και ξεχασμένα σύμβολα στη σημερινή εποχή!!!) αλλά για ένα πακτωλό παράνομων χρηματικών κερδών, προσωπική προβολή και φαύλη επικράτηση σε βάρος άλλων ίσως ικανότερων αλλά υγιέστερων στο σώμα και κυρίως στο πνεύμα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ.

Θα ξανατονίσω εδώ ότι ΔΕΝ ΘΕΩΡΩ όλους τους πρωταθλητές ίδιους, υπάρχουν έντιμοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ανάμεσά τους που καταρρίπτουν παγκόσμια ρεκόρ και αυτοί αξίζουν το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας. Όμως δεδομένου ότι σε όλα τα αθλήματα ο πήχης μπαίνει πάντα πιο ψηλά από κάθε ανθρωπίνως δυνατό όριο, είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι θα βρεθεί κάποια στιγμή ο πρωταθλητής θαύμα – θύμα της βιομηχανίας της διαπλοκής και του κέρδους που θα καταφέρει να κάνει το παγκόσμιο ρεκόρ για να εκπέσει σχεδόν ευθύς αμέσως από το βάθρο, στιγματισμένος και καταδικασμένος και από αυτούς που τον ανέβασαν και αποποιούνται πλέον κάθε ευθύνη.

Πώς θα εξαφανισθεί το φαινόμενο του φαύλου πρωταθλητισμού; Δύσκολο έως αδύνατο στην κοινωνία της εμπορευματοποίησης των πάντων και της κυριαρχίας των οικονομικών επί των ηθικών αξιών. Μόνο αν καταργηθούν οι πλουσιοπάροχες αμοιβές των πρωταθλητών και τα εξωτερικά κίνητρα που δεν έχουν σχέση με τον αθλητισμό, οι διορισμοί, η εισαγωγή τους με τεράστιες διευκολύνσεις σε Πανεπιστήμια και Τ.Ε.Ι., αν απαγορευτεί η συμμετοχή τους σε διαφημιστικές καμπάνιες θα διασφαλιστεί ότι οι αθλητές θα αγωνίζονται για να υπηρετούν το αθλητικό ιδεώδες. Ταυτόχρονα με την Αθλητική Παιδεία από τις μικρές τάξεις του σχολείου θα επιδιώκεται η υιοθέτηση από τους μαθητές μας όλων των ευγενικών στόχων του αθλητισμού και η αποφυγή της προσωπικής εξόντωσής τους στο βωμό της δόξας και του χρήματος. Θα δείτε βέβαια ότι θα εξαφανιστούν τα σημερινά παγκόσμια ρεκόρ και η ιστορία του αθλητισμού θα ξαναγραφτεί από την αρχή. Αξίζει όμως.

Στα λόγια είναι εύκολο. Δεν πιστεύω ότι θα γίνει ποτέ στην πράξη, αντίθετα η κατάσταση θα γίνεται όλο και χειρότερη, εις βάρος δυστυχώς του αθλητισμού και του πολιτισμού, εις βάρος του ανθρώπου.

Γι αυτό λοιπόν ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΓΟΝΕΙΣ: ΜΗΝ στρέφετε τα παιδιά σας στον πρωταθλητισμό. ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΥΓΙΗ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ. Αλλιώς κινδυνεύουν να βρεθούν σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια που μπορεί να τους καταστρέψουν την υγεία και τη ζωή τους ακόμη.

Πώς να πείσουμε όμως και την πολιτεία ότι μόνο ο αθλητισμός πρέπει να προωθείται και να αποθαρρύνεται ο πρωταθλητισμός, αφού δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν τα κυκλώματα διαφθοράς που υποστηρίζονται από τεράστια διεθνή οικονομικά συμφέροντα; Πώς να πείσουμε τον εξαπατημένο κόσμο να μην επιζητά πρωταθλητές σαν δήθεν επιβεβαίωση της εθνικής του ταυτότητας και της προβολής της χώρας του διεθνώς; Πώς να πείσουμε το γονιό ότι είναι ΛΑΘΟΣ που στέλνει το παιδί του 5-6 φορές τη βδομάδα επί πολλές ώρες σε βάρος των μαθημάτων του, της υγείας του και της προσωπικής του ζωής από τα μικράτα του να κυνηγάει χίμαιρες στα γυμναστήρια και στα κολυμβητήρια; Δύσκολο. Σύμφωνα λοιπόν με τις επιταγές των καιρών και η πολιτεία μπαίνει στο παιχνίδι, βαφτίζει τον πρωταθλητισμό ως αθλητισμό (που δεν είναι), στηρίζει τους πρωταθλητές οικονομικά και με ποικίλες διευκολύνσεις και κάνει παραχωρήσεις φυσικά και στην εκπαίδευσή τους.

Δυστυχώς λοιπόν στα νέα παιδιά που προορίζονται για πρωταθλητές χαρίζονται στο σχολείο βαθμοί και απουσίες σύμφωνα με την επίσημη νομοθεσία: «Δι' αποφάσεως του ΥΠ.Ε.Π.Θ. δύναται να χαρακτηρίζεται ως επαρκής η φοίτησις μαθητών ανεξαρτήτως αριθμού απουσιών, εφόσον οι μαθηταί τυγχάνουν πρωταθληταί αι δε απουσίαι των οφείλονται εις την συμμετοχήν των εις διεθνείς αθλητικάς εκδηλώσεις πιστοποιουμένας υπό της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού».

Έτσι οι μαθητές υφίστανται δυσμενείς επιπτώσεις στη μόρφωσή τους και στροβιλίζονται εξαπατημένοι εξ απαλών ονύχων στη δίνη του ψέματος και της απάτης του πρωταθλητισμού. Ένας μαθητής μένει στην ίδια τάξη με ένα συγκεκριμένο αριθμό απουσιών (διαβάστε ολοκληρωμένη άποψη για τη σχολική φοίτηση, τις απουσίες και την προαγωγή των μαθητών σε σχετική ανάρτησή μου) γιατί θεωρείται ότι έχει μαθησιακά κενά, ενώ ο πρωταθλητής μπορεί να προαχθεί και με περισσότερες ακόμη απουσίες γιατί ΑΥΤΟΣ έχει δικαίωμα να πάρει απολυτήριο και ας είναι ελλιπώς εκπαιδευμένος. Εξάλλου το χαμηλότερο πνευματικό επίπεδο διευκολύνει πολύ το σύστημα της εμπορευματοποίησης του ανθρώπου στην κοινωνία του "star system”.

Και στη λογική αυτή αναγνωρίζονται οι πρωταθλητές μαθητές, παρά την ελλιπή τους συνήθως μόρφωση, ως ΔΗΘΕΝ ΑΞΙΟΙ να εισέρχονται σε Πανεπιστημιακές σχολές χωρίς εξετάσεις ή με σκανδαλώδεις διευκολύνσεις, σε αντίθεση με τους συμφοιτητές τους που θα έχουν δώσει τον αγώνα της προσπάθειας, της μελέτης, της συνέπειας και της επιμονής στην επίτευξη του στόχου τους. Φυσικά και μέσα στις σχολές θα συνεχίσουν οι πρωταθλητές να απολαμβάνουν τα προνόμια των διευκολύνσεων μέχρι να αποφοιτήσουν, γιατί μάλλον χωρίς αυτά δεν θα τα καταφέρουν λόγω του μορφωτικού τους ελλείμματος. Ποιος καθηγητής θα «κόψει» έναν Ολυμπιονίκη; Μάλλον κανείς.

Εδώ θα ήθελα να προσέξετε τις αναιτιολόγητες στο κείμενο της εγκυκλίου σαφείς εξαιρέσεις από τη χαριστική εισαγωγή στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές σχολές, Ακαδημίες Πυροσβεστικής και Εμπορικού Ναυτικού, που δε λαμβάνονται υπόψη κατά την διαδικασία επιλογής. Εκεί φαίνεται θέλει η Πολιτεία μορφωμένους ανθρώπους και όχι απλώς κυνηγούς της δόξας και του χρήματος. Γιατί άραγε; Ας εξηγηθεί από τους νομοθέτες επαρκώς για να το καταλάβουμε. Ο πρωταθλητής και ίσως και με ελλιπή μόρφωση δεν είναι ικανός να είναι στρατιωτικός ή αστυνομικός, αλλά μπορεί να είναι επαρκής ως δικηγόρος, δάσκαλος, φιλόλογος, αρχιτέκτονας ή πολιτικός μηχανικός; !!! Από την άλλη έχουμε το παράλογο του αυτόματου διορισμού των ολυμπιονικών στο στρατό (νομίζω σταμάτησε αυτό πρόσφατα), όπου θα έχετε δει ότι κάποιοι αθλητές έχουν τη δύναμη να πουν «όχι, ευχαριστώ».

Καταλαβαίνω τις διευκολύνσεις για την εισαγωγή πρωταθλητών ειδικά στα Τμήματα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, υπό προϋποθέσεις, δηλαδή να έχουν συμπληρώσει μηχανογραφικό δελτίο και να έχουν δώσει εξετάσεις και να έχουν πετύχει το βαθμολογικό όριο τουλάχιστον. Αλλά σε ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Θα μου πείτε, μα και στην Αμερική ισχύουν αντίστοιχες διευκολύνσεις όπου μάλιστα οι πρωταθλητές αναζητούνται διακαώς από τα Πανεπιστήμια για να πλαισιώνουν τις αθλητικές ομάδες τους με αντάλλαγμα απαλλαγές από μαθήματα κ.λπ. Αυτό γίνεται γιατί εκεί οι πρωταθλητές ανεβάζουν το prestige των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων - και την τιμή των διδάκτρων - με τα αθλητικά shows και τις …μαζορέτες.

Ποιοι είμαστε εμείς λοιπόν στη μικρή Ελλάδα που θα εμποδίσουμε τους ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ από την επιβράβευσή τους με την χαριστική εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια και από όλα τα άλλα προνόμια που είναι άσχετα με τον αθλητισμό;

Θα σας πω. Εδώ στην Ελλάδα είμαστε αυτοί:

- που σεβόμαστε όσους κοπιάζουν και αγωνίζονται για το μέλλον τους.
- που σεβόμαστε τον αθλητισμό.

Αλλά κυρίως είμαστε αυτοί που σεβόμαστε εκείνους που δημιούργησαν κάποτε στη δική μας χώρα το αθλητικό ιδεώδες.
Τους αληθινούς πρωταθλητές, που αγωνίζονταν μόνο για τον κότινο.
Τότε που ο πρωταθλητισμός ήταν ταυτόσημος με τον αθλητισμό.
Και ο αθλητισμός ήταν ταυτόσημος με τον πολιτισμό.

Δυστυχώς δεν είναι πια.

Καλή Χρονιά.
_

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Πρώτα ο μαθητής. Ας το κάνουμε πράξη.

Παρατίθεται το κείμενο που υποβλήθηκε ως σχόλιο σε ανάρτηση στο blog του υφυπουργού Παιδείας κ. Πανάρετου με θέμα Μια ιστορία για μαθητές (16-11-2009).



