Και τώρα … ξεκινάμε !

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Έχουμε τη χαρά να είμαστε πια στο νέο κτήριο του σχολείου μας, του πολύπαθου 1ου ΕΠΑ.Λ. Άνω Λιοσίων. Ας δούμε το χρονικό.

Τρίτη 21 και Τετάρτη 22 Δεκέμβρη, 2010. Επιτέλους. ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ!! Μαθητές και εκπαιδευτικοί καταφέραμε σε ελάχιστο χρόνο να μεταφέρουμε όλο τον εξοπλισμό του σχολείου μας στο νέο μας κτήριο. Εδώ θα τονίσω, ότι το εγχείρημα ΔΕΝ θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς την πρόθυμη και ανιδιοτελή πρωτοβουλία ενός μαθητή μας που διέθεσε το φορτηγό του πατέρα του για τη μετεγκατάσταση του σχολείου, όταν ολόκληρος Δήμος, ολόκληρο Κράτος όχι μόνο δεν μερίμνησαν αλλά αντίθετα κωλυσιεργούσαν συνεχώς και επέτρεπαν εδώ και πάνω από 10 χρόνια μια απαράδεκτη κατάσταση, όπου μαθητές και εκπαιδευτικοί υφίσταντο μια απίστευτη μεγάλη ταλαιπωρία, προσπαθώντας να κάνουν μάθημα σε ακατάλληλα κοντέινερ σεισμοπαθών, σε άθλιες συνθήκες που έχουμε συχνά περιγράψει και αναδείξει σε πολλές αναρτήσεις σ’ αυτό το ιστολόγιο και στο ιστολόγιο του σχολείου μας και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε.

Οι μαθητές μας, μεγάλωσαν σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά, σε ένα περιβάλλον που βρίθει από κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα και μέσα στον αγώνα τους για την επιβίωση δεν τους άξιζε να υφίστανται επί τόσα χρόνια την προκλητική απαξίωση και αδιαφορία της κοινωνίας και της Πολιτείας.

Η κατάκτηση του στόχου μας έγινε με κόπο, μετά από μύριους αγώνες μαθητών, καθηγητών και γονιών, παραστάσεις σε υπουργεία, δημάρχους, κρατικές υπηρεσίες, καταλήψεις και ευρεία δημοσιοποίηση των προβλημάτων με δημόσιες καταγγελίες στα ΜΜΕ, δημοσιεύσεις σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο (και όχι με κάποιο … μαγικό τρόπο όπως στο χιουμορίστικο κείμενό μου σε προηγούμενη ανάρτηση, συγχωρήστε με που συχνά προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να προσθέτω λίγο χαμόγελο στη ζοφερή πραγματικότητα). Ψάξτε αν θέλετε το ιστολόγιο του σχολείου μας, ξεκίνησε εδώ και τρία χρόνια, 4 Δεκέμβρη 2008 με σκοπό τη δημοσιοποίηση του κτηριακού προβλήματος του σχολείου και στις αναρτήσεις του μέχρι σήμερα περιγράφεται όλο το ιστορικό και η πορεία των κινητοποιήσεων μέχρι σήμερα, αλλά και πολλά άλλα εκπαιδευτικά ζητήματα.

23 Δεκεμβρίου 2010, Πέμπτη πρωί, Αγιασμός. Με παρουσία παραγόντων της Πολιτείας που τόσα χρόνια ούτε απ’ έξω δεν είχαν περάσει από το σχολείο μας, που δεν ήταν μαζί μας στις διεκδικήσεις, στις παραστάσεις στα υπουργεία, στον ΟΣΚ, που ΔΕΝ τους ξέραμε οι περισσότεροι ούτε φυσιογνωμικά και με την ένοχη απουσία άλλων που σίγουρα θα ένιωθαν άβολα που όχι μόνο δεν συνέβαλαν αλλά αντίθετα απομάκρυναν τη μέρα της δικαίωσης, τη μέρα παράδοσης του νέου κτηρίου, μέρα γιορτής της Παιδείας εδώ στα Άνω Λιόσια, στην πόλη μας.

