Σπουδές στα ΕΠΑ.Λ., - Προτάσεις για αλλαγές

Σχόλιο διεγράφη. Αυτή η ανάρτηση αφαιρέθηκε από το συγγραφέα. Eπειδή μερικές συζητήσεις ίσως έχουν την παραπάνω τύχη, θα αναδημοσιεύω ότι νομίζω πως αξίζει να μείνει, όχι γιατί είναι πάντα τέλειο και ολοκληρωμένο, αλλά κυρίως γιατί είναι προϊόν γόνιμου προβληματισμού.
ΑΠΟ: http://epalanoliosion.blogspot.com/

"Προτάσεις για αλλαγές, βελτιώσεις και τροποποιήσεις στα φιλολογικά μαθήματα του ΕΠΑΛ"

Μετά την έναρξη της τρέχουσας σχολικής χρονιάς, έχει ολοκληρωθεί η σε πρώτη φάση λειτουργία του νέου θεσμού του ΕΠΑΛ και στις τρεις τάξεις του λυκείου αυτού. Αναφερόμαστε σε πρώτη φάση για να τονίσουμε ότι υπάρχουν πολλά για να γίνουν ακόμη ώστε ο θεσμός αυτός να λειτουργεί ομαλά, ουσιαστικά κι εποικοδομητικά.Καταρχήν, δεν έχει αξιολογηθεί η περίεργη και δυσεξήγητη προσθαφαίρεση ειδικοτήτων μεταξύ ΕΠΑΛ κι ΕΠΑΣ, καθώς και η αποτελεσματικότητα της αυξομείωσης των ωρών των μαθημάτων γενικής παιδείας σε ΕΠΑΛ κι ΕΠΑΣ αντίστοιχα.Και πολύ περισσότερο οφείλουμε να μελετήσουμε την αξία και τον ουσιαστικό ρόλο των αναλυτικών προγραμμάτων και της διδασκόμενης ύλης των μαθημάτων, έτσι όπως διαμορφώνονται τώρα που και οι τρεις τάξεις λειτουργούν στο σύστημα ΕΠΑΛ. Εππλέον, είναι ανάγκη να εξετάσουμε με ειλικρίνεια την αποτελεσματικότητα αυτού του διδακτικού σχεδιασμού σε ό,τι αφορά τη βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου των μαθητών και να προχωρήσουμε στις απαραίτητες διορθώσεις με τόλμη και φαντασία, δίχως δογματισμούς, φόβο και πάθος.Θα ακολουθήσουν, σε σύντομο χρόνο, ορισμένες προτάσεις, όπως διατυπώθηκαν, αδρομερώς από τους φιλολόγους του δικού μας ΕΠΑΛ, σε μια πρώτη αποτίμηση των μαθημάτων μας στο νέο αυτό σχολείο. ΧΚΤ
αναρτήθηκε από Επαγγελματικό Λύκειο Άνω Λιοσίων στις 9:14 πμ την 12 Φεβ 2009


Ο/Η ΖΟΥΚΥΔΙΔΗΣ είπε...