Κύριε Υπουργέ, καλησπέρα και καλά Χριστούγεννα με υγεία, ευτυχία και καλή δύναμη για το έργο σας. Γράφω σχόλια σ’ αυτή την παλαιότερη ανάρτησή σας, γιατί είναι σχετικό το θέμα της.
Το σχολείο μου είναι το πολύπαθο 1ο ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων, που 10 χρόνια στεγάζεται σε containers σεισμοπαθών και οι συνθήκες μαθήματος είναι απαράδεκτες, τριτοκοσμικές και προσβάλλουν την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό και σας έχω και εγώ ενημερώσει με επιστολή και με e-mail και με παραπομπές στην ιστοσελίδα του σχολείου. Ελπίζω να είχατε ενημέρωση από υπηρεσιακούς παράγοντες για το πολύ σοβαρό αυτό ζήτημα.
Αλλά ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ ΓΙ ΑΥΤΟ, γράφω για το επιπρόσθετο ζήτημα της ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ. Γράφω χωρίς δικαιοδοσία από κανέναν, με δική μου πρωτοβουλία  και γράφω ειδικά ΣΗΜΕΡΑ,  παραμονή Χριστουγέννων, γιατί ανακοινώθηκε σήμερα η Z' Φάση Αναπληρωτών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο διαδίκτυο. Και διαπίστωσα με λύπη μου ότι στην Α’ Περιοχή Δυτικής Αττικής ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ. Μα Γ Ι Α Τ Ι ;
Πάνω από 1000 ώρες έχουν χαθεί στο σχολείο μας από την αρχή της χρονιάς. Λείπουν 2 καθηγητές Νοσηλευτικής και 2 Ηλεκτρολογίας, από 40 διδακτικές ώρες δηλαδή σε κάθε ειδικότητα και τα αντίστοιχα τμήματα του σχολείου έχουν δεκάδες κενές ώρες με όλα τα συμπαρομαρτούντα προβλήματα αλλά κυρίως με άμεση και βαριά δυσμενή επίπτωση στη μόρφωσή τους. Τα πανελλαδικά μαθήματα γίνονται, ΑΛΛΑ ΔΕΝ γίνονται ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ, η πεμπτουσία της Τεχνικής Εκπαίδευσης. Το πτυχίο θα τους το δώσει το σχολείο, αφού είναι ευθύνη της πολιτείας που δεν εκπαιδεύονται. ΑΛΛΑ σε τι γνώσεις θα αντιστοιχεί το πτυχίο σ’ αυτά τα παιδιά; Θα έχουν αποκτήσει τις βασικές γνώσεις που είναι απαραίτητες για την άσκηση του επαγγέλματός τους; Εφόσον δεν θα έχουν διδαχθεί επαρκώς τα θεωρητικά και εργαστηριακά μαθήματα θα έχουν ελλείψεις στο γνωστικό τομέα και θα αντιμετωπίσουν προβλήματα στο εργασιακό περιβάλλον που θα βρεθούν μετά το σχολείο. Η απώλεια διδακτικών ωρών σε μαθήματα ειδικοτήτων βάλλει ευθέως στην υπόσταση του Επαγγελματικού Λυκείου που δεν μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο του και υποσκάπτει τα θεμέλια της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην περιοχή μας κατά πρώτο λόγο, αλλά και γενικότερα.
Γιατί να είναι τόσο αδικημένα, ειδικά τα παιδιά των Άνω Λιοσίων; Εδώ που έχουν τόσα άλλα προβλήματα; Οικονομικά, κοινωνικά, οικογενειακά, περιβαλλοντικά κ.λπ. Γιατί δεν έλεγε η πολιτεία σ’ αυτά τα παιδιά, από την αρχή της χρονιάς να μετεγγραφούν σε άλλα σχολεία, μακριά ίσως και θα ταλαιπωρούνται από τις συγκοινωνίες αλλά θα ΕΚΑΝΑΝ ΜΑΘΗΜΑ τουλάχιστον.
Είμαστε ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ. ΜΑΘΗΤΕΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ.
ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΛΕΙΠΟΥΝ, ΟΧΙ λίγες ώρες σε μερικά τμήματα που θα μπορούσαν να καλυφθούν με λίγες υπερωρίες ή απόσπαση καθηγητών από κοντινά σχολεία.
Το σχολείο στέλνει γράμματα στη Διεύθυνση, οι μαθήτριες Νοσηλευτικής έστειλαν ένα ευγενικό γράμμα στη Διευθύντρια Δευτεροβάθμιας, οι μαθητές έκαναν κατάληψη 5 μέρες, ήλθαν οι Προϊστάμενοι στο σχολείο, υποσχέθηκαν …. Έστειλαν 2 ωρομίσθιους (όχι Νοσηλευτική ή Ηλεκτρολογία όπου το πρόβλημα είναι τεράστιο) και έδειξαν κάποια πίστη τα παιδιά ότι σύντομα θα έλθουν και οι υπόλοιποι καθηγητές και σταμάτησαν την κατάληψη.
ΑΛΛΑ ΤΙΠΟΤΕ. ΜΟΝΟ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΜΕΣΗ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ. Πώς να γυρίσουμε στις 8 Γενάρη και να κοιτάξουμε τους μαθητές μας στα μάτια; Τι θα τους πούμε; Ότι το ωρολόγιο πρόγραμμά τους θα είναι πάλι ΤΡΥΠΙΟ; Να πίνουν κι άλλους καφέδες και να γυρνάνε πάλι άσκοπα μέσα και έξω απ’ το σχολείο με ό, τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται;
Μπορούν πια να μας εμπιστευτούν;

Διαβάστε το γράμμα των νοσηλευτριών στη Διευθύντρια αν θέλετε εδώ και για την κατάληψη εδώ και για το κτηριακό εδώ …. Αλλά καλύτερα, μη διαβάσετε τίποτε. S.O.S.  Κάνετε κάτι άμεσα, ΜΕΣΑ στα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Πρέπει 4 αναπληρωτές καθηγητές να εμφανισθούν στο σχολείο μας στις 8 Γενάρη. 270 μαθητές τούς περιμένουν. Δεν ζητάνε νομίζω κάτι εξωπραγματικό, άδικο, υπερβολικό, περιττό. Ζητάνε να ΚΑΝΟΥΝ πια ΜΑΘΗΜΑ. Είναι δικαίωμά τους. Αναφαίρετο και ιερό.
Ευχαριστώ για την προσοχή. Καλά Χριστούγεννα και καλή Χρονιά. Ελπίζουμε. Κυρίως για τους μαθητές μας.
_

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Ο άνθρωπος κρεμμύδι

Peer Gynt, Henrik Ibsen



"Layer by layer of the onion" by Ferdinand Wyller


λάθος είχες
στην τελευτή πως εύκολη είν' η κρίση
ψάξε
την καρδιά του κρεμμυδιού για να' βρεις
γιατί
χωρίς τις φλούδες πια θα ζυγιστείς
κι αλίμονο
λάθος ήσουν
αν λίγα δράμια δε μετρήσεις

ΓΝ
__

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων. ΚΛΕΙΣΤΟ λόγω ....

Το σχολείο μας αποφασίσθηκε να παραμείνει κλειστό από 10 έως 16 Δεκεμβρίου 2009 λόγω πολλών κρουσμάτων γρίπης. Τις προηγούμενες δυο ημέρες είχαν ήδη κλείσει 6 τμήματα. Θα μου πείτε ότι δεν είναι παράξενο, τόσα σχολεία έκλεισαν αυτή την εποχή.

Ναι. Το παράξενο θα ήταν να ΜΗΝ περιλαμβανόταν στα σχολεία που έκλεισαν και το δικό μας σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι είχε προηγηθεί μια ολιγοήμερη κατάληψη (διαβάστε στη σχετική ανάρτηση γι αυτή, έχει πολλά να πει) και σε 3-4 μόλις μέρες μετά τη λήξη της χρειάστηκε να κλείσει το σχολείο πάλι λόγω γρίπης. Αλλιώς ίσως να είχε κλείσει νωρίτερα, η κατάληψη καθυστέρησε λίγο την επιδημική έξαρση.

Λέγαμε και γράφαμε χρόνια τώρα σε αναρτήσεις, e-mails και επιστολές προς κάθε αρμόδιο: Τα containers είναι ανθυγιεινά και ακατάλληλα για μάθημα. Οι μαθητές συνωστίζονται σε λίγα τετραγωνικά χωρίς καλό εξαερισμό όπου η μετάδοση των μικροβίων και των ιών, ιδίως της τόσο μεταδοτικής νέας γρίπης, είναι εύκολη. Τα παράθυρα και οι πόρτες συχνά ή δεν ανοίγουν ή δεν κλείνουν καλά και μερικές αίθουσες δεν έχουν ούτε πόρτα !!! Οι μαθητές διασχίζουν τη διπλανή για να βγουν ή να μπουν (γιατί είναι στην πραγματικότητα ΜΙΑ αίθουσα χωρισμένη στα δύο με ένα λεπτό διαχωριστικό).

Καμιά απάντηση. Επί χρόνια. Αδιαφορία. Απραξία. Απάθεια. Ολιγωρία. Εξαπάτηση. Αποστασιοποίηση. Εγκατάλειψη. Κοινωνική διάκριση. Αδικία. Και όλα αυτά εναντίον ευαίσθητων και ευάλωτων εφηβικών ψυχών.

Μια στοιχειώδης ανακούφιση αναμενόταν από την ενοικίαση του διπλανού κτηρίου. Μπήκαμε και το είδαμε. Άλλη μια απογοήτευση. Ελπίζαμε σε ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ αίθουσες να στεγάσουν τα μεγαλύτερα τμήματα του σχολείου που υποφέρουν περισσότερο. Η έκπληξη που μας περίμενε ήταν δυσάρεστη. Φτιάχτηκαν τρεις ΜΙΚΡΕΣ αίθουσες με πρόχειρα πάλι διαχωριστικά, χωρίς καμία μελέτη και πρόβλεψη για να χωράνε τουλάχιστον 15-20 μαθητές στην κάθε μία,  αίθουσες χωρίς παράθυρα, χωρίς καμία ηχομόνωση (η απλή ομιλία σε μια τάξη ακούγεται και στις άλλες δύο, το δοκιμάσαμε), ακόμη και η πόρτα τους "κλέβει" κάποιο χώρο ανοίγοντας προς τα μέσα, το ύψος μικρό ... Τι να πει κανείς. Ούτε τη στοιχειώδη περιέργεια δεν είχαν αυτοί οι άνθρωποι που φτιάχνανε τις πρόχειρες αυτές κατασκευές να ρωτήσουν και τους καθηγητές και ειδικά τους εκπαιδευτικούς - μηχανικούς μας τη γνώμη τους; Τι φτιάχνανε; Αποθήκες; Πως θα γίνεται ο αναγκαίος αερισμός των αιθουσών αυτών; Αυτά τα (λίγα ελπίζω) χρήματα που διατέθηκαν, δεν πρέπει να πιάσουν τόπο; Τελικά θα χρησιμοποιηθούν οι "αιθουσούλες" για μικρά τμήματα, τα μεγαλύτερα θα μείνουν πάλι στα containers. Και τι να πει κανείς στους μαθητές του; Τα λόγια στερεύουνε, η καχυποψία στεριώνει, το κουδούνι χτυπάει αλλά η ελπίδα σβήνει.


Το νέο κτήριο, προχωράει πια θαρρώ, μετά 10 χρόνια απραξίας και κοροϊδίας. Βλέπουμε σοβαντίσματα κ.ά. εργασίες στο οχτάχρονο γιαπί. Είμαστε όμως όλοι πια δύσπιστοι. Θα είναι έτοιμο του χρόνου; Στον αγιασμό; Και εξοπλισμένο, έτοιμο να λειτουργήσει; Δύσκολο. Ίσως όχι ακατόρθωτο. Θα περιμένουμε λοιπόν και θα παρακολουθούμε. Φυσικά, δεν μας ήλθε καμιά γραπτή απάντηση (που ζητήσαμε) για να μας πληροφορεί για την πορεία των εργασιών. Προφορικές διαβεβαιώσεις, ναι, είχαμε κάποιες. Ποιος τις πιστεύει, δέκα χρόνια τις ακούμε. Κανείς δεν πιάνει την πένα να ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ότι ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ το σχολείο του χρόνου. Ίσως γιατί "τα γραπτά μένουν". Να είστε σίγουροι κύριοι "των προφορικών" εξαγγελιών και υποσχέσεων ότι τώρα πια και "τα προφορικά μένουν". Και γράφονται με ανεξίτηλο μελάνι στις ψυχές των μαθητών μας εδώ στα Άνω Λιόσια της υποτίμησης και της εγκατάλειψης. Στα Άνω Λιόσια, όπου, ακόμη, σήμερα, ζητείται ελπίς.
_


Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Οι φορητοί υπολογιστές στην Α’ Γυμνασίου

Παρατίθεται το κείμενο που υποβλήθηκε ως σχόλιο σε ανάρτηση στο blog του υφυπουργού Παιδείας κ. Πανάρετου με θέμα «Οι φορητοί υπολογιστές στην Α’ Γυμνασίου».

Καλημέρα σας. Έχω επισημάνει τις παρακάτω θέσεις μου πριν ακόμη δοθούν οι Η/Υ αλλά και πρόσφατα με επιστολές και e-mails προς το Υπουργείο και στο διαδίκτυο. Αγαπάω τους Η/Υ, από πολλά χρόνια με βοηθάνε στη δουλειά μου, τους χρησιμοποιώ από το 1990, έχω επιμορφωθεί, έχω διδάξει εκπαιδευτικούς την παιδαγωγική αξιοποίησή τους (πρόγραμμα Ε2, ΑΣΠΑΙΤΕ). Πιστεύω ότι βοηθάνε και την επικοινωνία, σ’ αυτούς γράφω αυτό το κείμενο. Άρα ΔΕΝ μπορεί κανείς να μου προσάψει ότι γράφω τα παρακάτω επειδή εγώ δεν τους χρησιμοποιώ λόγω άγνοιας ή αντιπάθειας προς την Τεχνολογία. Μπορώ φυσικά εύκολα να βρω να σας πω πολλά θετικά τους στοιχεία. Αλλά προσέξτε, οι Η/Υ έχουν μια δύναμη ανεξέλεγκτη, όπως και η τηλεόραση και ιδίως στους μικρότερους μαθητές. Ας μην βασίσουμε ΠΟΤΕ την εκπαίδευση σ’ αυτούς αλλά κυρίως στα βιβλία, σχολικά και μη.

Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που να διάβασε ένα ολόκληρο λογοτεχνικό έργο σε Η/Υ π.χ. στο διαδίκτυο, κι ας υπάρχουν ήδη χιλιάδες ψηφιοποιημένες εκδόσεις. Αντίθετα έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που από τότε που εθίστηκαν στον Η/Υ ΔΕΝ ξαναδιάβασαν ποτέ βιβλία, ΔΕΝ άνοιξαν λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, ΔΕΝ έκαναν εργασίες μόνοι τους (μόνο COPY-PASTE), και ΞΕΧΑΣΑΝ να γράφουν, να εκφράζονται (παρά μόνο συντομογραφικά όπως στα κινητά).

Γι αυτό είμαι αντίθετος στην πρόωρη εκμάθηση χρήσης Η/Υ (και στον συχνά επακόλουθο εθισμό στη χρήση) στο Δημοτικό, ακόμη και στο Γυμνάσιο όπου τώρα τα 120 χιλιάδες «δωρεάν» laptop θα απομακρύνουν τους μαθητές από το σχολικό βιβλίο και θα χειροτερέψουν τη γραφή, την ορθογραφία τους, θα τους αφαιρέσουν την δημιουργική τους έκφραση, θα χαλάσουν την όρασή τους (ρωτήστε και τους οφθαλμιάτρους για τη δράση των ακτινοβολιών στα μάτια τουλάχιστον στα μικρά ιδίως παιδιά), θα τους εθίσουν σε κακόγουστα, βίαια «παιχνίδια δήθεν» που θα προσβάλουν την ευαίσθητη ψυχή τους αλλά και παράνομο υλικό ακατάλληλο που θα κατεβαίνει ανεξέλεγκτα από το διαδίκτυο (στα διαλείμματα αλλά και στα πίσω θρανία).

