Βλέπε και "Παιδείας στόχοι και εκπαιδευτικό έργο" στο σχόλιο αυτής της ανάρτησης.
Εδώ και πολλά χρόνια, στα Άνω Λιόσια, το γεφύρι της Άρτας θεωρείται πια ξεπερασμένο. Το ιστορικό του κτηρίου – φαντάσματος που υποσχέθηκαν κάποιοι (κυκλοφορούν ανάμεσά μας) να γίνει σχολείο και να στεγάσει τα όνειρα των μαθητών της υποβαθμισμένης περιοχής μας, είναι πια θρυλικό. Το αδηφάγο (σε χρήματα και ελπίδες) αυτό γιαπί είναι κοντά μας, στα 100 μέτρα και μας κοιτάζει θαρρείς ειρωνικά, όταν από τα παράθυρα των containers και των προκάτ αιθουσών όπου κάνουμε μάθημα ξεφύγει η ματιά μας προς την ελπίδα. Και η ματιά και το μυαλό εύκολα ξεφεύγουν από το χώρο όπου αναγκαστικά βρίσκεται το σώμα (μόνο και μόνο γιατί το όριο απουσιών ξεπεράστηκε οριακά), γιατί στο χώρο αυτό συχνά το ταβάνι στάζει, το κλιματιστικό αργεί να φέρει τη ζέστη, τα χνώτα 20 ατόμων σε ένα μικρό κλειστό χώρο κάνουν τη μετάδοση των ιών και μικροβίων μια εύκολη υπόθεση, τα παράθυρα και οι πόρτες συχνά ή δεν ανοίγουν ή δεν κλείνουν καλά, ακόμα κι ο ψίθυρος διογκώνεται, το μάθημα από τις διπλανές «τάξεις» ακούγεται ξεκάθαρα μέσα από το φτενό διαχωριστικό, η μπάλα μας τρομάζει με τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνει χτυπώντας απρόσμενα στο ..αντηχείο μας, ο μαθητής της διπλανής τάξης για να βγει περνάει μέσα από την τάξη μας (η ζωή έχει 2 πόρτες, οι δύο αίθουσές μας μόνο μία), η ύλη δεν βγήκε ακόμη, κανείς δεν περπατάει στο στενό διάδρομο ανάμεσα στα θρανία, ούτε μαθητής, ούτε δάσκαλος (οριακά χωρούν στο πλάι γυρισμένοι), το κέφι για μάθημα δύσκολα βρίσκεται, το κουδούνι αργεί ακόμη για να ξεφύγουμε… Σας παρακαλώ, δείτε τις φωτογραφίες, (http://epalanoliosion.blogspot.com/2008/12/blog-post_04.html), εδώ η εικόνα αξίζει 1000000+ λέξεις. Αν περιηγηθείτε το ιστολόγιο θα δείτε όλο το ιστορικό, με λεπτομέρειες.
Εδώ και πολλά χρόνια, στα Άνω Λιόσια, το γεφύρι της Άρτας θεωρείται πια ξεπερασμένο. Το ιστορικό του κτηρίου – φαντάσματος που υποσχέθηκαν κάποιοι (κυκλοφορούν ανάμεσά μας) να γίνει σχολείο και να στεγάσει τα όνειρα των μαθητών της υποβαθμισμένης περιοχής μας, είναι πια θρυλικό. Το αδηφάγο (σε χρήματα και ελπίδες) αυτό γιαπί είναι κοντά μας, στα 100 μέτρα και μας κοιτάζει θαρρείς ειρωνικά, όταν από τα παράθυρα των containers και των προκάτ αιθουσών όπου κάνουμε μάθημα ξεφύγει η ματιά μας προς την ελπίδα. Και η ματιά και το μυαλό εύκολα ξεφεύγουν από το χώρο όπου αναγκαστικά βρίσκεται το σώμα (μόνο και μόνο γιατί το όριο απουσιών ξεπεράστηκε οριακά), γιατί στο χώρο αυτό συχνά το ταβάνι στάζει, το κλιματιστικό αργεί να φέρει τη ζέστη, τα χνώτα 20 ατόμων σε ένα μικρό κλειστό χώρο κάνουν τη μετάδοση των ιών και μικροβίων μια εύκολη υπόθεση, τα παράθυρα και οι πόρτες συχνά ή δεν ανοίγουν ή δεν κλείνουν καλά, ακόμα κι ο ψίθυρος διογκώνεται, το μάθημα από τις διπλανές «τάξεις» ακούγεται ξεκάθαρα μέσα από το φτενό διαχωριστικό, η μπάλα μας τρομάζει με τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνει χτυπώντας απρόσμενα στο ..