Η μέχρι τώρα πορεία των φιλολογικών μαθημάτων στο ΕΠΑΛ μάλλον δεν χρειάζεται και τα πειστήρια των πρώτων πανελληνίων εξετάσεων για να πιστοποιήσει το λάθος σχεδιασμό.Η μεταφορά βιβλίων και ύλης από το Ενιαίο στο ΕΠΑΛ με το πρόσχημα της εξίσωσης των δύο σχολείων και της συμμετοχής των μαθητών της επαγγελματικής εκπαίδευσης στις εξετάσεις για τα ΑΕΙ είναι ένα ευφάνταστο θεωρητικό κατασκεύασμα που στερείται πραγματισμού.Είναι δε τόσο ευφάνταστο που σε τρομάζουν οι αρχικοί ευγενικοί στόχοι του.Η αλήθεια όμως βρίσκεται αλλού.Οι μαθητές των ΕΠΑΛ προέρχονται από γυμνάσια που τους έκριναν ως κακούς μαθητές.Όσο κι αν καλλιεργούμε την πίστη ότι στην επαγγελματική εκπαίδευση μπορούν να διαγράψουν το «κακό» τους παρελθόν και να κάνουν νέα αρχή,τις περισσότερες φορές δεν είναι εφικτό.Κι αυτό γιατί ένα μέρος των μαθητών έρχεται για ευνοϊκότερη μεταχείρηση από τους καθηγητές σε σχέση με το Ενιαίο άρα η θέληση για μάθηση δεν υφίσταται .Η μάθηση υποκαθίσταται από τον ωφελισμό.Επιπλέον το μεγαλύτερο μέρος των μαθητών κουβαλά μαζί με την ταμπέλα του ανεπαρκούς μαθητή για το Ενιαίο και ένα πλήθος γνωστικών κενών.Η ύλη και τα βιβλία του Ενιαίου συνταχθηκαν για να εξυπηρετήσουν άλλες ανάγκες και απευθύνονται σε μαθητές που διαθέτουν κάποιες βάσεις . Στο ΕΠΑΛ όμως ποιές ανάγκες εξυπηρετούν και σε ποιούς μαθητές απευθύνονται;:Θα παραμείνω προς το παρόν σε γενικές προτάσεις • Η επαγγελματική /τεχνική εκπαίδευση πρέπει να αυτονομηθεί σε σχέση με το γυμνάσιο.Η ύλη των μαθημάτωνδεν πρέπει να θεωρείται φυσική συνέχεια της ύλης του γυμνασίου.Οι βασικές αρχές των τριών τάξεων του γυμνασίου πρέπει να επαναλαμβάνονται με κάποιες προσθήκες .• Η αναμόρφωση του προγράμματος δεν πρέπει να γίνει ξεχωριστά ανά μάθημα.Πρέπει να υπάρχει στα γενικά μαθήματα μια κοινή φιλοσοφία ως προς τους γενικούς στόχους και την επίτευξη τους(μαθηματικά,φιλολογικά,φυσική,κ.α.)• Να περιοριστεί ο όγκος της ύλης ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο για εμπέδωση .Η ύλη να διαμορφωθεί με γνώμονα την καλλιέργεια της αναλυτικής και συνθετικής σκέψης του μαθητή.Εαν υπάρχει κάποια ευαισθησία για την τεχνική εκπαίδευση αυτή πρέπει να φάνει στον τρόπο που προσπαθούμε να ετοιμάσουμε καινοτόμους και ευρηματικούς επαγγελματίες.• Να υπάρξουν σαφείς οδηγίες και βοηθητικό υλικό προς τους εκπαιδευτικούς Με ειδικότερες προτάσεις στη συνέχεια...........................................
17 Φεβρουάριος 2009 12:10 πμ


Ο/Η ΖΟΥΚΥΔΙΔΗΣ είπε...
«ΣΟΦΟΙ ΠΑΙΔΟΛΕΤΗΡΕΣ»Μια ακόμα συνεισφορά στη μόρφωση και διάπλαση των ΕλληνοπαίδωνΑρχικά ήταν μια φήμη και με τις φήμες δεν πτοούμε εύκολα.Μετά ήρθε η βεβαιότητα:Στο μάθημα της Έκθεσης αφαιρούνται 10 μονάδες από την παραγωγή λόγου και προστίθενται στις γλωσσικές ασκήσεις – θεωρία του βιβλίου.Είναι πέραν πάσης αξιολόγησης η κίνηση αυτή.Προσπαθώ να φανταστώ τα επιχειρήματα τους.Να γίνεται έτσι πιο αντικειμενική η βαθμολόγηση; Γνωρίζουν ότι οι αποκλίσεις οφείλονται κυρίως στην παραγωγή λόγου;Θα πάψουν έτσι να αδικούνται οι μαθητές;Φαιδρή φενάκη!Το άγχος των εξ Εσπερίας ορμωμένων σοφών για θετικοποίηση –αντικειμενικοποίηση των ανθρωπιστικών μαθημάτων δε με αφορά.Δεν ενδύεσαι το μανδύα της επιστημονικής εγκυρότητας όταν χρησιμοποιείς μαθηματικά πρότυπα για να αξιολογήσης την ενάργεια της σκέψης ,τη σαφήνεια στην έκφραση ενός νέου ανθρώπου.Μήπως είναι όμως πιο ταπεινά τα κίνητρα;Μήπως όλη αυτή η σπουδή στο συγκεκριμένο θέμα είναι ένας λανθάνων λαϊκισμός; Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις στη χώρα αυτή απορρίπτουν μετά βδελυγμίας το «δύσκολο».Αυτό που μπορεί να κάνει τα παιδιά καλύτερα ,να τους δώσει και όπλα να μπορούν να αμφισβητούν ακόμα και τον δάσκαλο.Η συνταγή είναι μάλλον γνωστή για κάθε μελλοντική μεταρρύθμιση: Διευκόλυνση-αντικειμενικοποίηση της βαθμολογίας για να είμαστε σίγουροι ότι τα παιδιά μας καλώς μπήκαν στο πανεπιστήμιο.Μοιραία όμως η ευκολία οδηγεί στις εύκολες σκέψεις και η αντικειμενικοποίση σε αντικειμενικοποιημένα μυαλά.Τέτοια παιδιά θέλουμε;Υ.Γ.Όταν να ανακοινωθούν τα πρώτα αποτελέσματα των πανελληνίων στην Έκθεση πάλι θα υπάρχουν αποκλίσεις και πάλι θα καταρρεύσει αυτό το ευκαιριακό ,λαϊκής κατανάλωσης τέχνασμα.Ελπίζω να το θυμάται κανείς.........