Η τάξη στο σχολείο θα μοιάζει πια με Internet Cafe όπου μόνο πνευματική εργασία δεν θα γίνεται, μόνο η μάθηση δεν θα προάγεται, το Facebook θα θριαμβεύει, τα μάτια θα είναι καρφωμένα σε άχρηστο και επικίνδυνο υλικό, η προσφορά του σχολείου στη νοητική εξέλιξη των παιδιών μας θα είναι πια σχεδόν ανύπαρκτη. Και η ακτινοβολία από τα ασύρματα δίκτυα 25-30 Η/Υ μέσα σε λίγα τετραγωνικά είναι ΠΟΛΥ σημαντική ιδίως για τα παιδιά. Βαρύ το τίμημα για το «δωρεάν», δε νομίζετε;

Επίσης θα είδατε ότι τελικά οι εταιρείες επωφελούνται για να πουλήσουν Netbooks 10 ιντσών μικρών δηλ. οθονών αντί για Laptops με οθόνες 15 ιντσών. Στη μικρή οθόνη δεν μπορείς να εργαστείς ικανοποιητικά, ειδικά όταν πρόκειται για σχολικές εφαρμογές με εικόνες, γραφικές παραστάσεις κ.λπ. και τελικά θα αποβούν πολύ λίγο χρήσιμα μέχρι οι γονείς να αναγκασθούν να αγοράσουν στα παιδιά τους πραγματικά Laptops. Τα περισσότερα NETBOOK στοιχίζουν 300 – 350 ευρώ και οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις τα ανεβάζουν στα 450 του δωρεάν κουπονιού με δήθεν δώρα εκτυπωτές, συνδέσεις διαδικτύου, Playstation παιχνίδια, δωροεπιταγές κ.λπ. Διαβάσαμε και για τις περιπτώσεις ενηλίκων κάθε ηλικίας που είχαν τελειώσει μόνο το Δημοτικό να γράφονται στα Γυμνάσια για να πάρουν απλώς το Netbook. Είδαμε και στην TV τις «ευχαριστήριες» προς τους καταναλωτές διαφημίσεις από αλυσίδες καταστημάτων πληροφορικής που πούλησαν δεκάδες χιλιάδες «κομμάτια» και αποδείχτηκε ποιους ωφέλησε αυτή η παροχή εκατομμυρίων ευρώ στη δύσκολη αυτή περίοδο της οικονομίας.

Τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα. Και η κριτική χωρίς προτάσεις είναι ανούσια. Προτείνω λοιπόν τα εξής:

Με τα χρήματα αυτά την επόμενη πια χρονιά ας φτιαχτούν τάξεις – εργαστήρια Η/Υ (με ενσύρματο δίκτυο για αποφυγή ακτινοβολίας), με σωστή διάταξη θέσεων εργασίας περιφερικά στην αίθουσα, για διδασκαλία και άλλων εκτός πληροφορικής μαθημάτων. Όλα τα μαθήματα μπορούν να διδαχτούν εν μέρει με την αρωγή της τεχνολογίας και οι καθηγητές θα μπορούν να χρησιμοποιούν τις αίθουσες αυτές όσες ώρες κρίνουν απαραίτητο.
Επίσης, προτείνω να δοθούν Laptops (αληθινά, όχι παιχνιδάκια Netbooks) την επόμενη χρονιά στους μαθητές που ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΥΝ με επιτυχία την Α’ Λυκείου σαν ΚΙΝΗΤΡΟ και κυρίως σαν ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ. Υπάρχουν Laptops με 450 ευρώ, καλής ποιότητας όπου με ΑΝΟΙΚΤΟ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ οι μαθητές θα μπορούν άριστα να εκπαιδευτούν. Οι μαθητές τότε θα έχουν κερδίσει ένα ικανοποιητικό βαθμό πνευματικής ωριμότητας, θα έχουν προλάβει να μάθουν ορθογραφία, έκφραση, στοιχειώδη μαθηματικά, θα έχουν αναλύσει κάποια κείμενα, θα έχουν την ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσουν πιο αποδοτικά και δημιουργικά. Όχι όμως στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο. Θα είναι σε βάρος της μόρφωσης των μικρών μαθητών αλλά και της ανάπτυξης της προσωπικότητάς τους.

Εκεί, με τα χρήματα αυτά βελτιώστε τον εποπτικό εξοπλισμό των σχολείων, φτιάξτε τις αίθουσες – εργαστήρια Η/Υ που προανέφερα και αίθουσες πολλαπλών χρήσεων, φτιάξτε και εμπλουτίστε με ψηφιακό και έντυπο υλικό σχολικές βιβλιοθήκες, χαρίστε εξοπλισμό καλλιτεχνικών, μουσικών και αθλητικών δράσεων, βελτιώστε τα κτήρια, τις αίθουσες. Αυτά έχουν περισσότερη ανάγκη οι ευαίσθητες και ευάλωτες ακόμη ψυχές των μικρών μαθητών μας.
_

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Η κατάληψη του ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων

Κάθε χρόνο αυτή την εποχή στο σχολείο μας, στο Επαγγελματικό Λύκειο Άνω Λιοσίων, όπως συμβαίνει σε πολλά σχολεία της Ελλάδας, γίνεται κατάληψη από τους μαθητές που διαρκεί από ώρες ως αρκετές ημέρες. Η πρόσφατη κατάληψη άρχισε στις 26 Νοεμβρίου και έληξε στις 2 Δεκεμβρίου και αναφέρονται παρακάτω στο κείμενο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις με άξονα το κτηριακό πρόβλημα έχουν γίνει το 2007 και το 2008 και στο ιστολόγιο των εκπαιδευτικών του 1ου ΕΠΑ.Λ Άνω Λιοσίων αναφέρεται το ιστορικό τους και οι εξελίξεις του κτηριακού προβλήματος μέχρι σήμερα. Κάθε μορφή διεκδίκησης, όπως η μαθητική κατάληψη, έχει ανάγκη να αναλυθεί, να εξηγηθεί και να αξιολογηθεί μετά τη λήξη της ως προς τη μεθοδολογία και τα αποτελέσματά της ώστε να αποτελέσει μια χρήσιμη αναφορά στο μέλλον. Θα κάνω αρχικά μια γενική θεώρηση των καταλήψεων σαν μέσο διεκδίκησης αιτημάτων από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Στη συνέχεια θα αναφερθώ ειδικότερα στις μαθητικές καταλήψεις και θα προσπαθήσω να αναλύσω τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κατάληψης του δικού μου σχολείου, του ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων.

α) Καταλήψεις – Μια γενική θεώρηση

Η κατάληψη κτηρίων (εργοστασίων, δημόσιων κτηρίων και φυσικά εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) αποτελούσε ανέκαθεν μια δυναμική μορφή απαίτησης της άμεσης ικανοποίησης των δίκαιων αιτημάτων μιας κοινωνικής ομάδας που συχνά αντανακλούν τις επιθυμίες πολύ περισσότερων ανθρώπων, ακόμη και ενός λαού. Είναι ένα φαινόμενο που συνέβαινε και συμβαίνει συχνά σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο. Παλιότερα, οι καταλήψεις ήταν συνήθως το τελευταίο στάδιο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, η έσχατη και εντονότερη μορφή διεκδίκησης μετά από πολλές και συχνά μακροχρόνιες αποτυχημένες προσπάθειες επίλυσης των προβλημάτων με άλλους πιο συμβατικούς τρόπους. Με την πάροδο των ετών, κυρίως στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι καταλήψεις γίνονται συχνότερα και μάλιστα συχνά προηγούνται των διαπραγματεύσεων για επίλυση των προβλημάτων, κυρίως λόγω της αποτελεσματικότητάς τους στην άμεση δημοσιοποίηση των αιτημάτων και φυσικά στην ικανοποίησή τους.

Σε περιπτώσεις καταλήψεων εργοστασίων, δημόσιων κτηρίων ή άλλων χώρων εργασίας τα αιτήματα των καταλήψεων είναι συνήθως οικονομικές διεκδικήσεις και διαμαρτυρίες κατά των απολύσεων ή άλλων αυθαιρεσιών της διοίκησης. Στις περιπτώσεις καταλήψεων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων τα αιτήματα είναι είτε τοπικά για τη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας των εκπαιδευτικών δομών, είτε γενικότερα αιτήματα για τροποποίηση ή απόσυρση νόμων για το εκπαιδευτικό σύστημα, είτε αιτήματα καθολικά της κοινωνίας για δημοκρατικές ελευθερίες, δικαίωμα του κόσμου για μόρφωση και δουλειά και αντίθεσης σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα.

Σαν μορφή διεκδίκησης η κατάληψη έχει ένα χαρακτήρα μη νομιμότητας, αφού δεν προβλέπεται από κανένα καταστατικό, σύμβαση ή νόμο. Ενώ άλλες δυναμικές μορφές διεκδικήσεων, όπως οι απεργιακές κινητοποιήσεις, είναι θεσμοθετημένες πλέον από τη νομοθεσία και αποτελούν σε δημοκρατικές κοινωνίες αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων πολιτών. Ειδικά στους μαθητές η νομοθεσία εξαντλεί τις δυνατότητες διεκδίκησης αιτημάτων στις διαπραγματεύσεις μέσα από τις μαθητικές κοινότητες και αυτό είναι μια κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών αφού παλιότερα αυτές ήταν παράνομες.

Επειδή η κατάληψη είχε πάντα το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της καταπάτησης ξένης κρατικής ή ιδιωτικής περιουσίας, έγειρε σχεδόν πάντα τη δυναμική αντίδραση της θιγόμενης πλευράς, κράτους ή ιδιωτών. Υπήρξαν στη σύγχρονη ιστορία καταλήψεις σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας βέβαια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, που είχαν σαν αποτέλεσμα τη βίαιη, δυναμική και αιματηρή επέμβαση των δυνάμεων καταστολής με πολλά θύματα, συλλήψεις, φυλακίσεις, βασανισμούς αλλά και νεκρούς. Επί Δημοκρατίας, οι καταλήψεις δεν έχουν τέτοιες σοβαρές συνέπειες αλλά πολλές φορές ασκείται αδικαιολόγητη βία ή δικαστικές εισαγγελικές παρεμβάσεις επί των καταληψιών με την επίσημη δικαιολογία της πρόκλησης υλικών ζημιών στα κτήρια και της διατάραξης της ομαλής λειτουργίας των αντίστοιχων υπηρεσιών. Ακόμη και σε μαθητικές καταλήψεις έχουμε ακούσει φωνές «οργής» ενάντια στους ανηλίκους μαθητές που ζητούν συλλήψεις και παραδειγματική τιμωρία τους, χωρίς βέβαια οι ίδιες φωνές να ζητούν με αντίστοιχο ζήλο την επίλυση των χρονιζόντων προβλημάτων της εκπαίδευσης.

β) Μαθητικές καταλήψεις

Παρά τα κοινά χαρακτηριστικά τους με τις άλλες μορφές καταλήψεων, οι μαθητικές καταλήψεις στη χώρα μας αποτελούν ένα ιδιαίτερο φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών μετά τη μεταπολίτευση, που αναπτύσσεται και παγιώνεται σταθερά σαν σχεδόν η μοναδική μέθοδος μαθητικών διεκδικήσεων. Τα αιτήματά τους είναι συχνότερα τοπικού χαρακτήρα και αφορούν τις ελλείψεις σε προσωπικό και βελτιώσεις σε υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων ή σπανιότερα αντιπαλότητες με το εκπαιδευτικό προσωπικό, επιβολή υπέρμετρων κατά την εκτίμηση των μαθητών ποινών, αιτήματα για εκδρομές κ.λπ. Αρκετές φορές όμως γίνονται μαζικά σε πολλά σχολεία με γενικότερα εκπαιδευτικά αιτήματα είτε σε συμφωνία με μαζικές κινητοποιήσεις ή/και καταλήψεις άλλων ομάδων για ποικίλα κοινωνικά προβλήματα. Θα πρέπει ακριβώς εδώ να τονίσω ότι δεν πρέπει εμείς οι μεγαλύτεροι και ειδικά οι εκπαιδευτικοί να ξεχνάμε ότι ακόμη και τα μικρότερα τοπικά ζητήματα του σχολείου συνήθως αποτελούν ενδείξεις για την ανάγκη βελτίωσης συνολικά της εκπαιδευτικής πολιτικής και πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας κυρίως προς αυτή την κατεύθυνση, αφού βέβαια βοηθήσουμε άμεσα στην επίλυση των τοπικών προβλημάτων για εκτόνωση της κρίσης.

Δείτε τι λέει μια μαθήτρια για τις καταλήψεις σε συνάντηση της υπουργού Παιδείας με τους εφήβους μαθητές και το Συνήγορο του Παιδιού στις 26-11- 2009 για συζήτηση για τη ζωή στο σχολείο, τις σχέσεις με τους εκπαιδευτικούς και άλλα θέματα:

«Ζητάμε πράγματα και θέλουμε να τα βλέπουμε να πραγματοποιούνται. Γι αυτό πολλές φορές μας βλέπετε να καταφεύγουμε σε καταλήψεις ή σε μέσα που σίγουρα δεν είναι και τα καλύτερα, απλώς είναι απ’ τον ενθουσιασμό μας και τον αυθορμητισμό μας και την ανυπομονησία μας να θέλουμε να βλέπουμε όσα περιμένουμε να πραγματοποιούνται».