23 Δεκεμβρίου 2010. Το γλέντι, η υπόσχεση, το χάρτινο πανό των αναμνήσεων και των σκέψεων. Έγινε στο παλιό σχολείο. Εκεί έπρεπε να γίνει, όχι στο νέο κτήριο. Εκεί χτυπάει ακόμη η καρδιά μας. Στους χώρους αυτούς που αγαπήσαμε, στους χώρους που τόσα χρόνια δουλέψαμε, που μιλήσαμε, μαλώσαμε, στενοχωρηθήκαμε, χαρήκαμε, φωνάξαμε, αγανακτήσαμε, καπνίσαμε, περπατήσαμε, ζήσαμε.

23 Δεκεμβρίου 2010. Λίγο αργότερα, η αναπόφευκτη εγκατάλειψη. Δεν αρμόζει σ’ ένα σχολείο. Σ' αυτό το σχολείο. Το ζωντανό και υπέροχο τελευταίο «ΑΝΤΙΟ» που βρήκα σε ένα πίνακα, οι πεταμένες κιμωλίες στο πάτωμα, τα άδεια containers και οι άδειες αίθουσες, μερικά σπασμένα θρανία και καρέκλες, αφίσες και φωτοτυπίες στους τοίχους, προγράμματα επιμελητών, ύλη εξετάσεων, αμφιλεγόμενα σκίτσα και συνθήματα, όλα αυτά μου φέρνουν κάποια λύπη, θλίψη, αναμνήσεις, τα φωτογραφίζω με μανία για να τα κρατήσω, μήπως αύριο κιόλας τα πάρουνε και δεν το θέλω. Αλλά πέρα από τα συναισθήματα προέχει η ανάγκη για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ζωής, μόρφωσης. Δεν εγκαταλείψαμε το σχολείο. Απλώς κάναμε λίγα βήματα μπροστά. Εξάλλου το σχολείο είναι κυρίως το έμψυχο δυναμικό, οι άνθρωποι. Οι μαθητές και εκπαιδευτικοί. Είναι καλό που το νέο μας κτήριο είναι κοντά στο παλιό, θα το βλέπουμε κάθε μέρα, θα μας θυμίζει τόσα πράγματα, τόσες όμορφες στιγμές, τώρα θα μας ενώνει με τις αναμνήσεις όπως μας ένωνε παλιά με τη ζωντάνια της επιθυμίας να φύγουμε απ’ αυτό.

10 Γενάρη 2011, 8:15 π.μ.. Το πρώτο κουδούνι στο νέο κτήριο. Το πρώτο φως. Σημαδιακά, φαίνεται και στη φωτογραφία !! Η πρώτη ανάσα.

Την 1η κιόλας ώρα, 8:15 – 9:00, το πιο όμορφο μάθημα αυτής της σχολικής χρονιάς, στο Γ7. Στα διαλείμματα, στα κενά, τακτοποιήσεις, στήσιμο υπολογιστών, βιβλιοθηκών, πολύ γρήγορα παίρνει τη μορφή που έπρεπε να έχει εδώ και 10 χρόνια. Θρανία, τα παλιά που μεταφέραμε μέχρι να έλθουν τα καινούργια (αν έλθουν ποτέ), αλλά οι μαθητές δεν έχουν πρόβλημα, ίσα ίσα τα ήθελαν, τα έχουν ζωγραφίσει, διακοσμήσει με την ψυχή τους. Όμορφα είναι, ζωντανά. Αρκεί να τα βλέπεις έτσι. Ήλθε και η ΕΠΑ.Σ., μετακόμισαν μέσα στις γιορτές. Όλοι χαιρόμαστε, οι περισσότεροι γνωριζόμαστε από τα εργαστήρια, από τις κοινές δράσεις, οι μαθητές το ίδιο, ήλθαν πιο κοντά στους γείτονες και φίλους τους. Θα κάνουμε πιστεύω πολλές κοινές δραστηριότητες, εκδρομές, προγράμματα, εκδηλώσεις, θα περνάμε καλά μαζί.

