http://epalanoliosion.blogspot.com/2008/12/blog-post_04.html και http://gst2008.blogspot.com/2009/09/blog-post_18.html
Προς Υπουργείο Παιδείας, Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων και Δήμο Άνω Λιοσίων. ΞΕΚΙΝΩ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΕΡΩΤΗΜΑ :
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2010 ΕΤΟΙΜΟ ΤΟ ΝΕΟ ΚΤΗΡΙΟ του ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων, που για 8 χρόνια στέκει γιαπί 100 μέτρα από τα containers όπου κάνουμε μάθημα; ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2010 ΣΕ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΚΤΗΡΙΟ ΑΝΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΥΛΗ ΠΕΡΙΣΤΟΙΧΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟ CONTAINERS;
Δείτε σας παρακαλώ παρακάτω όλες τις λεπτομέρειες. Εξαιτίας του σοβαρού αυτού κτηριακού προβλήματος του σχολείου μας, οι μαθητές μας και οι γονείς τους πιστεύουν ότι επειδή ζουν στα Άνω Λιόσια η Πολιτεία τους έχει ξεχάσει. Δυστυχώς και εγώ το πιστεύω. Θα συμφωνήσετε σε λίγα λεπτά ότι αυτά που περιγράφω συνοπτικά παρακάτω με δική μου πρωτοβουλία, ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΣΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑ, ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΙΣΩΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ. Και αυτό είναι μια κοινωνική αδικία για τους άξιους μαθητές του σχολείου που έχω τη χαρά και την τιμή να υπηρετώ. Και θα δείτε παρακάτω γιατί είναι άξιοι. Αν και είμαι σίγουρος ότι το ξέρετε και το πιστεύετε και εσείς.
Μετά τους σεισμούς του 1999 και την αναγκαστική τότε πρόχειρη (ποιος θα φανταζόταν ότι θα ήταν ΜΟΝΙΜΗ) μεταστέγαση του σχολείου σε containers σεισμοπαθών και μερικές προκάτ αίθουσες, πέρασαν πολλά χρόνια αδιαφανών διαδικασιών διασπάθισης των χρημάτων του Δημοσίου και μάλιστα ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ να δικασθεί έστω και ένας υπεύθυνος για τις παρανομίες, υπεξαιρέσεις, αθετήσεις υπογραφών και υποσχέσεων, για την αδιαφορία προς τις ευαίσθητες ψυχές των εφήβων μαθητών μας. Ορθώθηκε ένα γιαπί για να χρησιμοποιηθεί απλώς σαν πρόσχημα για τις οικονομικές ατασθαλίες (προσωπικά δεν ξέρω και δεν με νοιάζει ποιοι στέρησαν τα χρήματα από το σχολείο των παιδιών μας, πιστεύω ότι είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι από το νόμο, ας ασχοληθεί όμως μ’ αυτούς κάποτε και η ελληνική δικαιοσύνη) και αυτό το γιαπί, στέκει εκεί απέναντί μας, σιωπηλός μάρτυρας της προκλητικής αδιαφορίας και υποτίμησης των μαθητών μας.
Επιτέλους τα τελευταία δυο χρόνια έγιναν κάποιες πρόοδοι. Ήλθε το Σεπτέμβριο του 2007 ο υφυπουργός Παιδείας στο σχολείο μας προς τιμή του και έδωσε ώθηση στις διαδικασίες, μίλησε στους μαθητές και υποσχέθηκε ο αγιασμός σε δυο χρόνια να γίνει στο νέο σχολείο. Πραγματικά με τις ενέργειές του ξεμπλόκαραν οι διαδικασίες, ο ΟΣΚ ανέλαβε το ζήτημα, έγινε ένας διαγωνισμός και ανατέθηκε σε νέο (3ο; 4ο;) εργολάβο το έργο το Γενάρη του 2009 επιτέλους. Γιατί τότε γράφω σήμερα αφού έγιναν αυτές οι ενέργειες;
1) Γιατί περίμενα τα συνεργεία κατασκευής να έχουν ξεκινήσει να δουλεύουν 2-3 έστω μήνες αφότου ανέλαβε ο νέος εργολάβος, δηλαδή από το Γενάρη. Αλλά γυρνώντας στο σχολείο το Σεπτέμβρη, πέρα από μια περίφραξη είδα ότι το γιαπί στέκει ίδιο και απαράλλακτο χωρίς καμιά ένδειξη προόδου εργασιών, χωρίς όπως φανταζόμουνα δεκάδες ανθρώπους να δουλεύουν πυρετωδώς (πλάνη οικτρά) και ενώ ήταν λογικό να έχει προχωρήσει το έργο την άνοιξη και το καλοκαίρι, εποχές κατάλληλες για κατασκευαστικές εργασίες. Δυστυχώς πιστεύω ότι ΠΑΛΙ κάπου κόλλησε (Ενστάσεις; Χρηματοδότηση; Προμήθειες υλικών; Πληρωμές συνεργείων; Δεν ξέρω) και νομίζω, χωρίς να είμαι ειδικός, ότι το έργο έχει πρακτικά σταματήσει ή προχωράει με ρυθμό χελώνας και πιο αργά ακόμη.