Απλές κουβέντες, στην καρδιά των προβλημάτων. Οι μαθητές ζητούν πράγματα που κάποιοι δεν τους παρέχουν ενώ τα δικαιούνται, δεν θεωρούν τις καταλήψεις σαν ιδανικό τρόπο διεκδίκησης, έχουν λόγω της εφηβικής τους ηλικίας ενθουσιασμό, αυθορμητισμό και ανυπομονησία, όπως πρέπει να έχουν, καθώς και ισχυρή θέληση να πετυχαίνουν τους στόχους τους. Και οι στόχοι τους ταυτίζονται με τους δικούς μας στόχους, όλοι παλεύουμε για το βέλτιστο εκπαιδευτικό σύστημα που θα βοηθάει τους μαθητές να αναπτύσσονται απρόσκοπτα πνευματικά, ψυχικά και σωματικά και να διαμορφώνουν ένα ισχυρό χαρακτήρα με συνειδητή υιοθέτηση μιας εσωτερικής αυτόνομης ηθικής προσωπικών αξιών που θα τους βοηθήσει σε όλα τα στάδια της ζωής τους μετά το σχολείο να είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες, δηλαδή άνθρωποι ώριμοι, μορφωμένοι, με αυτοπεποίθηση, δημιουργικοί, πολιτισμένοι, με οικολογική συνείδηση, με αισθητική, με ισχυρές αντιστάσεις σε παραβατικές συμπεριφορές, σε κοινωνικές διακρίσεις και σε βλαπτικές για την υγεία συμπεριφορές, άνθρωποι ευτυχισμένοι, ικανοί να βελτιώσουν την κοινωνία μας.

Πρώτοι οι εκπαιδευτικοί λοιπόν μπορούμε να δούμε την ανάγκη για διαφορετική αντιμετώπιση και ερμηνεία των μαθητικών καταλήψεων, γιατί έχουν χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την ηλικία των μαθητών και τα κίνητρά τους είναι συνήθως γνήσια, απλά και άδολα. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των μαθητών ίσως έχουν μερικές φορές την υπερβολή που πηγάζει από τις αναμενόμενες και φυσιολογικές συναισθηματικές και πνευματικές αλλαγές της εφηβικής ηλικίας. Έχουν ενθουσιασμό, αυθορμητισμό, μαχητικότητα, ανυπομονησία και υποδηλώνουν συχνά την ανάγκη για αύξηση της αυτοεκτίμησης των μαθητών αλλά κυρίως για την αντιμετώπιση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειάς τους που συχνά το εκπαιδευτικό σύστημα όχι μόνο δεν μπορεί να καταπολεμήσει με επιτυχία αλλά και επιτείνει μη μπορώντας να παρέχει εξασφάλιση για την επιτυχημένη πορεία τους στην κοινωνία μετά την αποφοίτηση.

Οι εκπαιδευτικοί βέβαια, παρότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις καταλήψεις με παιδαγωγική ευαισθησία και να παρεμβαίνουμε αποτελεσματικά για τη διεκπεραίωση των ζητημάτων που τις προκάλεσαν και για την προστασία του σχολείου και κυρίως των μαθητών από τις αρνητικές επιπτώσεις τους – θα αναφερθώ παρακάτω σ’ αυτές - δεν πρέπει να θεωρούμε τις καταλήψεις σαν ένα αναγκαίο και φυσιολογικό μέσο διεκδίκησης αιτημάτων, αλλά σαν μια κραυγή αγωνίας των μαθητών μας για να πετύχουν τη δέουσα προσοχή της πολιτείας προς την Παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα. Υπεραπλουστευμένα θα μπορούσαμε να το δούμε σαν το ανάλογο του μικρού παιδιού που σπάει το βάζο για να κερδίσει την προσοχή και φροντίδα των γονιών του που το παραμελούν. Στην κατάληψη, το «παιδί» είναι οι μαθητές και οι «γονείς» είναι η Πολιτεία και η κοινωνία, που θα πρέπει να πάρουν το μήνυμα για να στρέψουν όλη τους την προσοχή στους μαθητές, στο μέλλον της χώρας μας. Εμείς ως εκπαιδευτικοί, οι συνδετικοί κρίκοι, κατά μία έννοια, μεταξύ των μαθητών και της κοινωνίας έχουμε και στην κατάληψη την ευκαιρία αλλά και την υποχρέωση να είμαστε κοντά στους μαθητές μας, να υποστηρίζουμε τα αιτήματά τους όταν είναι δίκαια – και συνήθως είναι - και να βοηθάμε στην επίλυσή τους, να προάγουμε την κριτική σκέψη τους και το διάλογο που τους βοηθάει να ωριμάζουν και να βελτιώνονται, να τους δείχνουμε μέσα από την εμπειρία μας τρόπους να αποφεύγουν τις βλαπτικές γι αυτούς και το σχολείο συμπεριφορές, να αποφεύγουν τις αρνητικές συνέπειες των καταλήψεων και να καλλιεργούμε περισσότερο τις σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας μαζί τους. Ταυτόχρονα, δίνεται και σε μας η ευκαιρία να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε στον τομέα της επίλυσης των προβλημάτων των μαθητών ώστε να μη χρειάζεται να καταφεύγουν σ’ αυτές τις μορφές αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Αρνητικές συνέπειες των καταλήψεων είναι η πρόσκαιρη κατάλυση της σχολικής κοινωνίας και βέβαια της μαθησιακής διαδικασίας. Μειώνεται η εμπιστοσύνη προς τους εκπαιδευτικούς που στα μάτια πολλών μαθητών –και όχι συχνά αναίτια- είναι αντίπαλοί τους με αποτέλεσμα να διαταράσσεται το καλό παιδαγωγικό κλίμα στο σχολείο. Οι καταληψίες συχνά, και τις περισσότερες φορές άδικα, επισύρουν τη λοιδορία της κοινής γνώμης που τους θεωρεί ως καταστροφείς και διαταρακτικούς περιθωριακούς νέους που επιδιώκουν απλώς να χάσουν το μάθημα. Υπάρχουν επίσης οι περιπτώσεις κομματικής και πολιτικής εκμετάλλευσης των κινητοποιήσεων και στιγματισμού και στοχοποίησης των πρωταγωνιστών τους. Επίσης δίνεται η ευκαιρία σε εξωσχολικές παραβατικές ομάδες να προβαίνουν σε υλικές ζημιές, κλοπές και ακόμη και σε συμπεριφορές που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των μαθητών όταν αυτοί θέλουν να περιφρουρήσουν την σχολική περιουσία. Είναι γεγονός, ότι με λίγες εξαιρέσεις η σχολική ζωή αργεί να βρει το ρυθμό της μετά από τη λήξη μιας κατάληψης και αυτό δεν αντιρροπείται επαρκώς από τις συνήθως περιορισμένες επιτυχίες στην ικανοποίηση των αιτημάτων των μαθητών. Και γράφω «περιορισμένες συνήθως επιτυχίες» γιατί, όπως μπορείτε να καταλάβετε από την σύντομη ανάλυση παραπάνω, τα αιτήματα που μπορούν άμεσα να λυθούν είναι τα λιγότερα σημαντικά, αυτά που αφορούν τοπικές βελτιώσεις στο μικροεπίπεδο της σχολικής ζωής, ενώ για τα σημαντικότερα απαιτούνται πολιτική βούληση και σημαντικές νομοθετικές αλλαγές για τη βελτίωση συνολικά του εκπαιδευτικού συστήματος.


γ) Η κατάληψη του ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων

Μετά τη σύντομη γενική θεώρηση των μαθητικών καταλήψεων και αφού έδωσα ελπίζω το στίγμα της παιδαγωγικής αντιμετώπισης του φαινομένου, θα εξειδικεύσω τη συζήτηση στην κατάληψη του δικού μας σχολείου, του ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων. Στο σχολείο μας, μάς είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τις περιπτώσεις καταλήψεων που γίνονται με μη ουσιαστικά αιτήματα σε σχολεία με υπερσύγχρονα κτήρια, γυμναστήρια χώρους πολιτιστικών εκδηλώσεων και βιβλιοθήκες. Στο σχολείο μας όπου επικρατούν τριτοκοσμικές συνθήκες λειτουργίας σε containers σεισμοπαθών που η οροφή στάζει και το κρύο το χειμώνα είναι συχνά ανυπόφορο και το μάθημα είναι δύσκολο πραγματικά, είναι αδύνατο να μην υποστηρίξει κανείς τα αιτήματα των μαθητών, που είναι και αιτήματα των καθηγητών και ξεκινούν από τη διεκδίκηση του αυτονόητου, ανθρώπινων συνθηκών λειτουργίας του σχολείου.

Έχω γράψει στο παραπάνω άρθρο για το κτηριακό πρόβλημα για τις ιδιομορφίες της παραμελημένης αυτής εργατικής γειτονιάς των Άνω Λιοσίων όπου βρίσκεται το σχολείο μου και για τις δυσκολίες διαβίωσης και τα οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα που οι μαθητές μας αντιμετωπίζουν εξ απαλών ονύχων χωρίς να έχουν την απαραίτητη φροντίδα της Πολιτείας, όπως σε άλλες περιοχές της χώρας μας. Οι δυσκολίες αυτές θα κάνουν τα παιδιά αυτά καλύτερους ανθρώπους μια μέρα και θα δείτε ότι η υπευθυνότητα και ωριμότητα που έδειξαν και στην ολιγοήμερη αυτή κατάληψη είναι καλοί οιωνοί γι αυτό το αποτέλεσμα.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες καταλήψεις, που είχαν ως κύριο αίτημα την αποπεράτωση του νέου κτηρίου που επί 10 χρόνια έμενε γιαπί (δείτε το παραπάνω άρθρο για το θέμα) και μετά τις ενέργειες μαθητών και συλλόγου και τις διαβεβαιώσεις που λάβαμε για την πορεία του έργου, η κατάληψη αυτή είχε άλλα αιτήματα της μαθητικής κοινότητας, πολύ σημαντικά. Τα είχαμε φυσικά και οι εκπαιδευτικοί επισημάνει προς τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και προς τις υπηρεσίες του Δήμου Άνω Λιοσίων, αλλά δυστυχώς δεν επιλύθηκαν και φθάσαμε στην «έκπληξη» (που δεν ήταν και τόσο μεγάλη) της 26ης Νοεμβρίου, να βρούμε το πρωί το σχολείο κλειστό από τους μαθητές λόγω της κατάληψης.

Η απόφαση για κατάληψη λήφθηκε από το 15μελές μαθητικό συμβούλιο του σχολείου μας. Η διαδικασία αυτή έχει το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης αποδοχής της απόφασης από τους μαθητές αφού το 15μελές είναι εκλεγμένο και αναμένεται ότι απηχεί τις απόψεις τους. Η αλήθεια είναι πως σε σχέση με άλλες καταλήψεις που αποφασίζονται από λίγα μεμονωμένα άτομα με αποτέλεσμα τη μέρα της κατάληψης να μην είναι ενημερωμένοι οι περισσότεροι μαθητές, η παραπάνω διαδικασία είναι πιο νομότυπη αλλά φυσικά δεν υποκαθιστά τη Γενική Συνέλευση των μαθητών, με αποτέλεσμα πολλοί μαθητές να διαφωνούν και να μη συμμετέχουν. Η Γενική Συνέλευση των μαθητών γίνεται σπάνια και ποτέ πριν από τις καταλήψεις γιατί θα αφαιρούσε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, αφού θα γινόταν εύκολα γνωστό το αποτέλεσμα των ψηφοφοριών. Η Γενική Συνέλευση όμως των μαθητών είναι μια δημοκρατική, ανοιχτή διαδικασία με πολύ μεγαλύτερο κύρος και ισχύ και μπορεί να προτείνει και να γίνουν πράξη μέτρα διεκδίκησης που θα έχουν λιγότερες αρνητικές επιδράσεις στη σχολική ζωή και θα είναι πιο αποτελεσματικά αφού θα έχουν την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των μαθητών. Δεν θέλω να υποδείξω εγώ τα μέτρα αυτά, οι μαθητές με ώριμη και κριτική σκέψη μπορούν να τα προτείνουν και να τα αναδείξουν. Ένα απ’ αυτά που χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα είναι η δημοσιοποίηση των προβλημάτων στους υπευθύνους και στην κοινωνία, και τονίζω εδώ ότι η φωνή των μαθητών είναι πολύ πιθανότερο να ακουστεί παρά των εκπαιδευτικών ή γονιών. Έτσι λοιπόν α) Από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου μας έγινε δημοσιοποίηση σε Υπουργό, Υφυπουργούς, ΟΣΚ, Δήμο Άνω Λιοσίων, μέσα ενημέρωσης, διαδίκτυο και εφημερίδες επιστολή για το κτηριακό ζήτημα αν και είναι σε καλό δρόμο αποπεράτωσης το κτήριο, σαν μια επιπλέον παραίνεση και πίεση για να διασφαλιστεί η ολοκλήρωση και η τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων. β) Της κατάληψης προηγήθηκε (χωρίς να συνδέεται μ' αυτήν) μια ευγενική επιστολή των μαθητριών του Γ6 Νοσηλευτικής προς τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Αττικής για το θέμα της έλλειψης καθηγητών και η επιστολή αυτή σχολιάστηκε θετικά και στη συζήτηση στο σχολείο μας από τη Διευθύντρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ας χρησιμοποιούν οι μαθητές συχνότερα τη Γενική Συνέλευση, είναι δημοκρατικό και αναφαίρετό τους δικαίωμα και ευκαιρία να ακούγεται η φωνή όλων των μαθητών και να προτείνονται αποτελεσματικοί τρόποι διεκδικήσεων των αιτημάτων τους με ευρεία αποδοχή και συμμετοχή.