17 Φεβρουάριος 2009 1:38 μμ

Ο/Η Γιώργος Στάμος είπε...
Με αφορμή τα σημαντικά και χρήσιμα σχόλια του συναδέλφου μου Ζουκιδίδη για τα προγράμματα σπουδών θα παραθέσω στην κρίση σας λίγες σκέψεις ως συμβολή στο διάλογο. Ίσως τα Γυμνάσια δεν έκριναν τους μαθητές των ΕΠΑΛ ως κακούς μαθητές, αλλά πιο σωστά δεν τους βοήθησαν να γίνουν καλύτεροι αφού απέτυχαν στο να τους καλλιεργήσουν εσωτερικά κίνητρα μάθησης. Ας μην καταλογίζουμε λοιπόν αποκλειστικά στους μαθητές αυτούς ταπεινά ωφελιμιστικά κίνητρα. Εξάλλου δεν έχει τόση σημασία το κίνητρο που ωθεί το μαθητή στην Επαγγελματική Εκπαίδευση, γιατί στην εφηβεία η αναζήτηση μιας διευκολυντικής οδού για τη διέξοδο από τη σωρεία εξωεκπαιδευτικών προβλημάτων είναι εντελώς φυσιολογικό φαινόμενο και ο μαθητής πρέπει να είναι αποδεκτός από την εκπαιδευτική κοινότητα όπως είναι, άνευ όρων, τότε μόνο μπορεί να βοηθηθεί. Συνήθως εξ’ άλλου οι γονείς είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την επιλογή του είδους του Λυκείου για τα παιδιά τους (ευθέως ανάλογο με τις ταξικές τους καταβολές), όπως και οι ίδιοι έχουν μεγάλη ευθύνη για την πορεία του παιδιού τους στο χρόνο μέχρι τότε, βλέποντας σ’ αυτό τις δικές τους δυνάμεις, αδυναμίες, απωθημένα και προσδοκίες. Άρα παραλαμβάνουμε στο σημερινό Επαγγελματικό Λύκειο ένα μαθητή ευάλωτο στις διευκολυντικές παγίδες, άρα αυτός γίνεται εύκολη λεία των «σύγχρονων» κοινωνικών θεσμών. Γι αυτό θα βγει ατελής επαγγελματίας με παρωχημένες γνώσεις και θα δυσκολευτεί να κερδίσει κάποτε επαγγελματική και προσωπική ικανοποίηση από τη δουλειά του. Όμως ίσως αυτός είναι και τυχερός σε ένα βαθμό σε σχέση με το μέσο μαθητή του σημερινού Γενικού Λυκείου, γιατί αυτός δεν θα χτυπηθεί σαν χταπόδι στο μόλο για να κερδίσει την ανεργία του ή την επιλογή ενός επαγγέλματος που σιχαίνεται, την όψιμη απογοήτευσή του, την καταδίκη της εφηβείας του (θυσία στο βωμό των πανελλαδικών) και την άμεση ενηλικίωσή του. Τι να διαλέξω λοιπόν για ένα μαθητή 15 χρονών; Να βοηθήσω στη συνέχιση της απαξίωσής του, επικαλούμενος μια δήθεν «νοητική απόκλιση» και να τον «βοηθάω» να συνειδητοποιήσει την ανεπάρκειά του μειώνοντας στο μηδέν τις προσδοκίες μου και να του δωρίζω βαθμούς και παρουσίες ή να βοηθήσω στην καταδίκη της εφηβείας του με αποδοχή μιας ψευδεπίγραφης «καλής επίδοσης» και καλλιεργώντας υπερβολικές προσδοκίες που στην πλειοψηφία θα αποδειχθούν ανέφικτες και θα οδηγήσουν σε ψυχολογικά αδιέξοδα λόγω εκπαιδευτικών και επαγγελματικών αποτυχιών; Και οι δυο παραπάνω επιλογές σήμερα είναι ατελείς και με αφήνουν αδιάφορο. Αρνούμαι το