2) Μετά λοιπόν από την πολύμηνη κατασκευαστική απραγία παρά την ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΗ ανάθεση του έργου σε εργολάβο (μάθαμε και το όνομα της εταιρείας του, άρα είναι αλήθεια ότι το ανέλαβε) και με την εμπειρία τόσων ετών αδιαφορίας και κατάφωρης αθέτησης υποσχέσεων προς μαθητές, καθηγητές και γονείς, δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος ότι για μια ακόμη φορά δεν θα γίνουν τα ίδια και δεν θα μείνουμε στα containers για πολλά ακόμη χρόνια, χωρίς πάλι να αποδοθούν ευθύνες σε κανέναν και χωρίς να έχουμε λάβει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια επαρκείς ειλικρινείς και γραπτές εξηγήσεις για ποιο λόγο εδώ στα Άνω Λιόσια, οι μαθητές μας πρέπει να υποτιμούνται, να απαξιώνονται και να αντιμετωπίζονται σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Με δυο λόγια ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ προσωπικά (ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ) ότι την 1η Σεπτέμβρη του 2010 θα είμαστε σε ένα φυσιολογικό σχολικό κτήριο (μετά δέκα χρόνια μάθημα σε containers) και θα μπορούν οι μαθητές μας να κάνουν μάθημα σε ανθρώπινες συνθήκες. Και συνάδελφος μηχανικός μου είπε ότι είναι δύσκολο, έχει πολλή δουλειά και θα έπρεπε να υπάρχει έντονη δραστηριότητα συνεργείων αυτή την εποχή για εγγυημένο αποτέλεσμα. Προχτές μας είπαν ότι σε άλλο σχολείο του Καματερού δουλεύουν πυρετωδώς 40 άτομα (και πολύ καλώς κάνουν). Γι αυτό γράφω και απευθύνω το ερώτημα που ανέφερα ήδη στην εισαγωγή. ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2010 ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΙΑΣΜΟ ΣΕ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΚΤΗΡΙΟ ΑΝΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΥΛΗ ΠΕΡΙΣΤΟΙΧΙΣΜΕΝΗ από CONTAINERS;
Για να διαπιστώσετε τη σοβαρότητα του προβλήματος, επισκεφθείτε το ιστολόγιο του σχολείου μας http://epalanoliosion.blogspot.com/2008/12/blog-post_04.html όπου θα βρείτε όλο το ιστορικό και φωτογραφίες από το σχολείο μας. Παραθέτω εδώ τρεις φωτογραφίες, τις … αίθουσες διδασκαλίας (containers) και το γιαπί που ελπίζουμε να γίνει σχολείο κάποτε. Το αδηφάγο (σε χρήματα και ελπίδες) αυτό κτήριο – φάντασμα είναι πολύ κοντά μας, στα 100 μέτρα και μας κοιτάζει θαρρείς ειρωνικά, όταν από τα παράθυρα των containers και των προκάτ αιθουσών όπου κάνουμε μάθημα ξεφύγει η ματιά μας προς την ελπίδα. Πόση αλήθεια αντίθεση των εγκαταστάσεων του σχολείου μας, που υπηρετούμε και αγαπάμε, με το Κέντρο Πάλης των Ολυμπιακών Αγώνων που βρίσκεται 300 μέτρα από εδώ και έχοντας θαρρείς εκπληρώσει το χρέος του χρησιμεύει τώρα πια μόνο για ακριβοπληρωμένα τηλεπαιχνίδια. Πόση αντίθεση με τα βιοκλιματικά κτήρια που κατασκευάζει ο ΟΣΚ, όχι όμως εδώ στα Άνω Λιόσια, στην ΥΠΟΛΟΙΠΗ Ελλάδα. Εδώ αντί να γράφουμε έξω από τις τάξεις «Αίθουσα 1 Τμήμα Α1 ..» γράφουμε «Κοντέινερ 1 Τμήμα Α1 …» και πιο πέρα λίγο «Κοντέινερ καθηγητών» !!!