Η κατάληψη ήταν υποδειγματική όπως αναφέρθηκε και στο ιστολόγιο των εκπαιδευτικών του σχολείου, καθώς και σε τοπική εφημερίδα και είχε απτά και σημαντικά αποτελέσματα. Εξαρχής να τονίσω ότι οι καθηγητές του σχολείου δηλώσαμε σαφέστατα και κατηγορηματικά ότι ΟΛΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣ. Οι καθηγητές εδώ στα Άνω Λιόσια, στο ΕΠΑ.Λ. έχουμε τα ίδια προβλήματα με τους μαθητές. Μαζί κάνουμε μάθημα, στα ίδια containers, με τις ίδιες απαράδεκτες για ένα σχολείο συνθήκες. Η παραμέληση έως εγκατάλειψη από την Πολιτεία λοιπόν αφορά κατευθείαν και εμάς τους εκπαιδευτικούς και αυτό αναγνωρίζεται φυσικά και από τους μαθητές μας.

Θα αναλύσω στη συνέχεια τα δίκαια αιτήματα των μαθητών αλλά και των εκπαιδευτικών για τα οποία έγινε η κατάληψη και παρακάτω θα ανασκοπήσω τις ενέργειες που έγιναν για τη λήξη της κινητοποίησης και τα αποτελέσματά της. Τα αιτήματα ήταν τα εξής:

- Να αναπληρωθούν οι τεράστιες ελλείψεις σε καθηγητές ειδικοτήτων. Έχουν χαθεί πάνω από 1000 ώρες εργαστηριακών και θεωρητικών μαθημάτων ειδικότητας από την αρχή της χρονιάς. Οι μαθητές τριών τμημάτων (νοσηλευτών και ηλεκτρολόγων) χάνουν κάθε εβδομάδα τις μισές και πλέον διδακτικές ώρες και πολλά άλλα τμήματα έχουν επίσης πολλές κενές ώρες σε σημαντικά μαθήματα. Ως αποτέλεσμα των ελλείψεων οι μαθητές περιφέρονται για πολλές ώρες ασκόπως στο προαύλιο, στο κυλικείο αλλά και εκτός σχολείου με ενδεχόμενους κινδύνους ατυχημάτων δεδομένου ότι δεν υπάρχει κανένας χώρος δημιουργικής και ευχάριστης απασχόλησής τους στο σχολείο π.χ. βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο, γυμναστήριο κ.λπ. Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί πώς θα μπορέσουν μόλις ολοκληρώσουν τη φοίτησή τους να έχουν αποκτήσει τις βασικές γνώσεις που είναι απαραίτητες για την άσκηση του επαγγέλματός τους; Εφόσον δεν θα έχουν διδαχθεί επαρκώς τα θεωρητικά και εργαστηριακά μαθήματα θα έχουν ελλείψεις στο γνωστικό τομέα και θα αντιμετωπίσουν προβλήματα στο εργασιακό περιβάλλον που θα βρεθούν μετά το σχολείο. Η απώλεια λοιπόν διδακτικών ωρών σε μαθήματα ειδικοτήτων βάλλει ευθέως στην υπόσταση του Επαγγελματικού Λυκείου που δεν μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο του και υποσκάπτει τα θεμέλια της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην περιοχή μας κατά πρώτο λόγο, αλλά και γενικότερα.

- Να ολοκληρωθεί η διαμόρφωση των τριών αιθουσών σε παρακείμενο κτήριο για να κάνουν μάθημα τα τμήματα του σχολείου που δεν έχουν αίθουσα και ψάχνουν συνέχεια να «φιλοξενηθούν» σε αίθουσες από τις οποίες λείπουν οι μαθητές σε Εργαστήρια ή σε μάθημα Φυσικής Αγωγής. Υποτίθεται ότι ο Δήμος Άνω Λιοσίων θα είχε τις αίθουσες έτοιμες από τις 30 Σεπτεμβρίου!! Δεδομένου του σοβαρού κτηριακού προβλήματος και των προβλημάτων του μαθήματος στα containers, η παραχώρηση των αιθουσών αυτών είναι ζωτικής σημασίας για τη διευκόλυνση των μαθητών και εκπαιδευτικών.

- Να τοποθετηθεί φύλακας στο σχολείο για να αποφεύγονται οι κλοπές και ζημιές τις ώρες που δεν λειτουργεί το σχολείο.

- Να τοποθετηθούν παγκάκια στο προαύλιο και να αναπληρωθεί το αθλητικό υλικό που εκλάπη λόγω έλλειψης φύλακα. Να γίνουν διάφορες μικροεπισκευές στο σχολείο (σπασμένα τζάμια κ.ά.).

Στο σχολείο μας λοιπόν τα προβλήματα είναι πάρα πολλά. Όπως έχω ξανά αναφέρει οι μαθητές του ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων είναι παιδιά που έχουν βιώσει δυσκολότερα παιδικά χρόνια από παιδιά άλλων περιοχών της Ελλάδας, προέρχονται από φτωχές εργατικές οικογένειες και δουλεύουν συχνά και τα ίδια για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους ακόμη και κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους (απογεύματα, νύχτες και Σαββατοκύριακα). Οι μαθητές αυτοί βλέπουν στην τηλεόραση στην υπόλοιπη Ελλάδα σύγχρονα σχολεία με γυμναστήρια, βιβλιοθήκες, πραγματικές αίθουσες διδασκαλίας, βλέπουν εγκαίνια βιοκλιματικών σχολικών κτηρίων, βλέπουν μαθητές που δεν τους λείπει τίποτε και νιώθουν εγκαταλειμμένοι από την κοινωνία επειδή ακριβώς ζουν στα Άνω Λιόσια. Το χρόνιο κτηριακό πρόβλημα, αν και δεν ήταν αίτημα της πρόσφατης κατάληψης, είναι αυτό που σημαδεύει βαθιά την ευαίσθητη ψυχή των μαθητών μας κάθε χρόνο επί μια δεκαετία, προσβάλλει την αισθητική τους, δυσκολεύει τη σχολική τους ζωή και τους κάνει να νιώθουν πολύ μεγαλύτερο το βάρος των άλλων ποικίλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Τα επιπρόσθετα αυτά προβλήματα επιδρούν σημαντικά στη συνολική λειτουργία του σχολείου. Οι μαθητές διαπιστώνουν ότι στη σύγχρονη Ελλάδα, τον 21ο αιώνα μ.Χ. υφίστανται κοινωνικές διακρίσεις με θύματα τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Και αναρωτιούνται γιατί συμβαίνει αυτό εδώ στα Άνω Λιόσια και όχι στην Κηφισιά, στη Γλυφάδα, σχεδόν πουθενά αλλού. Η ψυχολογία τους επηρεάζεται εντόνως αρνητικά και περισσότερο των μαθητών της Γ’ τάξης που έχουν επιπλέον το φόρτο της προετοιμασίας τους για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Και για λίγο ονειροπολούν, να ζούσαν καλύτερα, να ζούσαν αλλού, να είχαν αληθινό σχολικό κτήριο, να μην είχαν ελλείψεις καθηγητών, βιβλίων, μπασκέτας, αθλητικού υλικού, βιβλιοθήκης, αίθουσας εκδηλώσεων …. Αλλά όταν τελειώσει το όνειρο, που κρατάει πολύ λίγο, γυρίζουν με οργή προς την Πολιτεία και απαιτούν. Με καταλήψεις γιατί θεωρούν ότι ναι μεν η κατάληψη είναι το έσχατο μέσο διεκδίκησης, αλλά όταν τα ίδια προβλήματα εμφανίζονται κάθε χρόνο και μάλιστα με μεγαλύτερη βαρύτητα αφού αυξάνεται ετησίως και ο αριθμός των μαθητών του σχολείου, θεωρούν ότι αυτό είναι το διεκδικητικό μέσο που πρέπει να χρησιμοποιηθεί.

Άμεσα, την πρώτη μέρα της κατάληψης κλήθηκε ο Αντιδήμαρχος Άνω Λιοσίων και διευθέτησε μερικά τεχνικά ζητήματα για τις επισκευές, τις προμήθειες και τις τεχνικές εργασίες στο παρακείμενο κτήριο. Την επόμενη κιόλας μέρα (27-11-2009) έγινε κοινή συνεδρίαση του Συλλόγου διδασκόντων, μελών του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου, εκπροσώπων του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων και των Διευθυντών των Γραφείων Δευτεροβάθμιας και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης όπου έγινε πολιτισμένη και εποικοδομητική συζήτηση επί όλων των προβλημάτων και ανακοινώθηκε η πρόθεση να κληθούν άμεσα 2 ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί και σε λίγες ημέρες να κληθούν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που λείπουν μόλις δημοσιευθούν οι σχετικοί πίνακες κατάταξης από το Υπουργείο Παιδείας. Την Τετάρτη 2-12-2009 παρουσιάσθηκαν στο σχολείο οι 2 ωρομίσθιοι καθηγητές και οι μαθητές μετά από συνέλευση έλυσαν την κατάληψη. Στο σχολείο δεν είχαν δημιουργηθεί σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων χάρη στην υπεύθυνη περιφρούρηση με ευθύνη του 15μελούς μαθητικού συμβουλίου.

Έληξε λοιπόν η κινητοποίηση όταν με τη συμπαράσταση και των εκπαιδευτικών επιλύθηκαν ορισμένα από τα αιτήματα. Αναρωτιέται όμως τελικά κανείς. Δεδομένων των τόσων προβλημάτων αυτού του σχολείου στην υποβαθμισμένη αυτή περιοχή, δεν θα’ πρεπε να δείχνει η Πολιτεία μια μεγαλύτερη σπουδή για να μη δημιουργούνται προβλήματα όπως αυτά που αποτελούν συχνά πυκνά αιτίες κινητοποιήσεων από τους μαθητές; Δε «νομιμοποιείται» κατά μία έννοια η κατάληψη σαν απαραίτητο μέσο πίεσης για την επίλυση προβλημάτων, όταν μόνο μέσω αυτής ο Δήμος τρέχει να φτιάξει τα σπασμένα τζάμια και παγκάκια και στέγαστρα για τη βροχή (περυσινή ιστορία αυτή), όταν μόνο μέσω αυτής προσλήφθηκαν σε τρεις μέρες δύο καθηγητές ωρομίσθιοι, όταν μόνο μέσω αυτής «ξυπνάει» η κοινωνία γύρω μας και συντρέχει τους μαθητές και κατ’ επέκταση τους καθηγητές στα προβλήματά τους; Όταν τα αιτήματα λύνονται μόνο μετά από κατάληψη, πώς νομίζετε ότι θα εκφράσουν οι μαθητές τα αιτήματά τους την επόμενη χρονιά;

Ας γίνει λοιπόν καλά κατανοητό, ότι κάθε πρόβλημα που δημιουργείται στη σχολική ζωή, ακόμη και ένα σπασμένο τζάμι, πόσο μάλλον η απώλεια μαθημάτων, πρέπει να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα των εκπαιδευτικών, των γονιών και κυρίως της Πολιτείας για να μπορούν οι μαθητές μας απρόσκοπτοι να επωφελούνται των αγαθών της εκπαίδευσης και να βελτιώνονται σαν άνθρωποι σε όλους τους τομείς. Διδασκόμαστε λοιπόν και εμείς και η Πολιτεία από τους μαθητές μας, εδώ στο ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων. Και έτσι πρέπει.

_

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Εισαγγελική Ιατρική.

Παρέμβαση εισαγγελέα για το εμβόλιο της νέας γρίπης.

Διάβασα προχτές ότι με αφορμή ενστάσεις ιδιωτών γιατρών της Ρόδου, ο εισαγγελέας θα διενεργήσει έρευνα για καταλογισμό ευθυνών. Αναφέρει ότι οι ιδιώτες γιατροί του είπαν ότι το εμβόλιο για τη νέα γρίπη -ΝΑΙ- έχει παρενέργειες και γι αυτό έχουν επιφυλάξεις που μάλιστα εντάθηκαν όταν διάβασαν το έντυπο οδηγιών (!!) που εσωκλείεται στο κουτί του εμβολίου.

Οι ιδιώτες γιατροί, παρακαλούνται επειγόντως να μελετήσουν τα φύλλα οδηγιών της πενικιλλίνης. Μετά είναι βέβαιο ότι θα καλέσουν τον Εισαγγελέα τους να ασκήσει δίωξη αναδρομικά κατά του ...Fleming και όλων των απογόνων του για το επικίνδυνο αυτό φάρμακο που μπορεί να έχει σώσει εκατομμύρια ζωές, αλλά ... έχει και παρενέργειες.

Επίσης να διαβάσουν και για τις παρενέργειες των εμβολίων της ιλαράς και της ερυθράς και να δράσουν ανάλογα. Και μετά για τα άλλα φάρμακα και εμβόλια. Έτσι σιγά σιγά με μερικές σύντομες δίκες, θα οδηγηθούμε επιτέλους σε ένα κόσμο χωρίς επικίνδυνα φάρμακα και εμβόλια.

Και μπορεί επιτέλους να ξαναδούμε τις πανδημίες των περασμένων αιώνων που τόσο μας ... έλειψαν. Με συγκίνηση θυμόμαστε τις προ εμβολίων εποχές. Χολέρα, τύφος, πανούκλα, φυματίωση, γρίπη. Ευτυχώς η λογοτεχνία συντηρεί τις μνήμες. Η "ξένη" του 1854 του Εμμ. Λυκούδη (η χολέρα στην Αθήνα), Η "Πανούκλα" του Ντ. Νταφόε (Λονδίνο 17ος αιώνας) ή του Καμύ αν προτιμάτε (Αλγερία 19ος αι.), Το "Μαγικό Βουνό" του Τόμας Μαν, (φυματίωση στα ειδυλλιακά σανατόρια των Άλπεων), "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας" του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (Κολομβία, 19ος) και τόσα άλλα. Και θυμηθείτε τα αξέχαστα ρεμπέτικα τραγούδια μας, τόσο προφητικά. "ΜΑΝΑ ΔΙΩΞΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ. ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΦΘΙΣΙΚΟΣ ... "

Αξέχαστες εποχές. Απλοί μαζικοί ... θάνατοι, χωρίς ... επικίνδυνα εμβόλια, ούτε φάρμακα με παρενέργειες, χωρίς επιπλοκές. Ευτυχώς, γιατί τότε δεν υπήρχαν ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ να προστατεύσουν τον κόσμο.