διαχωρισμό. Σίγουρα υπάρχουν λίγα (στατιστικά και ιατρικά αποδειγμένο) παιδιά μας που χρειάζονται ειδική εκπαιδευτική μεταχείριση και στήριξη. Αλλά ο διαχωρισμός των μαθητών σε παιδιά Λυκείων, παιδιά των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ, με σχεδόν ευθεία παραπομπή στις νοητικές τους ικανότητες (έστω όχι γενετικά αλλά κοινωνικά, ταξικά, οικονομικά διαμορφωμένες), δεν μπορώ να δεχτώ ότι επιτρέπεται να είναι τόσο καθοριστικός, ώστε ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ από αυτά να αποκλείονται από την μόρφωση και να υφίστανται τις συνέπειες της υποτίμησής μας και των ισχνών προσδοκιών μας. Θα ήθελα να αμβλυνθούν οι διαφορές μεταξύ των παραπάνω τριών τύπων σχολείων. Μάλλον θα πρέπει να θεσμοθετηθεί ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, με πολλαπλούς δρόμους μέσα σ’ αυτό που να ξεκινούν στη Β’ Λυκείου, αλλά μέσα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο λειτουργίας μηχανισμών συμβουλευτικής υποστήριξης και επαγγελματικού προσανατολισμού, όπου πρώτο λόγο θα έχει η Γενική Παιδεία και δεύτερο η αδρή και όχι αυστηρά καθορισμένη επαγγελματική εξειδίκευση (σε Τομείς και όχι ειδικότητες) με πολλά περιθώρια οριζόντιων μετακινήσεων και χωρίς αποκλεισμούς ως προς τις κατευθύνσεις σπουδών μετά το Λύκειο για να υπάρχουν πολλά περιθώρια διόρθωσης λαθών. Θα εξειδικεύσω μια πρόταση ίσως σύντομα… Έτσι στο σχολείο αυτό, όλοι οι μαθητές θα αναπτύσσονται με βάση την αποδοχή της ανομοιογένειάς τους (και χωρίς να φορούν ταμπέλες) που θα είναι πια πλεονέκτημα αφού θα οδηγούνται στην κατεύθυνση που επιθυμούν και που ταυτόχρονα όμως θα πληρούν τα απαιτούμενα για την κατεύθυνση αυτή αντικειμενικά προσόντα. Και μετά το Λύκειο να περιλαμβάνει ο χάρτης τα αναγκαία και όχι θνησιγενή τμήματα ΑΕΙ / ΤΕΙ (ακυρώνω εγκαίρως το μύθο για την ελεύθερη πρόσβαση που συνδυάζεται αυτόματα, και χωρίς με ειλικρίνεια να ομολογείται, σε εκατοντάδες απαξιωμένα Πανεπιστημιακά Τμήματα και την παγίδευση δημιουργικών χρόνων των νέων ανθρώπων στην όχι χωρίς συνέπειες αδράνεια), καθώς και δομές μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ενός αλλά και περισσοτέρων αν χρειάζεται ετών (ειδικά στην περίπτωση αλλαγής επαγγελματικών επιλογών από τους Τομείς που επιλέχτηκαν στο Λύκειο) για την επαγγελματική εξειδίκευση και λήψη ενός πλήρους και επαρκούς (νομικά και γνωστικά) επαγγελματικού τίτλου με αντίκρισμα όχι μόνο στην αγορά εργασίας αλλά και στην ψυχική ηρεμία και προσωπική ικανοποίηση των σπουδαστών. Πως δεχόμαστε σήμερα να δηλώνει ένας μαθητής 50 σχολές ΑΕΙ/ΤΕΙ ώστε απλώς να γίνεται σύντομα ένας αποτυχημένος «επιτυχών» π.