αντηχείο μας, ο μαθητής της διπλανής τάξης για να βγει περνάει μέσα από την τάξη μας (η ζωή έχει 2 πόρτες, οι δύο αίθουσές μας μόνο μία), η ύλη δεν βγήκε ακόμη, κανείς δεν περπατάει στο στενό διάδρομο ανάμεσα στα θρανία, ούτε μαθητής, ούτε δάσκαλος (οριακά χωρούν στο πλάι γυρισμένοι), το κέφι για μάθημα δύσκολα βρίσκεται, το κουδούνι αργεί ακόμη για να ξεφύγουμε… Σας παρακαλώ, δείτε τις φωτογραφίες, (http://epalanoliosion.blogspot.com/2008/12/blog-post_04.html), εδώ η εικόνα αξίζει 1000000+ λέξεις. Αν περιηγηθείτε το ιστολόγιο θα δείτε όλο το ιστορικό, με λεπτομέρειες.
Και έρχονται, βλέπουν και απέρχονται χρόνια τώρα δήμαρχοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διευθυντές και προϊστάμενοι Εκπαίδευσης, κουνούν το κεφάλι, γράφουν λίγα λόγια στον τύπο, στο internet, στα πρακτικά των συμβουλίων, ψάχνουν ποιος έφαγε τα πρώτα λεφτά, ποιος έφαγε τα δεύτερα, τα τρίτα …, ποιος θα αναλάβει τώρα …. Πόσα θα πάρει ο τωρινός υποψήφιος ανάδοχος … αυτός θα είναι καλύτερος; Ο ΟΣΚ αναγγέλλει βιοκλιματικά κτήρια… (όχι όμως εδώ, στην ΥΠΟΛΟΙΠΗ Ελλάδα. Εδώ είναι το Κέντρο Πάλης, 300 μέτρα απόσταση, απ’ όπου ακούγονται τραγούδια και χοροί (so you think you can dance?) και εμείς έχουμε το γιαπί και τα containers αντικριστά του και το κοιτάμε με ζήλεια (so you think you can learn?)
Οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούν ένα «όπλο» συχνά, τη … μετάθεση. Οι μαθητές την … κατάληψη. Οι γονείς την … ανοχή (τρία χρόνια είναι, θα περάσουν). Άσφαιρα όπλα, μόνο θόρυβο κάνουν τελικά.
Χρόνια υποσχέσεις. Από πρόπερσι είχαμε μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση, ήλθε προς τιμή του ο Υφυπουργός Παιδείας και μίλησε στα παιδιά και ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της πολιτείας, ήλθαν κι ο Δήμαρχος, ο Αντιδήμαρχος, ο ΟΣΚ, πήγαμε και μεις, έγινε ανάθεση και ήταν να αρχίσουν εργασίες το Δεκέμβρη 2008, μετά έγινε το Φλεβάρη, Μάης τώρα και τίποτα πάλι. Εξετάσεις τώρα, πίεση, άγχος, διακοπές μετά, το μυαλό ξεφεύγει αλλού. Για λίγο όμως. Μα πόσο στοιχίζει πια αυτό το σχολείο, τα μπετά και τα τούβλα μπήκανε, τα πλακάκια και οι σοβάδες μάλλον λιγότερο στοιχίζουν, στεγαστικό δάνειο αν είχαμε πάρει θα κοντεύαμε να το ξεχρεώσουμε.Απαντήστε σας παρακαλώ (ελπίζω να μην πει κανείς ότι δεν αφορά το διάλογο για την παιδεία, ξαναδείτε τον τίτλο του άρθρου): Θα έλθει ο εργολάβος; Θα μπει το νερό στ’ αυλάκι; Θα πούμε αλήθεια στα παιδιά μας αυτή τη φορά; Αν έλθει ο Σεπτέμβρης, στον αγιασμό, θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε τους μαθητές μας στα μάτια ή θα αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε πότε θα αρχίσει η επόμενη κατάληψη; Και στείλτε μας ένα χαρτί με σφραγίδες και υπογραφές, την τάδε του μηνός του τάδε έτους θα μπείτε στο νέο σχολείο. Όχι πια προφορικώς. Γραπτώς.