Αλλά να μην ανησυχούμε. Τώρα υπάρχουν επιτέλους ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ που μας προστατεύουν. Η Εισαγγελική Ιατρική αναπτύσσεται γοργά με αρκετές υποειδικότητες όπως Ποινική Φαρμακολογία, Ενοχική Χειρουργική, Αστική Παιδιατρική, Παθολογική Δικονομία, Εγκληματολογική Αναισθησιολογία, Μικροβιολογική Αδικοπραξία και άλλες πολλές θα αντικαταστήσουν πια την κλασική Ιατρική που - ακούστε, ακούστε- χρησιμοποιεί ακόμη στον 21ο αιώνα ΦΑΡΜΑΚΑ !! (σκέτα δηλητήρια σαν την ... πενικιλλίνη) Και ΕΜΒΟΛΙΑ !! (σαν το ακατονόμαστο εμβόλιο της νέας γρίπης). Με τόσες παρενέργειες. Ντροπή.

Και αν κανείς θα τολμάει πλέον να ασθενεί, αφενός θα μηνύεται, θα συλλαμβάνεται, θα τίθεται σε προσωρινή κράτηση, θα γίνεται δικαστική διερεύνηση των συμπτωμάτων και όταν αυτά επιμένουν θα του επιβάλλεται ποινή αναγκαστικής ανάρρωσης σε νοσηλευτικά ιδρύματα υψίστης ασφαλείας. Και αν δεν συμμορφώνεται, τότε θα γίνεται νέα ΔΙΚΗ για επιβολή ακόμη αυστηρότερων και αποτελεσματικότερων αναρρωτικών ποινών.

Και θα δούμε τότε, αν θα βήχει κανείς. Μάλλον θα του κόβεται μαχαίρι ο βήχας.

Καημένε Ιπποκράτη, πού 'σαι να καμαρώσεις τους απογόνους σου.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Το εμβόλιο της νέας γρίπης

Συχνή ερώτηση. Να κάνω το εμβόλιο; Εσείς τι θα κάνετε; Σοβαρολογείτε, έχετε αποφασίσει να το κάνετε; Σίγουρα;

Απαντώ. ΝΑΙ, θα το κάνω, ΦΥΣΙΚΑ θα το κάνω. Όλοι στην οικογένειά μου θα το κάνουν. Θα το κάνουμε για να μη νοσήσει και να μην κινδυνέψει κανείς από μια νόσο που αυτή την ώρα έχει προκαλέσει ΠΑΝΔΗΜΙΑ σε όλο τον κόσμο και χιλιάδες θανάτους. Για να μη λείψουμε από τη δουλειά μας και για να μην υποφέρουμε στο σπίτι ή στο νοσοκομείο η στην εντατική.
Αλλά θα το εξηγήσω.

Ας δούμε μερικά δεδομένα, όχι στατιστικά, ας τα αφήσουμε στους ειδικούς, αναλύθηκαν αρκετά στον τύπο και δεν είναι εύκολα κατανοητά. Ποιος πολίτης χρησιμοποιεί εξάλλου κάθε μέρα στη ζωή του στατιστικές μετρήσεις; Άρα θα δεχτώ ότι δυσκολεύονται οι περισσότεροι να κατανοήσουν τα ποσοστά 1:10000 και 1:1000000 κ.λπ. οπότε παραμένει προσφορότερη μέθοδος ανάλυσης του ζητήματος η παράθεση απλών σκέψεων και η συζήτηση σε μια βάση λογική περισσότερο παρά συναισθηματική χωρίς να αποκλείουμε την επίκληση της αυθεντίας αφού μιλάμε για επιστημονικά δεδομένα.

Από τη μία λοιπόν έχουμε τα δεδομένα. Εκατομμύρια κρούσματα παγκοσμίως και χιλιάδες θάνατοι. Και σε νέους και υγιείς ανθρώπους, που δεν συνέβαινε με την απλή γρίπη. Ευτυχώς λίγα βαριά περιστατικά έχουμε στη χώρα μας, άργησε η επιδημία να έλθει λόγω καιρικών συνθηκών, αλλά σιγά σιγά αναπτύσσεται (δεν αποκλείεται να μην επεκταθεί και μακάρι να γίνει αυτό και ας βγουν οι στατιστικές προβλέψεις αναληθείς, αλλά ας είμαστε έτοιμοι και για το χειρότερο).

Μήνες λοιπόν τώρα, καθηγητές παγκοσμίου εμβέλειας, λοιμωξιολόγοι, εμπειρότατοι κλινικοί γιατροί και ερευνητές μας μιλούν με βάση επιστημονικά δεδομένα από έρευνες και στατιστικές σε εκατομμύρια ανθρώπους που δεν προέρχονται μόνο από την παρούσα επιδημία αλλά και από άλλες επιδημίες παλαιότερα που πάλι αυτοί οι ίδιοι ειδικοί γιατροί είχαν σηκώσει το φορτίο της αντιμετώπισής τους. Προσέξτε πολύ καλά. Οι καθηγητές αυτοί δεν λένε: «Πιστεύω ότι…» αλλά «Οι διεθνείς έρευνες, δημοσιεύσεις, μελέτες δείχνουν ότι ….» Και μας μεταφέρουν την πολύτιμη εμπειρία τους σε θέματα ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ και ΕΠΙΔΗΜΙΩΝ και ΠΑΝΔΗΜΙΩΝ και συντάσσουν επιστημονικές οδηγίες πρόληψης και αντιμετώπισης της νόσου για όλες τις ομάδες του πληθυσμού και εκπαιδεύουν προσωπικό νοσοκομείων, γιατρούς, νοσηλευτές, φοιτητές στο σχέδιο δράσης κατά της πανδημίας. Άρα ΔΕΝ λένε την προσωπική τους άποψη αλλά μόνο τα επιστημονικά δεδομένα. Ακόμη και αν η προσωπική τους άποψη διαφέρει, έχουν μάθει και μας έχουν μάθει και στους νεότερους ότι ΜΟΝΟ η επιστημονική έρευνα και γνώση - και όχι η προσωπική διαίσθηση και τα ευχολόγια– μπορεί να αντιμετωπίσει τις ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ επιδημίες. Στις επιτροπές που συμμετέχουν εξετάζουν μαζί με άλλους ειδικούς και τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις μιας πανδημίας και ειδικά μάλιστα στη χώρα μας, τόσο σε επίπεδο κρατικής επιβάρυνσης όσο και σε επίπεδα απλούστερα, νομαρχιών, νοσοκομείων, κέντρων υγείας, επιχειρήσεων, δομών εκπαίδευσης, ακόμη και οικογενειών και ατόμων. Όλοι αυτοί λοιπόν μας συνιστούν ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΡΙΠΗΣ. Δεν μας κρύβουν τις παρενέργειες, τις αντιπαραβάλλουν όμως ποσοτικά και ποιοτικά με τις θανατηφόρες επιπλοκές της νόσου. Η ανάλυση της συχνότητας των παρενεργειών και της βαρύτητάς τους συνηγορούν ανεπιφύλακτα υπέρ του εμβολιασμού.

Από την άλλη πλευρά, ταυτόχρονα βγαίνουν στα παράθυρα πολλοί γιατροί και νοσηλευτές, που βρίσκονται μάλιστα σε καίριες θέσεις ευθύνης και εκφράζουν με παρρησία τη ΓΝΩΜΗ τους ΕΝΑΝΤΙΟΝ του εμβολιασμού του κοινού. Επαναλαμβάνω. Μας παρουσιάζουν τη γνώμη τους, όχι τα αποτελέσματα των επιστημονικών ερευνών τα οποία επιδεικτικά ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ και βασίζονται σε ένα αόριστο αίτημα προς τους παραπάνω επιστήμονες, δηλαδή αυτό της διαβεβαίωσης 100% περί μη υπάρξεως παρενεργειών από τον εμβολιασμό, που φυσικά γνωρίζουν –ελπίζω- από τα φοιτητικά έδρανα ότι δεν μπορεί να ικανοποιηθεί στην ιατρική επιστήμη. Θα μιλήσουμε αναλυτικότερα παρακάτω γι αυτό το ζήτημα. Απαιτούν δηλαδή επειδή ΑΠΛΩΣ είναι έμπειροι γιατροί και νοσηλευτές θα πρέπει ευλαβικά να τους ακολουθεί ο πληθυσμός και να αποδέχεται τις προσωπικές τους απόψεις περί μη εμβολιασμού. Χωρίς να είναι λοιμωξιολόγοι (οι περισσότεροι από τους γιατρούς αυτούς είναι ποικίλων άλλων ειδικοτήτων) και χωρίς να έχουν συμμετάσχει σε έρευνες για τις επιδημίες γρίπης και χωρίς φυσικά να είναι λόγω έλλειψης εξειδίκευσης γνώστες σε βάθος της γρίπης και των επιπλοκών της και μάλιστα σε περιπτώσεις πανδημίας.

Βγαίνουν όμως στα μέσα ενημέρωσης και άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με ιατρική αλλά είναι δεδομένο ότι επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τους πολίτες λόγω της αναγνωρισιμότητας που τους προσφέρει η δουλειά τους, ειδικά στην τηλεόραση. Αυτοί χρησιμοποιώντας τα λεγόμενα των παραπάνω «αυθεντιών» (σε κάθε άλλο παρά στις λοιμώξεις και ειδικά στις επιδημίες) και με επίκληση στο συναίσθημα του κόσμου, που φυσικά είναι ευαισθητοποιημένος σε οικονομικά ζητήματα λόγω της οικονομικής δυσχέρειας, έμμεσα και άμεσα προτρέπουν τον πληθυσμό να απέχει από τον μαζικό εμβολιασμό που εμφανίζεται –και δεν θα διαφωνήσω εντελώς σ’ αυτό- σαν σχέδιο πλουτισμού των φαρμακευτικών εταιρειών.

Επίσης λένε με υπεραπλούστευση των επισημάνσεων των ειδικών επιστημόνων ότι αφού η νέα γρίπη είναι ελαφριά νόσος, ας την περάσουμε!! Και ο απλός πολίτης, παρασύρεται με το γνωστό : «Δε βαριέσαι, σε μένα ή στην οικογένειά μου θα τύχει η γρίπη; Και αν τύχει θα την περάσουμε ελαφρά. Σε μας θα τύχει να χρειαστούμε εντατική και να κινδυνεύσουμε; Αποκλείεται.»

Φυσικά το πρώτο λάθος είναι ότι παραγνωρίζεται το γεγονός ότι δεν πρόκειται περί απλής γρίπης αλλά περί ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ και μάλιστα με κίνδυνο εξέλιξης σε ΠΑΝΔΗΜΙΑ δηλαδή σε προσβολή πολύ μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Άρα, ναι, είναι πολύ πιθανό να τύχει στον καθένα από εμάς ή σε μέλη των οικογενειών μας. Και δυστυχώς, στην πρώτη τουλάχιστον φάση της πανδημίας, όπως συνέβαινε σε όλες τις πανδημίες στην ιστορία, η γρίπη επιλέγει τα ασθενέστερα οικονομικά κοινωνικά στρώματα όπου έχουμε και τις βαρύτερες επιπτώσεις. Η σημαντική κοινωνική αυτή διάσταση συχνά παραγνωρίζεται και ορισμένοι μιλούν από θέση ισχύος αφού ανήκουν στα ανώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και οι περισσότερες από τις παρακάτω καταστάσεις ΔΕΝ τους αφορούν τουλάχιστον στα αρχικά στάδια μιας επιδημίας .

Η ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ λοιπόν της νέας γρίπης είναι πολύ μεγάλη και γι αυτό εξελίσσεται σε επιδημία με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε καθημερινά κατά τις συνήθεις δραστηριότητές μας. Κινδυνεύουμε π.χ. από αυτόν που βρίσκεται δίπλα μας στο λεωφορείο ή στο τρένο και βήχει, αδιαφορώντας φυσικά για τα συνιστώμενα στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης και πώς να απομακρυνθείς μέσα στο συνωστισμό; Κινδυνεύουν οι μαθητές και οι καθηγητές από το συνωστισμό τους σε μικρές και μη επαρκώς αεριζόμενες αίθουσες λόγω των χιλιοειπωμένων προβλημάτων στις σχολικές κτηριακές εγκαταστάσεις σε πολλά σχολεία της Ελλάδας (να μη μιλήσω για τις τριτοκοσμικές συνθήκες στο δικό μου σχολείο στα Άνω Λιόσια όπου αντί για αίθουσες κάνουμε μάθημα σε containers σεισμοπαθών επί 10 χρόνια, δείτε εδώ σχετικά με το πρόβλημα). Κινδυνεύουμε στις δουλειές μας από τους άλλους εργαζόμενους που δεν μπορούν να μείνουν στο σπίτι για να μη χάσουν το μεροκάματο. Κινδυνεύουν να αρρωστήσουν ολόκληρες οικογένειες αν αρρωστήσει μόνο ένα μέλος τους γιατί ζουν πολλά άτομα σε ένα – δυο δωμάτια και πώς να απομονωθεί ο άρρωστος, δεν υπάρχει χώρος. Μπορούμε να αναφέρουμε και άλλες περιπτώσεις όπως ο συνωστισμός σε χώρους ψυχαγωγίας κ.λπ. αλλά εκεί υπάρχει η δυνατότητα να μην πάει κανείς, στη δουλειά του και στο σχολείο όμως θα πάει υποχρεωτικά.