χ. στην 40η σχολή «προτίμησής του»; Και η πολυσυζητημένη βάση του 10; Μάλλον δεν φταίει για την αποτυχία του συστήματος. Κάποιες αριθμητικές αξιολογήσεις ας μείνουν εσαεί για να μην δούμε στο μέλλον να διδάσκουν τα παιδιά μας καθηγητές ή να μας νοσηλεύουν γιατροί ή να χτίζουν τα σπίτια μας μηχανικοί, που μπήκαν στο Πανεπιστήμιο με 05 και που δεν ήξεραν να γράψουν το όνομά τους (και ας μη έφταιγαν αυτοί). Όσο για την ύλη και τα Α.Π., ας διδάσκονται όλοι οι μαθητές την ίδια ύλη για κάποιο μάθημα Γενικής Παιδείας για παράδειγμα, οι απαιτήσεις όμως του σχολείου από αυτό θα πρέπει να διαφέρουν κατά ομάδες μαθητών και να συνάδουν με τις επιλογές κατεύθυνσης του καθενός, ώστε η ενασχόλησή τους να είναι τόση ώστε είτε να προωθεί τους στόχους τους στην εκπαιδευτική κατεύθυνση που διάλεξαν είτε απλώς να αφήνει ένα ελάχιστο αλλά διακριτό και απαραίτητο «μορφωτικό αποτύπωμα». Ας μάθουν λοιπόν για την Αντιγόνη και το Σωκράτη (μιας και μιλήσαμε για ήρωες) ή ας εμπλακούν σε κάπως ακαταλαβίστικες μαθηματικές αλληλουχίες και οι υποψήφιοι-ες ηλεκτρολόγοι, κομμωτές-τριες και υδραυλικοί, έστω και σαν μαθησιακές εμπειρίες που βιαστικά θα σταλούν στο ασυνείδητο, αλλά ίσως αυτές οι καταγραφές αργότερα να είναι καθοριστικές κινητήριες δυνάμεις για την κοινωνική τους παρουσία, ενώ αν ποτέ δεν καταγραφούν θα έχουμε ίσως ανθρώπους ρηχούς, εντολοδόχους με μηχανιστική συμπεριφορά. Ας μάθουν όμως ΟΛΟΙ οπωσδήποτε για την προστασία του Περιβάλλοντος και της ψυχικής και σωματικής τους Υγείας με αντίστοιχες μαθησιακές δραστηριότητες μέσα στα ωρολόγια προγράμματα. Ας μάθουν επίσης ΟΛΟΙ να εκφράζονται γραπτά και προφορικά ξαναφέρνοντας την «Έκθεση ιδεών» στο προσκήνιο (μπροστά - μπροστά) σε όλες τις βαθμίδες σαν αυτόνομη μαθητική ενεργό δραστηριότητα. Και τα Α.Π. ας αναμορφωθούν και ας «ανοίξουν», αλλά επειδή πολλές ελπίδες δεν έχω για την ευελιξία τους, ας βασιστούμε στις δικές μας ιδέες και ας είμαστε γνήσιοι στην τάξη και ας ασκηθούμε στην ενσυναίσθηση για να κάνουμε το μάθημα καλύτερο και αποδοτικότερο. Ας κάνουμε και λάθη, έτσι κι αλλιώς τώρα τα κάνουμε με βάση επίσημους υπηρεσιακούς οδηγούς λαθών (Α.Π., εγκύκλιοι, νόμοι, στερεότυπα) που είναι χειρότεροι γιατί έχουν πανελλαδικής εμβέλειας αντίκτυπο. Αντιγράφω συμφωνώντας «Να περιοριστεί ο όγκος της ύλης ο οποίος δεν αφήνει κανένα περιθώριο για εμπέδωση. Η ύλη να διαμορφωθεί με γνώμονα την καλλιέργεια της αναλυτικής και συνθετικής σκέψης του μαθητή» και παραφράζω «Η ύλη των μαθημάτων ΠΡΕΠΕΙ να θεωρείται φυσική συνέχεια της ύλης του Γυμνασίου και του Δημοτικού» για ΟΛΟΥΣ τους μαθητές του μεταγυμνασιακού σχολείου. Γιατί θέλουμε να μπορεί να είναι έτσι και πρέπει να βοηθήσουν και οι προλυκειακές βαθμίδες. Και πρέπει η μείωση να είναι ποσοτική (στην ύλη) αλλά όχι ποιοτική (στο είδος μαθημάτων), γιατί ήδη η πολιτεία για παράδειγμα στις ΕΠΑ.