Ναι. Το παράξενο θα ήταν να ΜΗΝ περιλαμβανόταν στα σχολεία που έκλεισαν και το δικό μας σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι είχε προηγηθεί μια ολιγοήμερη κατάληψη (διαβάστε στη σχετική ανάρτηση γι αυτή, έχει πολλά να πει) και σε 3-4 μόλις μέρες μετά τη λήξη της χρειάστηκε να κλείσει το σχολείο πάλι λόγω γρίπης. Αλλιώς ίσως να είχε κλείσει νωρίτερα, η κατάληψη καθυστέρησε λίγο την επιδημική έξαρση.
Λέγαμε και γράφαμε χρόνια τώρα σε αναρτήσεις, e-mails και επιστολές προς κάθε αρμόδιο: Τα containers είναι ανθυγιεινά και ακατάλληλα για μάθημα. Οι μαθητές συνωστίζονται σε λίγα τετραγωνικά χωρίς καλό εξαερισμό όπου η μετάδοση των μικροβίων και των ιών, ιδίως της τόσο μεταδοτικής νέας γρίπης, είναι εύκολη. Τα παράθυρα και οι πόρτες συχνά ή δεν ανοίγουν ή δεν κλείνουν καλά και μερικές αίθουσες δεν έχουν ούτε πόρτα !!! Οι μαθητές διασχίζουν τη διπλανή για να βγουν ή να μπουν (γιατί είναι στην πραγματικότητα ΜΙΑ αίθουσα χωρισμένη στα δύο με ένα λεπτό διαχωριστικό).
Καμιά απάντηση. Επί χρόνια. Αδιαφορία. Απραξία. Απάθεια. Ολιγωρία. Εξαπάτηση. Αποστασιοποίηση. Εγκατάλειψη. Κοινωνική διάκριση. Αδικία. Και όλα αυτά εναντίον ευαίσθητων και ευάλωτων εφηβικών ψυχών.
Μια στοιχειώδης ανακούφιση αναμενόταν από την ενοικίαση του διπλανού κτηρίου. Μπήκαμε και το είδαμε. Άλλη μια απογοήτευση. Ελπίζαμε σε ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ αίθουσες να στεγάσουν τα μεγαλύτερα τμήματα του σχολείου που υποφέρουν περισσότερο. Η έκπληξη που μας περίμενε ήταν δυσάρεστη. Φτιάχτηκαν τρεις ΜΙΚΡΕΣ αίθουσες με πρόχειρα πάλι διαχωριστικά, χωρίς καμία μελέτη και πρόβλεψη για να χωράνε τουλάχιστον 15-20 μαθητές στην κάθε μία, αίθουσες χωρίς παράθυρα, χωρίς καμία ηχομόνωση (η απλή ομιλία σε μια τάξη ακούγεται και στις άλλες δύο, το δοκιμάσαμε), ακόμη και η πόρτα τους "κλέβει" κάποιο χώρο ανοίγοντας προς τα μέσα, το ύψος μικρό ... Τι να πει κανείς. Ούτε τη στοιχειώδη περιέργεια δεν είχαν αυτοί οι άνθρωποι που φτιάχνανε τις πρόχειρες αυτές κατασκευές να ρωτήσουν και τους καθηγητές και ειδικά τους εκπαιδευτικούς - μηχανικούς μας τη γνώμη τους; Τι φτιάχνανε; Αποθήκες; Πως θα γίνεται ο αναγκαίος αερισμός των αιθουσών αυτών; Αυτά τα (λίγα ελπίζω) χρήματα που διατέθηκαν, δεν πρέπει να πιάσουν τόπο; Τελικά θα χρησιμοποιηθούν οι "αιθουσούλες" για μικρά τμήματα, τα μεγαλύτερα θα μείνουν πάλι στα containers. Και τι να πει κανείς στους μαθητές του; Τα λόγια στερεύουνε, η καχυποψία στεριώνει, το κουδούνι χτυπάει αλλά η ελπίδα σβήνει.
Το νέο κτήριο, προχωράει πια θαρρώ, μετά 10 χρόνια απραξίας και κοροϊδίας. Βλέπουμε σοβαντίσματα κ.ά. εργασίες στο οχτάχρονο γιαπί. Είμαστε όμως όλοι πια δύσπιστοι. Θα είναι έτοιμο του χρόνου; Στον αγιασμό; Και εξοπλισμένο, έτοιμο να λειτουργήσει; Δύσκολο. Ίσως όχι ακατόρθωτο. Θα περιμένουμε λοιπόν και θα παρακολουθούμε. Φυσικά, δεν μας ήλθε καμιά γραπτή απάντηση (που ζητήσαμε) για να μας πληροφορεί για την πορεία των εργασιών. Προφορικές διαβεβαιώσεις, ναι, είχαμε κάποιες. Ποιος τις πιστεύει, δέκα χρόνια τις ακούμε. Κανείς δεν πιάνει την πένα να ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ότι ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ το σχολείο του χρόνου. Ίσως γιατί "τα γραπτά μένουν". Να είστε σίγουροι κύριοι "των προφορικών" εξαγγελιών και υποσχέσεων ότι τώρα πια και "τα προφορικά μένουν". Και γράφονται με ανεξίτηλο μελάνι στις ψυχές των μαθητών μας εδώ στα Άνω Λιόσια της υποτίμησης και της εγκατάλειψης. Στα Άνω Λιόσια, όπου, ακόμη, σήμερα, ζητείται ελπίς.
_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου