Για τα παιδιά φοβάμαι

Σαν ήμουνα μικρό παιδί
Μου λέγαν παραμύθια
Με Δράκους, Τέρατα, Θεριά
Κι ο Θάνατος, συνήθεια

Μέσα μου τρόμαζα, μα δες
Δεν έκλαιγα, σιωπούσα
Περίμενα με υπομονή
Την ώρα καρτερούσα

Που ένα θαύμα μαγικό
Τον ήρωα ανασταίνει
Μα ύπνος δε μ’ έπιανε πριν δω
Το Τέρας να πεθαίνει

Μα τώρα που μεγάλωσα
Δεν ζω με παραμύθια
Ο Πόνος και ο Θάνατος
Είναι η πικρή Αλήθεια

Θαρρώ εγώ είμαι τυχερός
Λίγες δεκάδες χρόνια
Πόλεμο δεν εγνώρισα
Την Κόλαση δεν είδα

Μα ξέρω πως τ’ αδέρφια μου
Σε μακρινές πατρίδες
Τον τρόμο ζουν καθημερινά
Πολέμου καταιγίδες

Δίστομο και Καλάβρυτα
Άουσβιτς και Νταχάου
Ταχρίρ, Ουτόγια, Τιεν Αν Μεν
Σερβία, Παλαιστίνη

Λίστες Θανάτου ατέλειωτες
Η μάνα γη - πατρίδα
Τόπους θυσίας γέμισε
 Αθώων εκατόμβες

Άνθρωποι δε λογίζονται
Τέρατα ανθρωποκτόνα
Πόνο και τρόμο προκαλούν
Σε Δαίμονες πιστεύουν

Είδα πως κάποιους γύρω μας
Τα Τέρατα δεν τους σκιάζουν
Κοιτώντας στον  καθρέφτη τους
Αλίμονο, τους μοιάζουν

Τη φρίκη κι αν τη συναντούν
Τα μάτια δεν τα κλείνουν
Γελάνε, χαίρονται, ορμούν
Τα ίχνη τους αφήνουν

Κι είναι ζωή πραγματική
Δεν είναι παραμύθια
Ο Πόνος και ο Θάνατος
Είναι η πικρή Αλήθεια

Τώρα που μεγάλωσα
Ο ύπνος δε με πιάνει
Ελπίδες δεν υπάρχουν πια
Το Τέρας να πεθάνει

Γιατί τα γράφω όλ’ αυτά;
Η απόγνωση με σπρώχνει
Να σας φωνάξω ΔΑΣΚΑΛΟΙ
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΦΟΒΑΜΑΙ

ΜΟΡΦΩΣΤΕ ΤΑ, ΔΙΔΑΞΤΕ ΤΑ
ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΝΑ ΜΙΣΗΣΟΥΝ
ΑΓΑΠΗ ΝΑ’ ΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΤΗ ΦΡΙΚΗ ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΝ
_