Σ. όχι απλώς μείωσε την ύλη αλλά κατάργησε πολλά μαθήματα˙ και ποια διάλεξε να καταργήσει, τα μαθήματα Γενικής Παιδείας! ˙ διαχωρίζοντας τους μαθητές μας σε πατρίκιους και πληβείους με ένα ατελές και άκαιρο κριτήριο επίδοσης στα μαθήματα που το βάφτισε σαν «επαγγελματική κλίση για ορισμένα επαγγέλματα που δεν χρειάζονται θεωρητική υποστήριξη» ;;!! Επειδή δεν μπορώ να παραστήσω τον ειδικό στη μεταρρύθμιση του Δημοτικού και του Γυμνασίου, ενώ έχω το δικαίωμα όμως να την απαιτώ γιατί βλέπω τα ίχνη του σημερινού συστήματος μέσα στην τάξη στο σχολείο μου, θα προτείνω: Να αναβάλουμε για λίγο το Ενιαίο Σχολείο που πρότεινα παραπάνω και να δώσουμε χρόνο στο Δημοτικό και Γυμνάσιο να βελτιώσουν τα προγράμματα σπουδών και αυτό να γίνει από ανθρώπους που δεν θα διστάσουν να κοιτάξουν και λίγο πίσω, αρκετά χρόνια ίσως, που τα σχολεία αυτά ήταν καλύτερα και να πάρουν ιδέες (και φόρα) για το μέλλον. Αν πάρεις ένα αδιέξοδο μονοπάτι στο δάσος, το φρόνιμο είναι να γυρίσεις προς τα πίσω σε ένα σταυροδρόμι και να πάρεις άλλο δρόμο (ακόμα και πιο δύσβατο αν χρειαστεί). Προς το παρόν ας ακολουθηθούν οι προτάσεις που παρατέθηκαν ίσως άτακτα παραπάνω για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος με προτεραιότητες τη μείωση –ποσοτικά- της ύλης σε όλους τους τύπους Λυκείων, την παροχή Γενικής Παιδείας, Περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και Αγωγής Υγείας σε όλους τους μαθητές, την ορθολογικότερη τροποποίηση των μηχανογραφικών δελτίων με στόχο τον συνειδητό περιορισμό των επιλογών με βάση τις πραγματικές συνειδητές επιδιώξεις των μαθητών και όχι την τυχοδιωκτική παραίνεση της άκριτης επιλογής έως το αριθμητικό όριο των επιτρεπομένων σχολών. Εδώ πρέπει να δοθεί έμφαση στις δραστηριότητες Συμβουλευτικής και Προσανατολισμού σε όλες τις τάξεις Γυμνασίου και Λυκείου (όχι απλώς Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού αλλά σύμφωνα με τις σύγχρονες εξελίξεις του θεσμού της Συμβουλευτικής Επιστήμης σε ολοκληρωμένες υπηρεσίες προσωπικής συμβουλευτικής υποστήριξης των μαθητών στον αγώνα τους για αυτογνωσία και επιτυχημένη λήψη αποφάσεων. Ευχαριστώ για την υπομονή να φτάσετε μέχρι εδώ, ας επανέλθουμε όσο συχνά χρειάζεται …
21 Φεβρουάριος 2009 12:51 μμ

Ο/Η ΖΟΥΚΥΔΙΔΗΣ είπε...