Γρήγορα σε λίγες μέρες συναντήσαμε τεχνικά προβληματάκια (ασήμαντα μπροστά σε ότι ζήσαμε στα προηγούμενα χρόνια), που λύνονται σιγά σιγά, ας μη μεμψιμοιρούμε. Όμως, δεν ξέρω, είναι απίστευτο, δεν το περίμενα αλλά μου λείπουν πράγματα από το παλιό σχολείο. Να εδώ ο χώρος είναι τεράστιος. Στο παλιό σχολείο σε μισό λεπτό βρισκόσουν από τη μια «αίθουσα» στην άλλη ή στο γραφείο, από το γραφείο στην αυλή, μέσα σε λίγα λεπτά συναντούσες δεκάδες μαθητές, με μια ματιά το βλέμμα σάρωνε όλη την αυλή, εύκολα εύρισκες όποιο συνάδελφο ή μαθητή ήθελες, επικοινωνούσες ευκολότερα με όλους. Μου έλειψαν αυτά κιόλας. Τώρα περπατάς σε άδειους διαδρόμους, συχνά άσκοπα, σπάνια φτάνεις στα πέρατα της αυλής, συναντάς λίγους μαθητές, φροντίζεις να είσαι κοντά στις τάξεις, στο διάλειμμα συχνά μένεις στον όροφο γιατί βαριέσαι να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες, χρησιμοποιείς το κινητό για να μιλάς με συναδέλφους και μέσα στο κτήριο … Δεν πειράζει όμως. Στο μέλλον θα αξιοποιήσουμε καλύτερα τους χώρους, θα κάνουμε εκδηλώσεις πολιτιστικές και αθλητικές, θα φτιάξουμε βιβλιοθήκη – αναγνωστήριο, θα βρούμε πολλούς πρωτόγνωρους για το σχολείο μας τρόπους για να επικοινωνούμε.

Αφήσαμε λοιπόν το παλιό σχολείο μας και ήλθαμε στο καινούργιο. Και τώρα; Όλα τέλειωσαν; Μήπως αντίθετα τώρα αρχίζουν; Πάντα έλεγα και έγραφα ότι το κυριότερο πρόβλημα των μαθητών μας δεν ήταν τα containers και η μικρή αυλή. Το κυριότερο πρόβλημα ήταν πάντα να βρεθούν τρόποι για να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να μορφωθούνε. Όχι απλώς να περάσουν, να πάρουν το «χαρτί» και να φύγουν. Αλλά να μορφωθούν στ’ αλήθεια, να βάλουν γερά θεμέλια για να χτίσουν το μέλλον τους. Να αναπτυχθούν, να ωριμάσουν σωματικά, ψυχικά, πνευματικά. Να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Αυτό είναι το στοίχημά μας. Αυτοί ήταν πάντοτε οι στόχοι μας. Συχνά απογοητευτήκαμε, συχνά δε μπορέσαμε να χαρούμε ότι οι μαθητές μας πέτυχαν να αυτοβελτιωθούν όσο μπορούσαν, να φύγουν από το σχολείο γεμάτοι αυτοπεποίθηση, ικανότητες, προσδοκίες, δύναμη. Συχνά νιώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα πράγματα. Τα παιδιά αυτά τα ακολουθούν από μικρά τα τεράστια κοινωνικά, οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα και τα επηρεάζουν, τα εμποδίζουν να δουν μακριά, να εκτιμήσουν τη δύναμή τους, να ανοίξουν τα φτερά τους. Άλλες φορές νιώσαμε ότι ίσως και εμείς δεν καταφέραμε να αναπληρώσουμε την υποστήριξη που τους έλειπε για να τα βοηθήσουμε. Καμιά φορά, ίσως συχνότερα απ’ όσο έπρεπε, οι συνθήκες διδασκαλίας και ζωής στο παλιό σχολείο γίνονταν το άλλοθι για τις αδυναμίες, έμπαιναν μπροστά και χρεώνονταν όλες τις αποτυχίες. Τώρα ευτυχώς (και αυτό είναι το κυριότερο όφελος) τα containers δεν υπάρχουν ως πρόσκομμα, είτε ψυχολογικό είτε πραγματικό, στο δρόμο για μια καλύτερη πορεία των μαθητών μας αλλά και δική μας. Ο δρόμος αυτός όμως παραμένει κακοτράχαλος. Ας είμαστε δυνατοί και έτοιμοι να κάνουμε μεγαλύτερα βήματα και εμείς και οι μαθητές μας. Οι καιροί μας το επιβάλλουν.

Τώρα λοιπόν… ξεκινάμε !

_