Μακάρι να διαψευσθούν οι προβλέψεις, αλλά σε κάθε περίπτωση υποχρεούται η ιατρική κοινότητα να προστατεύσει τον πληθυσμό και από το πιο απαισιόδοξο σενάριο, μιας επικίνδυνης δηλαδή πανδημίας. Λόγω της μεγάλης λοιπόν μεταδοτικότητας της νέας γρίπης πιθανόν να έχουμε πολύ μεγάλο αριθμό κρουσμάτων και άρα είναι στατιστικά βέβαιο ότι θα έχουμε και μεγάλο αριθμό ατόμων που θα νοσήσουν βαριά και θα έχουμε μεγάλες ανάγκες νοσηλείας σε νοσοκομεία και σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και φυσικά πολλά συμπαρομαρτούντα προβλήματα οικογενειακά, οικονομικά και κοινωνικά. Και σε πολύ μεγάλη επίπτωση της νόσου αναμένεται δυστυχώς και αντίστοιχα αυξημένη θνητότητα. Για να αποτρέψουμε την κατάσταση αυτή σε μεγάλο βαθμό ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΟΠΛΟ, μαζί με την ενημέρωση και εκπαίδευσή μας σε λήψη μέτρων προστασίας από τη μετάδοση.

Βγαίνουν όμως οι πολέμιοι του μαζικού εμβολιασμού και μας μιλάνε για τις φοβερές παρενέργειες του εμβολίου, αποφεύγοντας να κάνουν αναφορές όπως είπαμε σε συχνότητα των παρενεργειών αυτών και υπερθεματίζοντας ως προς τη βαρύτητά τους δημιουργώντας ένα κύμα φόβου ή και πανικού απέναντι στον εμβολιασμό. Όσο όμως σκληρά και αν προσπαθούν οι ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΛΟΙΜΩΞΙΟΛΟΓΟΙ να ενημερώσουν και να κατευθύνουν τον πληθυσμό να εμβολιασθεί για να αποφύγουμε την πανδημία και τις επιπτώσεις της, είναι γνωστό ότι όταν εδραιωθεί μια προκατάληψη δύσκολα αναστρέφεται. Η ελπίδα μας λοιπόν είναι τα μέτρα πρόληψης να αποβούν επαρκή ώστε να μην προχωρήσει η πανδημία, αλλά είδαμε παραπάνω πόσο δύσκολο είναι να εφαρμοσθούν και να αποδώσουν.

Ας δούμε τις απόψεις τους εναντίον του εμβολιασμού. Ας τις κρίνουμε. Σχολιάστε σας παρακαλώ και σεις και κυρίως σκεφτείτε όλες τις παραμέτρους πριν αποφασίσετε.

Άκουσα λοιπόν ότι «...το εμβόλιο δεν είναι αρκετά δοκιμασμένο». Μα ποιο φάρμακο πριν χρησιμοποιηθεί είχε δοκιμασθεί σε τόσο μεγάλη έκταση όση αυτό το εμβόλιο; Εκατομμύρια ατόμων έχουν εμβολιασθεί σε τόσες χώρες με απειροελάχιστες σοβαρές παρενέργειες που αντιμετωπίσθηκαν. Χιλιάδες θάνατοι όμως δυστυχώς συνέβησαν και επιπλοκές της νέας γρίπης σε άτομα που ΔΕΝ εμβολιάσθηκαν, πολλά από τα οποία ήταν μικρά παιδιά, έφηβοι και υγιέστατοι νέοι ενήλικοι. Οι περισσότεροι δεν είχαν την τύχη που έχουμε εμείς τώρα να έχουμε άμεσα διαθέσιμο ένα ασφαλές εμβόλιο.

Άκουσα και το εξής εξωφρενικό από τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία. Στην τηλεόραση, μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές, απλούς ανθρώπους που αγωνιούν για την υγεία τους και των παιδιών τους είπε: «Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία αντιδρούν, ίσως υπερβολικά, διότι αισθάνονται πιο πολύ ως πειραματόζωα. Θεωρούν ότι ουσιαστικά τα εμβόλια στην Ελλάδα θα δοκιμαστούν στους ίδιους…» Απίστευτο. Η προσπάθεια διαφύλαξης της υγείας του νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού και παράλληλα και των ασθενών που νοσηλεύονται με σοβαρά προβλήματα στα νοσοκομεία και έχουν ελαττωμένη άμυνα του οργανισμού με αποτέλεσμα αν κολλήσουν τη νέα γρίπη να κινδυνεύει η ζωή τους θεωρήθηκε σαν επικίνδυνο ανθρώπινο πείραμα με …πειραματόζωα τους νοσηλευτές, τους λειτουργούς της υγείας στους οποίους βασιζόμαστε για την προστασία μας από την επιδημία. Απόψεις προσβλητικές για τους γιατρούς επιστήμονες του σύγχρονου κόσμου που πρώτοι αυτοί κινδυνεύουν από τα λοιμώδη νοσήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν, προσβλητικές και προς τη νοημοσύνη των απλών πολιτών. Αυτοί που δίνουν τη μάχη της αντιμετώπισης της πανδημίας κατηγορούνται με περισσή ανευθυνότητα και απερισκεψία ότι αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή.

Άκουσα από πολλούς, γιατρούς και νοσηλευτές και μάλιστα έμπειρους να λένε στην τηλεόραση για το εμβόλιο. «Να μας διαβεβαιώσουν ότι ΔΕΝ υπάρχουν παρενέργειες»!!! Όχι κύριοι. Κανείς επιστήμονας δεν θα σας διαβεβαιώσει. Μόνο απλοί πολίτες που δεν γνωρίζουν φυσικά ιατρική επιτρέπεται να διατυπώνουν τέτοιες απλοϊκές και αφελείς παραινέσεις. Υπάρχουν παρενέργειες. Ελάχιστες και κάποιες από αυτές σοβαρές αλλά ευτυχώς σχεδόν πάντα αντιμετωπίσιμες. Δείτε τα φύλλα οδηγιών χρήσης των δύο εμβολίων, της απλής γρίπης και της νέας γρίπης. Θα τα βρείτε εύκολα στο διαδίκτυο. Θα δείτε ότι οι πιθανές παρενέργειες του εμβολίου της νέας γρίπης είναι οι ίδιες με του εμβολίου της απλής γρίπης που κάθε χρόνο συστήνετε στους ασθενείς σας. Και λιγότερες, δραματικά λιγότερες και ηπιότερες από τις επιπλοκές της γρίπης, παλιάς ή νέας. Και αν ψάξετε θα δείτε ότι παρασκευάζονται με τον ίδιο εξελιγμένο επιστημονικά σύγχρονο τρόπο που εγγυάται τις ελάχιστες αστοχίες όσον αφορά την ποιότητα στην κατασκευή και συσκευασία.

Μα μέσα στα νοσοκομεία τόσα χρόνια, είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος επαγγελματίας υγείας ότι υπάρχει φάρμακο χωρίς παρενέργειες; Μα όλοι δεν διδάχτηκαν στοιχειώδη Φαρμακολογία στη σχολή τους; Διαβάστε το φύλλο οδηγιών χρήσης της ασπιρίνης ή και οποιουδήποτε εμβολίου ή άλλου φαρμάκου. Μήπως να καταργήσουμε και την ασπιρίνη; Και την πενικιλλίνη; Ή καλύτερα όλα τα φάρμακα; Ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής άσκησης της Θεραπευτικής είναι η αντιμετώπιση των παρενεργειών των φαρμάκων. Που όμως ΠΡΕΠΕΙ να χορηγηθούν για την αποκατάσταση και διατήρηση της υγείας των ασθενών.

Και σχεδόν, πάνω στη φάση ανόδου του αριθμού κρουσμάτων έχουμε φθάσει στο άλλο άκρο, όπου ούτε τα άτομα υψηλού κινδύνου δεν θέλουν να εμβολιασθούν. Δυστυχώς δεν λαμβάνουν σαφείς και ξεκάθαρες οδηγίες από τους γιατρούς τους. Πολλοί θεράποντες γιατροί συνιστούν στους ασθενείς τους να μην κάνουν το εμβόλιο ή το αφήνουν –αδικαιολόγητα- στην κρίση τους. Μα αν κινδυνεύσουν από τη γρίπη, ποιος θα πάρει την ευθύνη για την αποφυγή του εμβολιασμού τους; Ποιος θα πάρει την ευθύνη ΘΑΝΑΤΩΝ από τη γρίπη σε μη εμβολιασμένα άτομα; Θα σας πω. Κανείς. Όλοι θα παραπέμψουν στη διχογνωμία μεταξύ των επιστημόνων στα τηλεοπτικά παράθυρα και ο μόνος που θα την πληρώσει θα είναι ο ασθενής.

Και θυμηθείτε ή ανατρέξτε σε πηγές να δείτε; Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα πώς νικήθηκαν οι λοιμώδεις νόσοι που μάστιζαν την ανθρωπότητα; Μόνο με την καθολική χρήση των εμβολίων. Και τα εμβόλια τότε δεν ήταν απόλυτα ασφαλή. Όταν όμως ζυγιζόταν η αναμενόμενη ωφέλεια με τους πιθανούς κινδύνους, το εμβόλιο πάντοτε κέρδιζε τη μάχη και έσωζε ζωές.

Δεν μίλησα σαν ειδικός. Γιατί δεν είμαι. Προσπάθησα απλώς να βάλω σε τάξη σκέψεις και γεγονότα. Δείχνω εμπιστοσύνη προς κορυφαίους ειδικούς λοιμωξιολόγους της πατρίδας μας. Είχα την τύχη να είμαι μαθητής κάποιων από αυτούς και να συνεργαστώ μαζί τους σε ερευνητικές εργασίες πριν από αρκετά χρόνια. Αυτοί είναι οι μόνοι ειδικοί να κρίνουν για τα τόσο σοβαρά προβλήματα πανδημιών που έχουν επανειλημμένως αντιμετωπίσει και έχουν συμβάλει στην ελαχιστοποίηση των συνεπειών τους στην υγεία του ανθρώπου. Οι περισσότεροι μη ειδικοί επαγγελματίες υγείας μόνο θεωρητικά τα γνωρίζουμε και υποψιαζόμαστε απλώς τις οδυνηρές επιπτώσεις τους στην ανθρωπότητα. Οι απλοί πολίτες ούτε καν τις υποψιάζονται και γι αυτό δικαιούνται μια σωστή ενημέρωση από τους κατάλληλους γι αυτό επιστήμονες.

Γιατί ο στόχος των επιστημόνων υγείας είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής και δεν επιτρέπεται να τους βάζουν τρικλοποδιές και εμπόδια στο σημαντικό αυτό έργο τους οι μη ειδικοί και οι αναρμόδιοι.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Η βάση του 10 και το σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση

Tο παρακάτω κείμενο γράφτηκε ως σχόλιο στην ανάρτηση «Η βάση του 10» στο ιστολόγιο του Υφυπουργού Παιδείας κ. Πανάρετου «ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ)».

Θα κάνω μια αναφορά στα αιτήματα από πολλούς φορείς, εκπαιδευτικούς, κόμματα, πολίτες και μαθητές για την κατάργηση της βαθμολογικής βάσης του «10» για εύκολη, άκοπη, ανεμπόδιστη πρόσβαση των μαθητών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Η κατάργηση της βάσης του 10 κινείται στην κατεύθυνση της πρακτικά ελεύθερης πρόσβασης ώστε να περνάνε στα ΤΕΙ όλοι όσοι σήμερα δεν το καταφέρνουν λόγω κοινωνικο-οικονομικών ανισοτήτων ή λόγω μη καταβολής της απαιτούμενης προσπάθειας. Στην ουσία η κατάργηση της βάσης σημαίνει ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ και διασφάλιση της «επιτυχίας» τους σε μια – οποιαδήποτε- σχολή, ακόμη και αν αυτή δεν τους ενδιαφέρει, ακόμη και αν είναι η 285η στη σειρά προτίμησής τους. Θυμίζω ότι με το σημερινό απαράδεκτο σύστημα εισαγωγής μπορούν οι μαθητές να δηλώνουν στο μηχανογραφικό και πάνω από 300 σχολές από τις 510+ που διατίθενται και αυξάνονται συνεχώς!!!. Οι περισσότεροι πράγματι υιοθετούν το ΤΕΧΝΑΣΜΑ της συμπλήρωσης ΟΛΩΝ των σχολών των δύο πεδίων που δικαιούνται να επιλέξουν ώστε να «επιτύχουν» οπωσδήποτε «κάπου». Επιτρέπεται να δηλώνουν σχολές χωρίς καμία συνάφεια αντικειμένου σπουδών και επαγγελμάτων στα οποία οδηγούν, ώστε οι περισσότεροι (ή ΟΛΟΙ αν καταργηθεί η βάση του 10) να εισαχθούν σε μια σχολή που ΔΕΝ τους ενδιαφέρει σε μια περιοχή της Ελλάδας όπου ΔΕΝ θα πάνε οι περισσότεροι για να ΜΗΝ κάνουν τελικά ένα επάγγελμα που ΔΕΝ θέλουν.

Οι θέσεις για κατάργηση της αξιολόγησης των μαθητών δεν συνάδει με μια αξιοκρατική δομή της κοινωνίας όπου η αξιολόγηση είναι ζητούμενο και διασφαλίζει τη συνεχή βελτίωσή της προς όφελος των μελών της. Θα μπορούσε κανείς μάλιστα να εικάσει ότι η κατάργηση της αξιολόγησης των μαθητών για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια, θα οδηγήσει αργότερα σε πλήρη κατάργηση κάθε μορφής αξιολόγησης των μαθητών στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Ήδη η αξιολόγηση του μαθητή σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες πλέει σε ταραγμένα νερά (αναφέρθηκε εκτενώς σε σχόλια παραπάνω) και κινδυνεύει να βουλιάξει στην πράξη με το πρόσχημα του ατελούς εκπαιδευτικού συστήματος που οδηγεί στην αμάθεια, άρα γιατί να υπάρχει; Θα θυμίσω ότι η βάση του 10 (μάλλον 9,5) ισχύει κατά την προαγωγή στο σχολείο σε επόμενες τάξεις και μέχρι τώρα δεν έχει προταθεί αυτό το όριο να καταργηθεί. Ίσως όλοι σκέφτονται ότι είναι απαραίτητο – και έτσι είναι- για να διασφαλίζεται ότι ο μαθητής σταδιακά ΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ κατά την πορεία του στο σχολείο από τάξη σε τάξη.