Σημαντικές και εμπεριστατωμένες οι παρατηρήσεις του συναδέλφου.Θα επιμείνω όμως ......Είναι απολύτως σημαντικό να κατανοήσουμε την αδυναμία των μαθητών μας.Άλλο είναι το δικαίωμα στη γνώση και άλλο η αδυναμία τους να την προσλάβουν.Αυτή δεν απηχεί νεοδαρβινιστικές θεωρίες περί γενετικής μειονεξίας αλλά είναι αποτέλεσμα κοινωνικών και εκπαιδευτικών αδυναμιών και δυσλειτουργιών.Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να ναρκισσευόμαστε ότι κατά μόνας μπορούμε να αλλάξουμε τη «ταμπέλα» που κουβαλά κάθε μαθητής.Ούτε πρέπει να μας γεμίζει αισιοδοξία το γέγονός ότι επιτυγχάνεται σε μια ορισμένη ομάδα μαθητών να πετύχουν κάποια μορφωτικά βήματα.Επιτέλους δεν μπορεί να βασίζεται ένα ολόκληρο τμήμα της δήμοσιας εκπαίδευσης στο φιλότιμο του κάθε εκπαιδευτικού.Και αυτό γιατί το φιλότιμο είναι υπερεκτιμημένο ώς μέσο επίτευξης στόχων και μπορεί να προκαλέσει περισσότερο κακό παρά καλό σε πολλές περιπτώσεις .Ειδικά όταν δεν συνοδεύεται και από τα κατάλληλα εργαλεία-που οφείλει κάθε κράτος να παρέχει στον εκπαιδευτικό-χρησιμοποιείται και ως άλλοθι για να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στον «φιλότιμο».Δεν χρειάζεται συναίσθηση αλλά κεντρικός σχεδιασμός ευρείας αποδοχής σε όλες τις βαθμίδες .Μετά η συναίσθηση του εκπαιδευτικού μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο επικουρικό εργαλείο.Οι μαθητές των ΕΠΑΛ έχουν στην πλειοψηφία τους συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά.Αυτά δεν πρέπει να τα παραβλέψουμε.Αυτά και τις πηγές τους πρέπει να αντιμετωπίσουμε.Και σίγουρα όταν είναι 16 ετών έχουν ήδη διαμορφώσει ένα κώδικα αξιών μέσα στον οποίο η μόρφωση καταλαμβάνει μία από τις χαμηλότερες θέσεις.Κι αυτό γιατί από το δημοτικό και το γυμνάσιο δεν έμαθαν πώς να μαθαίνουν ! Για αυτούς η γνώση είναι μια βαρετή διαδικασία γιατί απλούστατα δεν γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού.Η εκπαίδευση δεν πρέπει να είναι «γραμμική»,περισσότερες δηλαδή γνώσεις στο λύκειο,γιατί απλούστατα δεν θα υπάρχει κανένα όφελος για τους μαθητές .Εμβάθυνση και μεταγνωστικές ικανότητες πρέπει μα είναι ο στόχος (και κοινωνικές δεξιότητες).Το δικαίωμα στη γνώση δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως πληθώρα γνώσεων αλλά ως η αυτονομία του ανθρώπου να αποκτά μόνο τους τις γνώσεις και μετά το σχολείο..........Υ.Γ. Το ένα λύκειο για όλους είναι μέσα και στις δικές μου επιλογές και σκέψεις .Χρειάζονται όμως καινούρια σχολεία (κτίρια,εργαστήρια κτλ),θα δημιουργηθούν τεράστιοι σύλλογοι με αδυναμία συνεννόησης ,γραφειοκρατικές δυσχέρειες στη λειτουργία της σχολικής μονάδας.Είναι έξω από οποιαδήποτε ,νομίζω,πολιτική επιλογή γιατί τα κριτήρια τους δεν είναι παιδαγωγικά αλλά οικονομίστικα. Ή μήπως γίνομαι υπερβολικός ;
23 Φεβρουάριος 2009 7:16 μμ

Ο/Η ΖΟΥΚΥΔΙΔΗΣ είπε...
