Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, με Αισιοδοξία και Αγάπη


Άφωτη μέρα
η ψυχή μαραμένη
αγάπη ποθεί

Δίχως ελπίδα
τα δάκρυα κυλάνε
η κόρη πενθεί

Θεού σημάδι
γλυκά τής κελάδησε
πουλί σε κλουβί

Μάτια μην κλαίτε
καρδιά δε γελάστηκες
η φύση μιλά

Ψέμα δεν είναι
θα είσαι καλότυχη, 
η κόρη γελά

Εγώ μοναχή
στη ζήση πορεύομαι
κι η μοίρα σκληρή

Παιδί γελαστό
κρατάει χρυσάνθεμα
την κόρη κοιτά

Μόνη δε θα 'σαι
αγκαλιά σε προσμένει
ο νιος σ' αγαπά

Τα μάτια κλείνει
τη ζωή ερωτεύεται
καθώς τη φιλά
_

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

τα δώρα

καλές γιορτές μα δυστυχώς
είναι πικρή η αλήθεια
ειν' η ελπίδα ακριβή
κι ο θάνατος συνήθεια


δώρα, στολίδια και γλυκά
ποτά σε αφθονία
πόσο φαντάζουν μακρινά
μαρτύρια κι αγωνία

καλές γιορτές, χρόνια πολλά
μα οι ευχές δεν πιάνουν
είναι η θάλασσα σκληρή
και στο βυθό δε φτάνουν

γιορτάζουμε τη Γέννηση
με πανηγύρια και χορούς
μα δώρα Τού προσφέρουμε
Καρφιά, Αγκάθια και Σταυρούς
_

ΓΕΝΝΗΣΗ

Τη Γέννηση
Θεού και Ανθρώπου
ποιος έχει ανάγκη;
ποιος στ’ αλήθεια
αποζητά;

Εσύ που κλαις
κι εσύ που γελάς
Εσύ που φωνάζεις
κι εσύ που σιωπάς

Εσύ που αγαλλιάζεις
κι εσύ που λυπάσαι
Εσύ που τολμάς
κι εσύ που φοβάσαι

Εσύ που φθονείς
κι εσύ που αγαπάς
Εσύ που ανασαίνεις
κι εσύ που πονάς

Εσύ που ελπίζεις
κι εσύ που νικιέσαι
Εσύ που πεθαίνεις
κι εσύ που γεννιέσαι

Εσύ
κι εγώ
Καλά Χριστούγεννα
Χρόνια πολλά σε όλους

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Λέξεις


Γύρω βαριά η καταχνιά
παγώνουν τα βλαστάρια
μαραίνονται τα δειλινά
δακρύζουν τα χορτάρια

Πίσω από πόρτα σφαλιστή
διπλομανταλωμένη
είν' το τραγούδι φυλακή
η ελπίδα κλειδωμένη

Λέξεις πασχίζουνε να βγουν
αγάπες να υμνήσουν
να γαληνέψουν τις ψυχές
και τους καημούς να σβήσουν

Άμποτε φράση μαγική
την πόρτα να γκρεμίσει
και ευωδιά βασιλικού
καρδιές να πλημμυρίσει

Να γίνει ο έρωτας θυμός
ο πόθος να θεριέψει
το όνειρο ν' αναστηθεί
ο μύθος ν' αληθέψει
_

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Μέσα στα μάτια


Ίδια θα ήταν η αντίδραση της Σοφίας κι αν είχε προετοιμασθεί γι’ αυτό που θα ‘βλεπε, σκέφτηκε η Μυρτώ και ήταν αλήθεια, ο Πέτρος, το φιλαράκι της από κούνια που την έκανε να γελάει, που της έσφιγγε το χέρι κι ένιωθε το χτυποκάρδι της, που δεν πέρασε μια μέρα που να μην της φέρει ένα λουλουδάκι, που δεν έλειπε ποτέ τις Κυριακές από την εκκλησιά να την κρυφοκοιτάζει και να της χαμογελάει, που στο πανηγύρι του Αϊ-Λια της χάριζε ό,τι ήθελε από τον πάγκο που έστηναν ο πατέρας του και η μάνα του - τα είχαν καταλάβει όλα κι έβλεπαν κιόλας το γιο τους γαμπρό, τι  τιμή να συμπεθεριάσουν φτωχοί κι αγράμματοι άνθρωποι με τον παπα-Βασίλη – και που καμάρωνε όταν το Σοφάκι του μπήκε στο Γυμνάσιο ενώ αυτός σταμάτησε το σχολείο γιατί δεν έπαιρνε  τα γράμματα, ήταν αχώριστοι οι δυο τους και δενόντουσαν όλο και περισσότερο, το έβλεπες ότι αγαπιούνταν στ’ αλήθεια, μα ήρθανε δύσκολοι καιροί, έφυγε ο πατέρας απ’ την κακιά αρρώστια, η μάνα δύσκολα τα ‘φερνε βόλτα κι αποφασίστηκε δεκάξι χρονών παλληκαράκι αμούστακο να μπαρκάρει, το δέχτηκε με βαριά καρδιά, αν έλειπε χρόνια πότε θα έβλεπε το Σοφάκι, κι αν την τάζανε στο φίλο του το Νικόλα, γιο του Ηλία του μπακάλη, κι η αγαπημένη του αρραβωνιαζότανε και τον ξέχναγε, αφού δεν είχαν δα και τίποτε σπουδαίο, μικρά παιδιά ήτανε, παίζανε, γελάγανε, κι ήταν ο πιο πλούσιος ο Ηλίας μες το χωριό και όλοι ήτανε γραμμένοι δυο και τρεις φορές στο τεφτέρι του, μα το ταξίδι δεν έπαιρνε αναβολή, Χριστούγεννα έφυγε ο Πέτρος και της Σοφίας το μυαλουδάκι δεν έλεγε να ξεκολλήσει κι ολημερίς με τη Μυρτώ γυροφέρνανε και συζητούσαν για το πότε θα ‘ρθει το καλοκαίρι να γυρίσει, να ξανασμίξουνε να της φέρνει λουλούδια και να της σφίγγει το χέρι, κι η μάνα της η παπαδιά που τα ‘ξερε όλα, την καμάρωνε που μεγάλωνε και το σώμα της άλλαζε και έφερνε πια σε κοπέλα όμορφη σαν τα κρύα νερά, όμως έτσι την έβλεπε κι ο Νικόλας, κι ας ήτανε του φίλου του το κορίτσι - τη νιότη δεν την ορίζεις με τη λογική- πού τον έχανες πού τον έβρισκες, στο δρόμο που έμενε το Σοφάκι να πηγαίνει τάχα παραγγελίες ή να περνάει απ’ το σχολείο στα διαλείμματα, αυτός είχε σταματήσει στο Δημοτικό αφού το μπακάλικο ήτανε σίγουρο βιός, στους λογαριασμούς ήτανε καλός και του άρεσε η δουλειά και τα κατάφερνε, και μάλιστα όπως μεγάλωνε γινόταν σοβαρό και ήσυχο παιδί, ο παπα-Βασίλης τον αγαπούσε, ήτανε παπαδάκι μικρός και ποιος ξέρει μπορεί ο Θεός να τα ‘φερνε έτσι που αργότερα να παντρευόντουσαν με το κορίτσι του και να ήτανε στο χωριό οι πρώτοι νοικοκυραίοι

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

ΜΑΘΗΣΗ ΠΑΛΙ, ΤΩΡΑ. Με τετράδια και μολύβια.



Παλιότερα το σχολείο ταυτιζόταν με τη μαθησιακή διαδικασία. Τα γνωρίζετε ή και τα θυμάστε. Δάσκαλος αυθεντία, επιθεωρητής φόβος και τρόμος, μέθοδοι αυταρχικές, tabula rasa κ.λπ. κ.λπ.  Ίσως η ανάγκη για μάθηση ήταν επιτακτική, η κλασική μόρφωση χρήσιμη. Στις μέρες μας, η κοινωνική διάσταση της εκπαίδευσης έχει -σωστά- διογκωθεί και το σχολείο επιδιώκει την ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών με βάση την αρχή της ενσυναίσθησης και της αποδοχής της διαφορετικότητας και με στόχο να βοηθήσει τους μαθητές να επιλύσουν τα κοινωνικο-οικονομικά τους προβλήματα. Δυστυχώς είναι τέτοια η κοινωνική πραγματικότητα και τόσο πολλά και περίπλοκα τα προβλήματα των μαθητών που η μαθησιακή διαδικασία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, υποτιμάται και υποβαθμίζεται με αποτέλεσμα στρατιές μαθητών να περνάνε χρόνια ολόκληρα μέσα στα σχολεία χωρίς να κερδίζουν μαθησιακά τίποτε και να μένουν σχεδόν αναλφάβητοι. Βλέπουμε μαθητές 15-16 χρονών που ΔΕΝ ξέρουν καλά καλά να διαβάζουν και να γράφουν, ούτε να σχηματίσουν προφορικά ή γραπτά μια ολοκληρωμένη πρόταση, να αναπτύξουν μια ιδέα, ούτε βέβαια να κάνουν πολλαπλασιασμό και διαίρεση, όλα αυτά τα αναπληρώνουν φτωχά με την οθόνη ενός κινητού. Και πώς έφτασαν μέχρι την Α’ Λυκείου; Θαρρείς πως μπήκαν σε ένα κυλιόμενο διάδρομο στην Α' Δημοτικού και με ευκολία, κλωτσώντας μια μπάλα ή παίζοντας με ένα κινητό έφτασαν άκοπα στην εφηβεία, σχεδόν αγράμματοι, οπότε είναι πια πολύ αργά να διορθωθούν τα λάθη, να αναπληρωθούν τα κενά. 

Βέβαια, η σύγχρονη Παιδαγωγική αναπτύσσεται με γνώμονα την υποβοήθηση του μαθητή να "μάθει να μαθαίνει" και τη χρήση των νέων τεχνολογιών σε υπέρογκο βαθμό έτσι ώστε η τεχνολογία να απομακρύνει την ανάγκη των μαθητών ακόμη και να σκέφτονται, πόσο μάλλον να μαθαίνουν, να κατακτούν μια ελάχιστη ποσότητα βασικών γνώσεων και έτσι ώστε να υποκαθιστούν μέρος του εγκεφάλου τους κυριολεκτικά με ηλεκτρονικές συσκευές που σκέφτονται αντ' αυτών και προτείνουν λύσεις στα προβλήματά τους. Τι εκπαίδευση όμως είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους σιγά σιγά εξαρτώμενους (με την ιατρική έννοια της εξάρτησης!!) από μηχανήματα «σκέψης» και που ούτε τουλάχιστον καταφέρνει όπως αποδεικνύεται μέχρι τώρα να λύσει τα κοινωνικά τους προβλήματα; 

Είναι λοιπόν τόσο φυσικό και αποδεκτό για τα παιδάκια του Δημοτικού να έχουν λογαριασμούς σε FB και Twitter και να ανεβάζουν φωτογραφίες και βίντεο, έστω και αν έχουν την "πολυτέλεια" να ξέρουν να γράφουν με πληκτρολόγιο, όταν δεν ξέρουν να γράφουν με το μολύβι; 

Μήπως το Δημοτικό Σχολείο κυρίως και στη συνέχεια και οι ανώτερες δομές πρέπει να δώσουν και πάλι βαρύτητα στη ΜΑΘΗΣΗ, στη ΓΝΩΣΗ χωρίς βέβαια να υιοθετούν απηρχαιωμένες αυταρχικές μεθόδους και χωρίς να κλείνουν - όπως παλιά - τα μάτια στη διαφορετικότητα και στις κοινωνικές ανισότητες; 

ΝΑΙ. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κοπιάσουν οι μικροί μαθητές για να ξέρουν την προπαίδεια, να κάνουν πολλαπλασιασμό και διαίρεση, να αποστηθίσουν τις βασικές χρονολογίες της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας και να γράφουν με σωστή ορθογραφία μία ολοκληρωμένη πρόταση. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι αν δεν μαθαίνουν ΔΕΝ θα επιβραβεύονται αλλά θα παίρνουν χαμηλότερο βαθμό από Α!! Δεν κατακτάται  η γνώση αγαπητοί συνάδελφοι με συνεχείς επιβραβεύσεις της αμάθειας. Οι μικροί μαθητές θα πρέπει να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ για να προχωρήσουν αποδοτικά στη σχολική ζωή τους!! Που σημαίνει ότι σιγά σιγά θα εξοβελισθεί από τα σχολεία μας η κουλτούρα της «ελάχιστης προσπάθειας» (ή της μηδενικής ακόμη πολλές φορές). Που σημαίνει και ότι οι μαθητές θα δοκιμάζουν διαρκώς τις δυνάμεις τους, θα ασκούν το νου τους και θα γίνονται καθημερινά ικανότεροι, εξυπνότεροι, καλύτεροι.

Αυτού του είδους η μαθησιακή τους ενδυνάμωση εξ απαλών ονύχων μαζί με την κοινωνική μέριμνα και ευαισθησία των εκπαιδευτικών θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης κατά την ανάπτυξή τους, στην απόκτηση αυτοπεποίθησης και ικανοτήτων διαχείρισης από τους ίδιους όπως μεγαλώνουν των κοινωνικών τους προβλημάτων. Και θα δούμε επιτέλους μαθητές που ενηλικιώνονται και είναι δυνατοί, ώριμοι, μορφωμένοι και ενεργοί πολίτες. Αυτό μόνο τους αξίζει.
_

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Όμορφα ήταν τα τέρατα


τα τέρατα ήτανε
όμορφα χτες
μήτρας γεννήματα
αθώα βλαστάρια

παιχνίδια δεν είχανε
φιλιά δε γνωρίσαν
φτώχεια χορτάσανε
μαχαίρια και μίσος

ενήλικα τώρα
τέρατα γίναν
γιατί, μη ρωτάς
εσύ ειδικά

εσύ που τα έθρεψες
τέρατα να 'ναι

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Φώτα, κάμερα …


Στο επόμενο λεπτό
Κι άλλος νεκρός στο Αιγαίο

Ήταν λέει μια κοιλάδα που τη λέγανε Ευρώπη
ζούσαν όλοι ευτυχισμένοι μα δε λέγονταν ανθρώποι
Στείλανε στρατούς και όπλα να κουρσέψουν άλλα μέρη
μα στης προσφυγιάς το κύμα στήσανε δόλιο καρτέρι

Από σύρμα κι από μίσος τείχη χτίσανε και φράχτες
να μποδίσουν τα ποτάμια να μη γίνουν καταρράχτες
Δώσαν πρόσκληση στο Χάρο στο Αιγαίο να  γυρνάει
καπετάνιο τον ορίσαν και θανατικό σκορπάει

Δες τι όμορφα αγγελούδια κι όλο λες πως θα ξυπνήσουν
τη μανούλα ν’ αγκαλιάσουν, να χαρούν, να τραγουδήσουν
Κι η χαροκαμένη μάνα τ’ αγκαλιάζει και θρηνεί
δεν υπάρχουνε πια λόγια, μόνο δάκρυα και οργή

Φράχτες, πάσσαλοι και πέτρες το νερό δε σταματάνε
στο ποτάμι της ανάγκης και βουνά παραμερίζουν
Ξεθωριάζουνε τα όρια των κρατών και των ηπείρων
σβήνουνε από το χάρτη με το αίμα των μαρτύρων

Άφρονες λαών ηγέτες, δολοφόνοι παιδοκτόνοι
για τα εγκλήματά σας θα ‘ρθει ώρα ν’ απολογηθείτε
Δε σας κόστιζε η αγάπη, η ανθρωπιά και η συμπόνοια
σας αρμόζει καταδίκη, κολασμός και καταφρόνια

Χωρίς εκτίμηση
Προς τους αρχιτέκτονες
Των φραχτών

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Πού είναι ο εχθρός;


Αγαπητοί μαθητές μου
Διάβασα στο κάλεσμα των Συντονιστικών Αγώνα Σχολείων ενόψει των μαθητικών κινητοποιήσεων στις 2 Νοέμβρη μεταξύ άλλων: "Θέλουμε ένα σχολείο στο οποίο θα είμαστε δημιουργικοί και όχι αριθμοί ονομάτων για τα απουσιολόγια."

Τρέφω μεγάλο σεβασμό στον αγώνα σας που είναι κοινός με τους αγώνες γονιών και καθηγητών. Αλλά περιμένω με λαχτάρα τη μέρα που ΟΛΟΙ εσείς οι μαθητές μας θα μπαίνετε στην τάξη, με τσάντα, στυλό και βιβλία για να συμμετάσχετε σε ένα δημιουργικό μάθημα και όχι για να μην πάρετε απουσία.
Αλλά αυτό είναι πρωτίστως δική σας υπόθεση και ευθύνη. Εμείς οι δάσκαλοι αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη Παιδεία και πασχίζουμε μέσα στην τάξη για τη μόρφωσή σας, για να γίνετε δυνατοί, ώριμοι και αυτάρκεις πολίτες.
Ποτέ δεν σας είδαμε σαν αριθμούς και ονόματα για τα απουσιολόγια.

Ελπίζω να σταματήσετε κάποτε να βλέπετε στο σχολείο και στους εκπαιδευτικούς αντιπάλους και εχθρούς.
Γιατί τότε μόνο θα μπορέσετε τους πραγματικούς εχθρούς σας να διακρίνετε.
_