Μακάρι να ευοδωθεί ο διάλογος για την Παιδεία. Αλλά πριν βρούμε τρόπο πως θα περάσουν τα παιδιά μας στο Πανεπιστήμιο, μήπως πρέπει να βρούμε τρόπο να διασχίσουν το δρόμο που οδηγεί εκεί; Ή θα μας πουν αυτό που φανταζόμαστε «Μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος». Αυτό φοβάμαι.
Γιώργος Στάμος, καθηγητής του σχολείου.
2 σχόλια:
Παιδείας στόχοι
Επειδή ερωτήθηκα για το αν ο υφυπουργός ήλθε πριν ή μετά τις εκλογές, διευκρινίζω. Οι εκλογές έγιναν στις 16-9-2007. Η μαθητική κατάληψη και η επίσκεψη του υφυπουργού έγιναν τον Οκτώβρη του 2007 όπως αναφέρει το σχετικό post http://epalanoliosion.blogspot.com/2008/12/blog-post_1733.html.
Γεγονός είναι ότι βουλευτές και μέλη κυβερνήσεων όλων των κομμάτων ΔΕΝ έχουν συνηθίσει το σχολείο με την παρουσία τους. Οι παλιότεροι συνάδελφοι ας γράψουν σε ένα σχόλιο το ιστορικό τέτοιων επισκέψεων, μήπως κάνω κάποιο τραγικό λάθος και … αδικώ τους πολιτικούς μας. Σε κάθε περίπτωση, δεδομένης της σοβαρότητας του κτηριακού προβλήματος του σχολείου μας, εν μέσω δεκάδων άλλων προβλημάτων, οι επισκέψεις στο σχολείο βουλευτών οποιουδήποτε κόμματος και μελών οποιασδήποτε κυβέρνησης και οι επερωτήσεις στη βουλή βουλευτών οποιουδήποτε κόμματος της αντιπολίτευσης και οι δράσεις άλλων πολιτικών παραγόντων θεωρώ ότι είναι σημαντικές και είναι προς τιμήν τους όταν γίνονται, παρόλο που είναι αυτονόητη υποχρέωσή τους.
Η ανάρτησή μου αυτή, όπως και όλες οι άλλες δημοσιεύσεις για ποικίλα προβλήματα κυρίως της εκπαίδευσης δεν έχουν καμία κομματική χροιά, ελπίζω ότι είναι φανερό, τουλάχιστον για όσους με ξέρουν. Ας το εξηγήσω όμως λίγο.
Οι λίγες δημόσιες παραινέσεις μου έχουν πολιτική σκοπιμότητα, αφού απευθύνονται προς τους πολιτικούς, επειδή το πρόβλημα της εκπαίδευσης, και περισσότερο της παιδείας είναι βαθιά πολιτικό και ιδεολογικό. Δυστυχώς, η ιδεολογία τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια δεν καθορίζει την πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, γίνεται το αντίθετο, η πολιτική χρησιμοποιεί ιδεολογικές αναφορές σαν πρόσχημα για ένα αστικό φιλελευθερισμό που μπορεί να επιτρέπει κάποιες ελπίδες για πρόσκαιρη βελτίωση της ποιότητας ζωής στους πολίτες των δυτικών χωρών αλλά δεν διασφαλίζει την ηθική και πνευματική τους εξέλιξη και οι υλικές και οικονομικές αξίες γίνονται κυρίαρχες. Ο κύριος στόχος της πολιτικής αυτής είναι η ενσωμάτωση των κρατών σε ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα σε διακριτές θέσεις και ανάλογους ρόλους.