Η αποσύνδεση της βαθμολόγησης από κάποιο μάθημα δεν είναι καινούρια ιδέα.Ήδη εφαρμόζεται μερικώς σε κάποια μαθήματα επιλογής στο Ενιαίο Λύκειο (θεατρολογία).Η βάση του σκεπτικού εδράζεται στη λογική ότι ο μαθητής απαλαγμένος από το άγχος της αξιολόγησης μπορεί να επιδοθεί με λυσιτελέστερο τρόπο στην κατάκτηση του μαθήματος .Η εμπειρία δείχνει όμως ότι ο μαθητής δεν αποδίδει τη δέουσα σημασία στο μάθημα.Δεν γνωρίζω επίσης αν υπάρχουν αντίστοιχες περιπτώσεις στο εξωτερικό ώστε να μπορώ να συνάγω συμπεράσματα από την εκεί εμπειρία.Οπότε αυτό που θα διατυπώσω για το μάθημα της έκθεσης είναι περισσότερο η αίσθηση μου για το θέμα και δηλώνω τίμια την αδυναμία μου να τεκμηριώσω την άποψη μου.Συμφωνώ ότι γενικά αυτό που λείπει από τους μαθητές μας είναι οι μεγάλες διηγήσεις.Οι οικογένεια δεν επιτελεί πια αυτό τον πολύ σημαντικό της ρόλο με αποτέλεσμα τα παιδιά να είναι αποκομμένα από μια μακρά παράδοση λόγου που αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία κτίζουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο.Στον αντίποδα αυτό που αποκτούν είναι μια πρώτη επαφή με κείμενα που τελικά είναι αποσπασματική.Δεν γίνεται ποτέ γνώση .Δεν άκουσαν ποτέ μια διήγηση οπότε ούτε και τα ίδια μπορούν να διηγηθούν.Η συστηματική ενασχόληση με τον λόγο ,οι μεγάλες αναγνώσεις ,η προσωπική βιωματική επαφή του καθενός μαθητή με το κείμενο και η απόδοση των σκέψεων σε γραπτό λόγο πιθανόν να φέρει το μαθητή μπροστά στο θαύμα της αποκαλύψης ενός κόσμου που ολότελα αγνοούσε .Δεν πρέπει όμως να θεωρούμε ότι προαπαιτούμενο αυτού είναι η μη αξιολόγηση του .Ο μαθητής κουβαλά μέσα του ένα ολόκληρο πολιτισμό του οποίου μέρος είναι και η διάθεση του για επιβράβευση,αυτογνωσία και τελικά υπεροχή.Αξιολόγηση θα ζητήσει ο ίδιος ο μαθητής και εμείς δεν μπορούμε να την αποφύγουμε,αν όχι αριμθητική αξιολόγηση τουλάχιστον περιφραστική.Επιπλέον με τους κοινωνικούς κώδικες που επικρατούν αξία έχει οτιδήποτε κουβαλά μέσα του κάποιο «πρακτικό» όφελος(μαθήματα που θα εξεταστούν πανελλήνια συγκεντρώνουν μια κάποια προσοχή των μαθητών).Ούτε αυτό πρέπει να παραβλέψουμε αν θέλουμε να είμαστε πραγματιστές .Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να αλλάξει μόνο από το καθηγητή για τί αυτό θα απαιτούσε έναν ιδιαίτερα χαρισματικό δάσκαλο που σίγουρα δεν είμαστε οι πάντες ,άρα δεν μπορούμε να βασίσουμε μια τόσο τολμηρή αλλαγή σε τόσο επισφαλή μέσα.Αξιολόγηση αναγκαστικά θα υπάρξει όμως αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αντικειμενικοποιημένη αλλά τίμια.Τίμια γιατί ο κάθε φιλόλογος δεν πρέπει να κουβαλά το δικό του κόσμο όταν διαβάζει κείμενα μαθητών του.Τίμια γιατί το μέτρο δεν πρέπει να είναι το ύφος και ο εκφραστικός τρόπος του φιλολόγου ούτε ο καθωσπρεπισμός του.Η καλύτερη αξιολόγηση τελικά ενός μαθητικού κειμένου θα μπορούσε να γίνει από τους ίδιους τους μαθητές : Να διαβάζετε μια εργασία στο κοινό της τάξης και να κρίνεται η αποτελεσματικότητά του από την πειθώ ,την συγκίνηση που προκάλεσε στη τάξη,το σοκ ακόμα.Ένα απαιτητικό ακροατήριο για κείμενα αντίστοιχου διαμετρήματος πρέπει να είναι το ζητούμενο.Μια τέτοια νέα δημιουργία προκύπτει με πόνους τοκετού(αξιολόγηση) ,χωρίς πόνους ........ουδέν.
24 Φεβρουάριος 2009 1:07 πμ


Σχόλιο διεγράφη
Αυτή η ανάρτηση αφαιρέθηκε από το συγγραφέα.
24 Φεβρουάριος 2009 11:39 μμ