Και την ώρα του μαθήματος η ματιά και το μυαλό εύκολα ξεφεύγουν από το χώρο αυτό των containers όπου αναγκαστικά βρίσκεται το σώμα, γιατί στο χώρο αυτό συχνά το ταβάνι στάζει, το κλιματιστικό αργεί να φέρει τη ζέστη, τα χνώτα 20 ατόμων σε ένα μικρό κλειστό χώρο κάνουν τη μετάδοση των ιών και μικροβίων μια εύκολη υπόθεση, τα παράθυρα και οι πόρτες συχνά ή δεν ανοίγουν ή δεν κλείνουν καλά, ακόμα κι ο ψίθυρος διογκώνεται, το μάθημα από τις διπλανές «τάξεις» ακούγεται ξεκάθαρα μέσα από το φτενό διαχωριστικό, η μπάλα μας τρομάζει με τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνει χτυπώντας απρόσμενα στο ..αντηχείο μας, ο μαθητής της διπλανής τάξης (που ΔΕΝ έχει πόρτα) για να βγει περνάει μέσα από την τάξη μας, κανείς δεν περπατάει στο στενό διάδρομο ανάμεσα στα θρανία, ούτε μαθητής, ούτε δάσκαλος (οριακά χωρούν στο πλάι γυρισμένοι), το κέφι για μάθημα δύσκολα βρίσκεται, το κουδούνι αργεί ακόμη για να ξεφύγουμε…
Θα ήθελα όμως να αναφέρω κάτι που ξέρω ότι γνωρίζετε πολύ καλά. Γνωρίζετε λοιπόν ότι τα Άνω Λιόσια δεν μοιάζουν με άλλες γειτονιές της Αθήνας. Φυσικά είναι περιττό να αναφέρω ότι αυτό που συμβαίνει στην περιοχή αυτή δεν θα υπήρχε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ περίπτωση να συμβεί π.χ. στην Κηφισιά, στη Γλυφάδα, στο Κέντρο της Αθήνας, στο Κολωνάκι, στο Φάληρο και ίσως πουθενά αλλού. Εκεί οι μαθητές –ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ- θα στεγάζονταν μέσα σε λίγους μήνες σε ολοκαίνουργιο κτήριο, καλύτερο από το προηγούμενο. Εδώ στα Άνω Λιόσια, αν και είναι μισή ώρα μόνο από το κέντρο της Αθήνας, το πολύ είκοσι λεπτά από το υπερσύγχρονο κτήριο του Υπουργείου Παιδείας, θαρρείς πως βλέπεις εικόνες όχι της σύγχρονης Ελλάδας αλλά μιας άλλης χώρας που βρίσκεται πολλές δεκαετίες πίσω στο χρόνο. Τα Άνω Λιόσια είναι μια εργατική αστική περιοχή όπου οι μαθητές, οι νέοι έφηβοι ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ από τους μαθητές άλλων αστικών περιοχών. Και ειδικά οι μαθητές που φοιτούν στο Επαγγελματικό Λύκειο της περιοχής δεν είναι παιδιά ευκατάστατων οικογενειών, είναι παιδιά που έχουν βιώσει οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα, είναι παιδιά που συχνά αναγκάζονται να δουλέψουν από μικρή ηλικία για να βοηθήσουν την οικογένειά τους ακόμη και κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους (απογεύματα, νύχτες και Σαββατοκύριακα), είναι παιδιά που ζουν σε σπίτια κατεστραμμένα από σεισμούς ή σε λυόμενα ή σε containers, παιδιά που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν γρηγορότερα από άλλα παιδιά χωρίς να χαρούν την ξενοιασιά και το παιχνίδι που εδικαιούντο και που δεν στηρίχτηκαν όσο έπρεπε από την τοπική κοινωνία όπου μεγάλωσαν. Είναι λοιπόν τα παιδιά που αξίζουν το σεβασμό, την αγάπη και την υποστήριξή μας αλλά και την προσοχή και φροντίδα της πολιτείας.
Είναι μεγάλη αδικία, επειδή αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν στα Άνω Λιόσια να στερούνται από την πολιτεία της στοιχειώδους μέριμνας που απολαμβάνουν οι μαθητές των περισσότερων περιοχών της χώρας μας. Είναι αδικία που στα τόσα προβλήματά τους που αγωνίζονται να ξεπεράσουν στην καθημερινή τους ζωή, προστίθενται αξεπέραστα εμπόδια στην πνευματική και ψυχική τους ανάπτυξη, όπως το κτήριο-φάντασμα, το γιαπί που ΔΕΝ γίνεται σχολείο, που μαρτυράει την αδιαφορία και την εγκατάλειψή τους από την πολιτεία.
ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΙΑ, ΕΔΩ ΣΤΑ ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ, ΛΙΓΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ, Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ.
Επανέρχομαι λοιπόν στο ένα και μοναδικό ΕΡΩΤΗΜΑ. Απαντήστε μας σας παρακαλώ, αφού ζητήσετε από τους υπεύθυνους τα σχετικά χρονοδιαγράμματα και τα σχέδια. ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2010 ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΙΑΣΜΟ ΣΕ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΚΤΗΡΙΟ ΑΝΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΥΛΗ ΠΕΡΙΣΤΟΙΧΙΣΜΕΝΗ από CONTAINERS; Αν είναι δυνατόν μάλιστα πείτε στους υπευθύνους (ΟΣΚ; ΔΗΜΟΣ; ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ; Δεν ξέρω) να μας απαντήσουν γραπτώς. Για να είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε τους μαθητές μας στα μάτια και να τους πούμε αλήθεια αυτή τη φορά. Και για να αρχίσει κάτι να αλλάζει επιτέλους, προς το καλύτερο και για τα παιδιά μας των Άνω Λιοσίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου