Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Αγκάθια



Κάποτε Ακάνθινο Στεφάνι
στόλισε του Ανθρώπου την ψυχή
Ο πόνος ήταν σπόρος της Αγάπης
το αίμα ποταμός της Ανθρωπιάς

Χιλιάδες χρόνια φώτισε τους δρόμους
και έδωσε ελπίδες και χαρές
Στης γης τους αλυσοδεμένους
στους άπορους, τρελούς ή και ληστές

Μα τώρα κάτι ακάνθινα στεφάνια
στα σύνορα φυτρώνουν των κρατών
Συρματοπλέγματα και φράχτες από μίσος
ξεδιάντροπα ορθώνονται φριχτά

Τα αγκάθια που Σε πλήγωσαν τιμούμε
μα τώρα πάλι αγκάθια μας κυκλώνουν
Τελευταίους κληρονόμους της οργής
τους φίλους και τ’ αδέλφια μας πληγώνουν

Μα όσοι σύρματα και θάνατο φυτεύουν
αντί γαρουφαλλιές και γιασεμί
Δε βλέπουν πόσο ανόητοι φαντάζουν
να φτιάχνουν τη δική τους φυλακή

Αγκάθια που ξεσκίζουνε τη σάρκα
μ’ αίμα παιδιών ποτίζεται η γη
Αγκάθια που θα γίνουνε κοντάρια
να πέφτουν στων αφρόνων την αυλή
_

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Προσευχή

Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου κι απόψε
που φύλαξες τη μαμά μου
Ήλθε στο σπίτι κουρασμένη
Έφερε να φάμε,
έφερε ψωμάκι
και φασόλια
Μ’ αρέσουν τα φασόλια, αλήθεια,
Εγώ έχω και ποδήλατο
Μου το χάρισε η μαμά του Tim
Όλη μέρα ποδήλατο κάνω
Στην αυλή, δε βγαίνω στο δρόμο
Έχω ένα φίλο, τον Tim
Έρχεται, μιλάμε
αλλά δεν καταλαβαίνω τι λέει
Ούτε εκείνος, αλλά
τις ζωγραφιές μου τις καταλαβαίνει
Δεν πάω στο σχολείο εγώ
Στο σχολείο του Tim δεν μπορώ να πάω
λέει η μαμά
Δεν ξέρω τη γλώσσα των άλλων παιδιών
Θα μάθω να μιλάω όμως και
του χρόνου θα πάω
Θα έχω πολλούς φίλους τότε
Και δασκάλα θα έχω
Η μαμά κλαίει
Γιατί, δεν μου λέει
Αφού ο μπαμπάς μάς βλέπει από ψηλά
Και μας προσέχει
Μου έχει δείξει η μαμά που είναι
Ένα βράδυ, πριν κοιμηθώ
Το πιο λαμπερό αστεράκι, μου είπε,
Το βλέπεις;
Εκεί είναι ο μπαμπάς
Και έχει παρέα το Nizar
Τον αδελφούλη μου !!
Φτιάξε Θεέ μου
Μια παιδική χαρά
Όχι στο σπίτι μου κοντά
Εκεί που είναι ο αδελφούλης μου
Στο αστεράκι του,
Παράδεισο, το λέει η μαμά
Ο Nizar μαζί με το μπαμπά
Κολύμπησαν και τα κατάφεραν
Έφτασαν, στον Παράδεισο
και εμείς θα πάμε, λέει η μαμά
Δεν ξέρω πότε, δε μου είπε
Θα πάρω και το ποδήλατό μου
Να κάνει και ο Nizar
Δεν έχει δικό του
Έχει όμως πολλούς φίλους κοντά του
Κολυμπήσανε μαζί
Τα καταφέρανε κι αυτοί
Όλους τους ξέρω
Τυχεροί είναι, παίζουν όλοι μαζί
Τώρα έχω μόνο ένα φίλο
Τον Tim
Και δεν καταλαβαίνω τι μου λέει
Του χρόνου όμως
Θα πάω σχολείο
Θα έχω πολλούς φίλους τότε
Θα έχω και δασκάλα
Καληνύχτα Nizar, αδελφούλη μου
Καληνύχτα μπαμπά
Καληνύχτα μαμά
_

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

ΚΟΝΤΟΘΩΡΟΙ και ΑΜΒΛΥΝΟΕΣ ΗΓΕΤΕΣ



Οδύνη και θλίψη. Το "όμορφο" Αιγαίο γίνεται καθημερινά υγρός τάφος για δεκάδες ανθρώπους που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Τα Ευρωπαϊκά σύνορα γίνονται φράχτες αδιαπέραστοι από την ανθρωπιά. Και τα σύνορα μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών γίνονται ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανθρώπων που υφίστανται τη βία των δυνάμεων καταστολής, την πείνα, την εξαθλίωση. Φαινόμενα που θυμίζουν τις φρικαλεότητες που γνώρισε η ανθρωπότητα στους παγκόσμιους πολέμους και δυστυχώς οι ανιστόρητες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έμαθαν από τα λάθη τους και τα επαναλαμβάνουν. Χώρες μάλιστα που υπέφεραν στους πολέμους,  γίνονται τώρα χώρες δυνάστες και αντί να δείχνουν αλληλεγγύη δείχνουν στους κατατρεγμένους μετανάστες το σκληρότερό τους απάνθρωπο πρόσωπο.

Και οι Ευρωπαϊκές και οι λοιπές "πολιτισμένες" χώρες που συμμετέχουν στον ΟΗΕ και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς που "εγγυώνται" τα ανθρώπινα δικαιώματα δηλώνουν χωρίς αιδώ: εμείς θα δεχτούμε τόσους πρόσφυγες, εμείς τόσους, εμείς τόσους, οι υπόλοιποι στον καιάδα. Και βέβαια όχι μετανάστες, αυτοί είναι παράνομοι, αυτοί δεν έχουν δικαιώματα, εμείς έχουμε πολιτική μόνο για λίγους πρόσφυγες.

Αν ένας Ευρωπαίος αποφασίσει σήμερα να ταξιδέψει στην υποσαχάρια Αφρική για αναψυχή, απλώς θα βγάλει εισιτήριο, θα πάρει το αεροπλάνο και θα πάει. Γιατί η Ευρώπη μας, η Ευρώπη "των αξιών και των ιδανικών" δεν δηλώνει στην Τουρκία ότι κάθε πολίτης αυτού του κόσμου που τυχαίνει να βρίσκεται στο έδαφός της μπορεί να πάει σε ένα αεροδρόμιο, να βγάλει ένα εισιτήριο και να ταξιδέψει σε όποια χώρα θέλει ώστε να μη γίνεται γίνεται θύμα εκμετάλλευσης των δουλέμπορων που κλέβουν χιλιάδες ευρώ από δύστυχους ανθρώπους σε αντάλλαγμα μιας θέσης σε μια βάρκα ελπίδας και συχνά σε αντάλλαγμα της ίδιας τους της ζωής;

Γιατί τα Ευρωπαϊκά κράτη που ασμένως συμμετείχαν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους για οικονομικά συμφέροντα τώρα αρνούνται να δεχτούν τις συνέπειες των αποφάσεών τους που είναι η μαζική μετανάστευση;

Αν οι πολιτικοί που τα κυβερνούν δεν ήταν τόσο κοντόθωροι και αμβλύνοες θα ένιωθαν το τσουνάμι της καταστροφής τους που οι ίδιοι προετοιμάζουν. Έχουν ακόμη χρόνο να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας προς όφελος όλων των λαών. 
Εύκολο είναι. Αρκεί απλώς να δείξουν λίγη αλληλεγγύη, λίγη ανθρωπιά. 
Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος.
_

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ



Αγιασμός στα σχολεία, 11-9-2015. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
Σήμερα, όλοι οι πρώην διαθέσιμοι εκπαιδευτικοί, δώσαμε το παρόν μαζί με τους μαθητές μας στον αγιασμό για τη νέα σχολική χρονιά, 2015-2016. Τα δυο χρόνια της επονείδιστης διαθεσιμότητας, τη μέρα του αγιασμού λείπαμε από τα σχολεία μας. Τα σχολεία μας συρρικνώθηκαν, πολλά δυστυχώς έκλεισαν. Πολλοί μαθητές είχαν διακόψει το σχολείο ή είχαν αλλάξει εκπαιδευτική πορεία προς αδιάφορα γι' αυτούς αντικείμενα και τώρα ξαναήλθαν με αναπτερωμένες τις ελπίδες τους να σπουδάσουν αυτό που αγαπούν. Είναι ενήλικοι πια και θα είναι σε θέση στις εκλογές να τιμωρήσουν οι ίδιοι αυτούς που τους στέρησαν δυο πολύτιμα εκπαιδευτικά χρόνια από τη ζωή τους. Όπως θα πράξουν και πάλι οι εκπαιδευτικοί, οι πρώην διαθέσιμοι, αλλά και πολύ περισσότεροι από αυτούς που αναγνώρισαν την αδικία και μας συμπαραστάθηκαν στον αγώνα μας από την πρώτη στιγμή.
Η σημερινή μέρα,  ήταν μια σημαντική μέρα. Το πρώτο κουδούνι της χρονιάς μας βρήκε στις θέσεις που δεν μας χαρίστηκαν, που κερδίσαμε δυο φορές, μια φορά όταν αξιοκρατικά διοριστήκαμε και άλλη μια όταν επιστρέψαμε νικητές τον Ιούνιο στα σχολεία μας.
Στις επικείμενες εκλογές, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ αυτούς που μας αδίκησαν, και ΤΙΜΟΥΜΕ αυτούς που μας δικαίωσαν και μας έδωσαν πίσω τις δουλειές μας.
Καλή χρονιά, καλή δύναμη και καλή πρόοδο στους μαθητές μας.