Θα αντιτάξουν ίσως ορισμένοι υποστηρικτές της κατάργησης της βάσης του «10», ότι πέρα από το κίνητρο της οικονομικής ανάπτυξης των πόλεων όπου φτιάχτηκαν θνησιγενή Πανεπιστημιακά Τμήματα που τώρα δεν έχουν φοιτητές, θέλουν μια ιδανική κοινωνία όπου όλοι θα μπορούν να είναι επιστήμονες (τις άλλες δουλειές θα τις κάνουν οι μετανάστες προφανώς). «Α.Ε.Ι.», λοιπόν, το ύψιστο ιδανικό της κοινωνίας μας. Με εύκολη ανεμπόδιστη πρόσβαση χωρίς τα ταξικά βαθμολογικά κριτήρια επιλογής. Θα πουν λοιπόν στους μαθητές:
«Δηλώστε Τμήματα άσχετα με τα ενδιαφέροντά σας και τις κλίσεις σας, Τμήματα με άγνωστες ονομασίες, άγνωστο περιεχόμενο σπουδών, άγνωστη επαγγελματική εξέλιξη. Θα «πετύχετε» σίγουρα με 04, και με 00 ακόμη αν δεν υπάρξει ζήτηση της σχολής». Α.Ε.Ι./Τ.Ε.Ι. λοιπόν και ξερό ψωμί, στην κυριολεξία, γιατί τα πενιχρά πολλές φορές οικογενειακά εισοδήματα δεν εγγυώνται καθόλου την καλοπέραση, αλλά ούτε καν μια στοιχειώδη αξιοπρεπή διαβίωση στις απομακρυσμένες από τον τόπο κατοικίας πόλεις όπου υπάρχουν τα Τμήματα που εισάγονται οι φοιτητές και που δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου.

Ας σκεφτούμε. Με αυτή την πολιτική δεν θα απαξιωθούν τα Πανεπιστημιακά Τμήματα, όταν θα πλημμυρίζουν από φοιτητές που μπήκαν –χωρίς δική τους ευθύνη- με βαθμούς 03, 05 και χαμηλότερους (ή και χωρίς εξετάσεις ζητούν κάποιοι) και που βέβαια δεν θα μπορούν στοιχειωδώς να ανταποκριθούν σε υψηλό επίπεδο σπουδών (θα το κατεβάσουμε στα μέτρα τους;), και θα γίνονται αιώνιοι φοιτητές (με υψηλή αυτοπεποίθηση όμως!); Θα παραπονιόμαστε μετά˙ μα γιατί δεν βρίσκουν δουλειά στο αντικείμενο της επιστήμης τους, αφού μάλιστα πέρασαν –εύκολα και άκοπα- στη σχολή που ΔΕΝ ήθελαν.

Θα πει λοιπόν η Πολιτεία στα παιδιά αυτά. «Εσύ που αρχικά ήθελες να γίνεις Πολιτικός Μηχανικός αλλά έγραψες μέσο όρο 04, τώρα, βάλε την ουρά στα σκέλια και πήγαινε σε όποια πόλη της Ελλάδας είναι η σχολή που «πέτυχες» και ας μη σου αρέσει αυτή η σχολή, και ας μην την έχεις ίσως ξανακούσει ούτε κατ’ όνομα αφού τυχαία τη συμπλήρωσες για να γεμίσεις το Μηχανογραφικό. Και να είσαι υπερήφανος που μπήκες στο Πανεπιστήμιο χαριστικά, στη σχολή που ΔΕΝ ήθελες. Και ψάξε και για δουλειά μετά, θα βρεις σίγουρα, στο αντικείμενο που ΔΕΝ αγαπάς, με τις δεξιότητες που ΔΕΝ απέκτησες στο σχολείο, αφού χρειαζόταν κάποιος κόπος για να τις αποκτήσεις και ίσως και κάποια αξιολόγηση.»

Αργότερα θα δουν όμως τα εξαπατημένα «ξεκούραστα» παιδιά μας το σκληρό πρόσωπο του εργοδότη (του «παγκοσμιοποιημένου»…). «Τι; Δεν ξέρεις να κάνεις ούτε πράξεις; Μα γιατί να έχω μάθει, μου είπανε πως θα μπω στο Πανεπιστήμιο έστω κι αν γράψω για 03 στα Μαθηματικά. Τι; Δεν μπορείς να αρθρώσεις και να γράψεις σωστά ούτε μια πρόταση; Μα και όταν διαβάζεις ακόμη, κομπιάζεις. Μα γιατί να έχω μάθει, αφού μου είπανε πως θα μπω στο Πανεπιστήμιο γράφοντας 05 στα Νέα Ελληνικά. Τι; Δεν ξέρεις αυτό … και εκείνο .. και το άλλο… Μα γιατί να έχω μάθει, αφού μου είπανε πως με μάθανε να μαθαίνω, θα σας δείξω, μια στιγμή να μπω στο Google να σας βρω όλες τις απαντήσεις. Τι; Θέλεις δουλειά; Πήγαινε σ’ αυτούς που σε βάλανε στο Πανεπιστήμιο με το πενταράκι που έγραψες χωρίς να σε «κουράσουν» με διάβασμα και τέτοιες σαχλαμάρες και ζήτησέ τους δουλειά.»

Και βέβαια, αφού θα υπάρχει η παραπάνω «ιδανική» κατάσταση, ας καταργηθεί και ο Επαγγελματικός Προσανατολισμός από τα σχολεία, δεν θα χρειάζεται πια. Ίσως θα είναι μάλιστα καλύτερα για τους μαθητές να μην ανιχνεύουν τις κλίσεις και τις ικανότητές τους, θα απογοητεύονται λιγότερο αν δεν ξέρουν που θα μπορούσαν να πετύχουν αν δεν τους είχε αναστείλει στην καταβολή προσπάθειας η βεβαιότητα της «επιτυχίας» ακόμη και με 04!!

Η βάση του 10 θεωρείται – και συμφωνώ ότι είναι σε μεγάλο βαθμό σήμερα – ένα ταξικό φίλτρο επιλογής φοιτητών από ανώτερες κοινωνικές τάξεις λόγω των πολλών κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων μεταξύ των μαθητών που αποτυπώνονται φυσικά και στο σχολείο, στη σχολική επίδοση / αποτυχία και βέβαια στις εκπαιδευτικές και επαγγελματικές επιλογές τους .

Δυστυχώς η εξάλειψη των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων δεν γίνεται με την κατάργηση των κριτηρίων επιλογής στην ανώτατη εκπαίδευση. Θα έλεγα ότι αντίθετα, η ψευδεπίγραφη «επιτυχία» των μαθητών των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων σε σχολές που δεν έπρεπε καν να υφίστανται ή σε σχολές που απλώς δεν τους ενδιαφέρουν και όπου θα εισέρχονται με βαθμολογίες 03, 04 κ.λπ., οδηγεί σε παραίτησή τους από την προσπάθεια προσωπικής βελτίωσης και τοποθέτησης υψηλότερων στόχων στη ζωή τους (που ΜΠΟΡΟΥΝ 100% να επιτύχουν αν προσπαθήσουν) και τελικά ανατροφοδότηση της ταξικής κοινωνικής ανισότητας με την παγίωση του συνδυασμού της κοινωνικής τους θέσης με χαμηλές προσδοκίες (αυτοεκπληρούμενη προφητεία).

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να καταργηθεί το φίλτρο επιλογής, αλλά το φίλτρο επιλογής ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ, να χάσει τον ταξικό του χαρακτήρα, να συνδεθεί με τις πραγματικές ανάγκες, ικανότητες και επιθυμίες των μαθητών και να λειτουργήσει ως κίνητρο για μόρφωση.

Αναλυτικότερα, η κατάργηση της αξιολόγησης σε όλα τα επίπεδα –όπως τα τελευταία χρόνια προτείνεται -δε βοηθάει τη διαπίστωση ελλείψεων και αδυναμιών και την αυτοβελτίωση των μαθητών, ειδικά εκείνων που προέρχονται από χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, από φτωχές οικογένειες, από οικογένειες μεταναστών, από μονογονεϊκές οικογένειες και συχνά δουλεύουν για να ζήσουν. Αντίθετα τους υπονομεύει και τους αφήνει έρμαια της σκληρής και απρόσωπης κοινωνίας της εργασίας που θα τους απορρίψει και θα τους τσακίσει αργότερα χωρίς οίκτο. Και τότε θα δούμε δυστυχώς σ’ αυτά τα ΑΞΙΑ παιδιά μας να εφαρμόζεται το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ταξικό φίλτρο που χωρίζει πατρικίους και πληβείους, πλούσιους και φτωχούς, μορφωμένους και αμόρφωτους, και τελικά ευτυχισμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους.

Τη λύση την έχετε και έχετε δείξει τη διάθεση να την εφαρμόσετε. ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Όποιος θα έχει απολυτήριο Λυκείου, θα είναι και ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ.
Και ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Συνοπτικά δίνω την κεντρική και μάλλον απλή ιδέα. Μένουν στο τοπίο οι απαραίτητες σχολές Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Σ’ αυτές ας συνεισφέρουν με εξοπλισμό και προσωπικό οι σχολές που δεν λειτουργούν στην πραγματικότητα και ίσως πρέπει να μετεξελιχθούν σε μεταπτυχιακά προγράμματα. Ομαδοποιούνται οι σχολές σε ομάδες συναφών επιστημονικών αντικειμένων με πολυκατάτμηση σε 15-20, όσες χρειαστεί ομάδες ή επιστημονικά πεδία (οι στρατιωτικές σε ξεχωριστή ομάδα επιτέλους). Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι στο ίδιο επιστημονικό πεδίο θα βρίσκονται η Βρεφονηπιοκομία και το Μαθηματικό ή η Αρχιτεκτονική με τη Ζωική Παραγωγή ή η Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών με οποιαδήποτε μη στρατιωτική σχολή!. Ας μην προεξοφλούμε την παραίτηση και το συμβιβασμό των μαθητών μας με κάτι που δεν τους εκφράζει.

Ποια θα πρέπει να είναι τα απαραίτητα εφόδια ενός τελειόφοιτου Λυκείου για μια ομάδα συναφών σχολών; Επαρκής επίδοση (η βάση του 10) στη Γενική Παιδεία (3 μαθήματα) και επαρκής επίσης επίδοση σε τρία (3) μαθήματα επιλογής συναφούς γνωστικού αντικειμένου με την ομάδα των σχολών (θα λέγονται μαθήματα ειδικότητας). Και η καλή επίδοση στα μαθήματα ειδικότητας θα ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ του μαθητή για το αντικείμενο της ομάδας σχολών και θα προεξοφλεί πέρα από την επαγγελματική και την προσωπική ικανοποίηση.

Παραδείγματα; Είναι προφανές ότι το ΣΧΕΔΙΟ χρειάζεται να είναι μάθημα ειδικότητας και επιλογής στον υποψήφιο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ και τα Γαλλικά στον υποψήφιο της Γαλλικής Φιλολογίας. Αυτά ισχύουν.
Εξίσου όμως προφανές είναι ότι η ΑΝΑΤΟΜΙΑ – ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ του ανθρώπου και η ΒΙΟΛΟΓΙΑ και άλλο ένα ακόμη ειδικότητας θα είναι τα 3 μαθήματα επιλογής για όποιον θέλει να σπουδάσει Ιατρική ή Φυσιοθεραπεία ή Νοσηλευτική. Δεν μπορεί να πηγαίνει κανείς στις σχολές αυτές επειδή είναι άριστος στα Μαθηματικά και Φιλολογικά μαθήματα μόνο. Ενώ αντίστοιχα η Βιολογία ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι μάθημα εξεταζόμενο σε υποψήφιο της Νομικής ούτε του ΤΕΙ Λογιστικής, θα πρέπει να υπάρχουν ειδικά μαθήματα επιλογής για τις ομάδες που ανήκουν αυτές οι σχολές, π.χ. ΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ για τις Νομικές κ.λπ.

Άρα ο μαθητής ΕΠΙΛΕΓΕΙ, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ σε μαθήματα Γενικής Παιδείας και σε ΕΙΔΙΚΑ μαθήματα της ομάδας σχολών που τον ενδιαφέρουν, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ (βάση του 10) τις ελάχιστες απαραίτητες ΓΕΝΙΚΕΣ και ΕΙΔΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ και πετυχαίνει σε σχολή ΣΥΝΑΦΗ με το αντικείμενο που αγαπά.

Άρα επιλέγει ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΣΧΟΛΕΣ (από 300+ σήμερα) αλλά μπαίνει ευκολότερα εκεί που θέλει γιατί ο αριθμός υποψηφίων θα είναι μικρότερος με την ύπαρξη 15 ή 20 επιστημονικών πεδίων με πραγματικά συναφή αντικείμενα μεταξύ των σχολών τους.

Μέρος του κειμένου έχει συζητηθεί και σε παλιότερες αναρτήσεις μου. Ελπίζω πάντα σε ευρύτερο σχολιασμό και γόνιμη συζήτηση. Ευχαριστώ για την προσοχή σας.