Αυτό επιτάσσει η οικονομικού χαρακτήρα παγκοσμιοποίηση όπου η κινητήρια δύναμη για την πρόοδο της κοινωνίας είναι οι οικονομικές σχέσεις σε επίπεδο κρατών που βασίζονται σε σαθρούς οικονομικούς δείκτες ανάπτυξης, αφού αυτοί δεν αποδεικνύουν την ευημερία των ανθρώπων αλλά απλώς χρησιμεύουν για την κατάταξη των χωρών σε σειρά οικονομικής ισχύος με στόχο την κατάδειξη της εξάρτησης των οικονομικά ασθενέστερων από τις ισχυρότερες. Οι τελευταίες γίνονται παγκόσμια κέντρα λήψης αποφάσεων που προφανώς τις ευνοούν, επηρεάζουν όμως δυσμενώς τις υπόλοιπες σε πολλά επίπεδα (βιοτικό, μορφωτικό, αναπτυξιακό κ.λπ.) και επιπροσθέτως δεν μεριμνούν για την απαραίτητη προστασία του περιβάλλοντος, διαταράσσοντας την οικολογική ισορροπία του πλανήτη στο βωμό της πρόσκαιρης οικονομικής τους ευμάρειας.
Και η αποδοχή των αποφάσεων αυτών βασίζονται στην παραπάνω αναφερθείσα διαμόρφωση ανθρώπων με υλικές αντί πνευματικές και ηθικές αξίες. Και η τραγική κατάσταση του βιοτικού επιπέδου στο οποίο βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι στη γη αποδεικνύει ότι λόγω του παραπάνω ηθικού και πνευματικού ελλείμματος ο τεχνολογικός πολιτισμός και τα σύγχρονα επιτεύγματα δεν προσανατολίζεται στο να ωφελεί γενικά τον άνθρωπο αλλά μέρος του πληθυσμού του πλανήτη σε βάρος του υπολοίπου. Η κυριαρχία των οικονομικών αξιών εύκολα παραγκωνίζει κάθε άλλη ιδεολογική «παρέκκλιση» για τη διασφάλιση ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχισθεί.
Συνέχεια στο επόμενο σχόλιο ...
... Συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο.
Είναι φανερό ότι το κλειδί για την αλλαγή του παραπάνω προσανατολισμού της κοινωνίας είναι η αλλαγή του συστήματος αξιών των ανθρώπων των χωρών του δυτικού κόσμου. Και η Παιδεία είναι το μέσο επίτευξης του στόχου αυτού, με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές σε βασικούς ρόλους του έργου.
Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο, από την πλευρά μας ως εκπαιδευτικοί, πέραν των αναγκαίων παρεμβάσεων στην εκάστοτε πολιτική εξουσία (που έχουν σαν επιθυμητό φυσικά αποτέλεσμα μερικές ισχνές έστω οικονομικές απολαβές και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις με βάση κριτήρια κυρίως οικονομικά κατά το πνεύμα της εποχής μας), είναι να βασιστούμε στην προσωπική μας παιδεία (δηλαδή πνευματική και ηθική υπόσταση) για να χτίζουμε, μέσα από την άμεση και έμμεση επικοινωνία, παιδαγωγικές σχέσεις με ΟΛΟΥΣ τους μαθητές μας μέσα στο σχολείο, (πέρα από Α.Π., διδακτικά αντικείμενα οποιωνδήποτε μαθημάτων, νόμους, εγκυκλίους και διατάγματα), που να τους δώσουν τα κίνητρα και τις ευκαιρίες που χρειάζονται να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Ολοκληρωμένες πνευματικές και ηθικές προσωπικότητες, άνθρωποι μορφωμένοι, ιδεολόγοι, κοινωνικοί, αντιρατσιστές, υπεύθυνοι, με αυτοπεποίθηση, πολιτισμένοι. Αυτό το έργο έχουμε ως εκπαιδευτικοί. Δύσκολο, ίσως ανέφικτο, αλλά αυτό είναι. Και είναι κατά 95% δικό μας, προσωπικό καθήκον.
Οι παραινέσεις προς την πολιτεία (με ποικίλες αναρτήσεις και δημοσιεύσεις που κατά καιρούς γράφω, όπως και η πρόσφατη για το κτηριακό πρόβλημα του σχολείου μου) έχουν στόχο απλώς μερικές τεχνικές βελτιώσεις του εκπαιδευτικού συστήματος για να διευκολύνεται το παραπάνω έργο μας και δεν είναι πανάκεια για την λύση όλων των προβλημάτων. Αυτό είναι και τίποτε παραπάνω.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Δημοσίευση σχολίου